Μνήμη χρυσόψαρου;

Το διαβατήριο δείχνει ποιου κράτους υπήκοος είσαι.

Τα διαβατήρια είναι παντού, τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μετά την κατάρρευση του δήθεν επενδυτικού προγράμματος πώλησης υπηκοοτήτων, η κυβέρνηση αντιδρά στις τουρκικές μεθοδεύσεις για την Αμμόχωστο με μια επιπόλαιη πράξη δήθεν «υψηλού συμβολισμού»: Αφαιρούν τα ταξιδιωτικά έγγραφα (γιατί όχι και τις ταυτότητες;) από έναν αριθμό Τουρκοκυπρίων οι οποίοι είναι «τα πρόσωπα τα οποία με τις συγκεκριμένες εχθρικές τους προς την Κυπριακή Δημοκρατία ενέργειες, προωθούν την υλοποίηση των σχεδιασμών της Τουρκίας για αλλαγή του καθεστώτος της περίκλειστης περιοχής των Βαρωσίων, κατ’ αντίθεση με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και ειδικότερα τα ψηφίσματα 550 και 789, που αφορούν το καθεστώς της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου».

Ας ξαναγυρίζουμε στα βασικά, αφού η πολιτική και συλλογική μας μνήμη θυμίζει εγκεφαλικές λειτουργίες χρυσόψαρου: Τα παραπάνω διαδραματίζονται το 2021, 47 χρόνια μετά την εισβολή και 38 μετά την πραξικοπηματική ανακήρυξη του ψευδοκράτους από τον Ντενκτάς στις 14/11/1983. Δεν θυμούνται οι κυβερνώντες και λοιποί πολιτικοί μας πως τέσσερις μόλις μέρες μετά, στις 18/11, το Σ.Α. του ΟΗΕ (ψήφισμα 541) κήρυξε παράνομη την ΤΔΒΚ; Το καθεστώς που υπηρετούν επί 38 χρόνια μια πλειάδα Τουρκοκυπρίων, κάτι που είναι ποινικά κολάσιμο ως αντιποίηση Αρχής; Τα ψηφίσματα για την Αμμόχωστο είναι μεταγενέστερα – το 541 είναι πριν το 550 και το 789. Τι έκαναν μέχρι σήμερα οι έξι πρόεδροι της Δημοκρατίας; Επιχείρησαν να επιβάλουν κάποια απομόνωση ως τιμωρία, η οποία εκφυλίστηκε σε ένα είδος αυξανόμενης ανοχής για «ανθρωπιστικούς λόγους», όπως το καθεστώς της Πράσινης Γραμμής και άλλα μέτρα με τον εξευτελιστικό, υπό τις περιστάσεις, ορισμό περί «οικοδόμησης εμπιστοσύνης». Έδωσαν και διαβατήρια σε όλους όσους το ζήτησαν.

Οι Τουρκοκύπριοι είναι πολίτες της Κ.Δ. Έχουν τα ίδια δικαιώματα –στα οποία περιλαμβάνεται η έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας– αλλά και τις υποχρεώσεις που έχουν όλοι, μαζί και την παραπομπή στη Δικαιοσύνη για όποιον παραβαίνει τους νόμους. Αν λοιπόν ένας πολίτης «υπονομεύει την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατ’ αντίθεση με τις πρόνοιες του Συντάγματος», δεν του παίρνεις απλώς το διαβατήριο (το οποίο, παρεμπιπτόντως, του χορήγησες διαρκούσης της παρανομίας), αλλά τον παραπέμπεις σε δίκη για «εσχάτη προδοσία», κάτι που δεν έγινε εδώ και 38 χρόνια.

Η Ισπανία, π.χ., κήρυξε παράνομη την απόσχιση της Καταλονίας το 2017 και συνέλαβε τον ηγέτη της Πουτζδεμόν. Αντιθέτως, εμείς συνομιλούμε με αυτούς που απεργάζονται την εδαφική ακεραιότητα της Κ.Δ. υπέρ ενός ξένου εισβολέα, με στόχο να συμφωνήσουμε στον τρόπο νομιμοποίησης, λιγότερο ή περισσότερο, αυτής της παρανομίας. Και αυτό το λέμε «λύση του Κυπριακού», συμβιβασμό (με την πρόταξη ή μη του επιθέτου «επώδυνος»), Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία – κατ’ άλλους συνομοσπονδία ή δύο κράτη. Να ένας «υψηλός συμβολισμός», που δείχνει το ύψος της ασυνέπειας στην πολιτική μας διεκδίκηση.

Με δυο λόγια: Το να κατέχει διαβατήριο της Κ.Δ. κάποιος που δεν την αναγνωρίζει, είναι όχι μόνο άτοπο αλλά και απόδειξη ότι… την αναγνωρίζει. Αν του το πάρεις, όχι μόνο δεν τον τιμωρείς για την παρανομία του, αλλά τον βοηθάς να ξεφορτωθεί την αντίφαση. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει περίπτωση οι Τατάρ και σία να ταξιδεύουν διεθνώς με ψευδοδιαβατήριο (παρεμπιπτόντως, το διπλωματικό διαβατήριο που είπε πως έχει ο Τατάρ τι είναι;). Θα ήταν ενδιαφέρον να ζητούσε ο Πρόεδρος σε συνάντηση, π.χ. με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ στο εξωτερικό, να επιδείξει το ταξιδιωτικό του έγγραφο ο… ισότιμος συνομιλητής του: Αν είναι της «ΤΔΒΚ», είναι ανύπαρκτο και άκυρο· της Τουρκίας, δείχνει ποιος είναι ο συνομιλητής και ποιος ο υποβολέας· αν είναι της Κ.Δ., είναι απόδειξη ότι υπάρχει ένα μόνο κράτος στο νησί (και οι συνομιλίες στοχεύουν στην κατάλυσή του).

Φυσικά, είναι πια πολύ αργά και τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, εφόσον κανείς δεν έχει διάθεση να κάνει κάτι πέραν της δημιουργίας εντυπώσεων. Γι’ αυτό, ας γυρίσουμε πλευρό – ώς το επόμενο βήμα στο πουθενά.