Γεια σας από την Καμπούλ του Αφγανιστάν! Δηλαδή όχι ακριβώς από την Καμπούλ αφού αυτή τη στιγμή που σας γράφω, είμαι κάπου εκτός της Καμπούλ, κάπου μακριά και ψηλά, κάπου όμορφα και ήρεμα, όπου δεν υπάρχουν Ταλιμπάν να περιπολούν πάνοπλοι στους δρόμους. Όπου δεν υπάρχουν πλήθη συμπατριωτών μου να προσπαθούν να δραπετεύσουν απελπισμένοι από αυτή την πόλη που έγινε η φυλακή τους. Όπου οι άνθρωποι και κυρίως οι γυναίκες και τα κορίτσια δεν κρύβονται στις σκοτεινές γωνιές των φτωχικών σπιτιών τους ελπίζοντας ότι δεν θα κτυπήσουν την πόρτα τους οι βάρβαροι. Ξέρετε, είμαι μια από εκείνες τις δύο μικρούτσικες, θολές κουκίδες σε κόκκινους κύκλους που φαίνονται στα βίντεο και τις φωτογραφίες στο Twitter που δημοσίευσε το πρακτορείο Asvaka καθώς ξεκολλώ και πέφτω από εκείνο το τεράστιο αμερικανικό πολεμικό αεροπλάνο C-17 ενώ αυτό απογειώνεται από το αεροδρόμιο της Καμπούλ… και έγιναν viral στο διαδίκτυο, όπως λέτε εσείς που είστε πιο μπροστά στην τεχνολογία… Ναι, αυτός είμαι… και η άλλη κουκίδα που βλέπετε στη φωτογραφία ήταν κάποιος που δεν γνώριζα προσωπικά, αλλά ήταν ένας άνθρωπος σαν εμένα, μάλλον με το ίδιο όνειρο που είχα κι εγώ, να ζει δηλαδή ελεύθερος. Νομίζω αυτό το περιστατικό έγινε στις 16 του μήνα Αυγούστου 2021, αλλά καταλαβαίνετε ότι εδώ που βρίσκομαι τώρα, ο χρόνος δεν μετριέται όπως τον μετρούσα προηγουμένως, ο χρόνος απλά δεν υπάρχει και δεν έχει καμιά σημασία.
Είδα κάπου γραμμένο ότι το σώμα μου έπεσε και κομματιάστηκε πάνω σε μια στέγη σπιτιού… ελπίζω μόνο ότι δεν προκάλεσα άθελά μου κάποιον τραυματισμό ή κάτι άλλο σε κάποιον ένοικο εκείνου του σπιτιού και δεν πρόσθεσα και άλλο φόβο στον φόβο που είμαι σίγουρος ότι νιώθουν, ιδιαίτερα οι γυναίκες της οικογένειας, λόγω της κατάστασης στη χώρα μας. Σας θυμίζω εδώ τα λόγια της τότε 26χρονης συμπατριώτισσάς μου Ράζια Ρέχα που το 2001, όταν οι Ταλιμπάν κυβερνούσαν και πάλι τη χώρα μου, ήταν, μαζί με άλλες δύο χιλιάδες περίπου Αφγανές, μέλος της Επαναστατικής Ένωσης Γυναικών του Αφγανιστάν (RAWA), μιας παράνομης οργάνωσης που λειτουργούσε «κρυφά σχολειά» σε σπίτια, όπου έκαναν μαθήματα σε γυναίκες και τους δίδασκαν τη χρήση υπολογιστή και διαδικτύου για να κρατούν επαφή με άλλες χώρες του πολιτισμένου κόσμου.
Η Ράζια λοιπόν, που από τα 15 της ήταν δασκάλα σε αυτά τα «κρυφά σχολειά», έγραψε στο ίντερνετ εκείνη τη μαύρη περίοδο που προφανώς επέστρεψε ξανά σήμερα στην πατρίδα μου: «Η χώρα μου είναι ένα νεκροταφείο, μια γωνιά του κόσμου ξεχασμένη από όλους. Εγώ, επειδή είμαι γυναίκα, δεν μπορώ να βγω στο μπαλκόνι ή την αυλή μου. Δεν μπορώ να βγω από το σπίτι αν δεν συνοδεύομαι από τον σύζυγο, τον πατέρα ή τον γιο μου. Δεν μπορώ να πάω στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορώ να εργαστώ έξω από το σπίτι μου. Εκεί που ζω οι γυναίκες τις ελάχιστες φορές που κυκλοφορούν στον δρόμο μοιάζουν με ζωντανά πτώματα. Δεν μιλούν, δεν κάνουν θόρυβο, δεν γελούν. Οι περισσότερες είναι συνέχεια κλεισμένες στο σπίτι, δεν βλέπουν ποτέ τον ήλιο, υποφέρουν από κατάθλιψη και άλλες ψυχικές διαταραχές».
Αυτά έγραψε μεταξύ άλλων η Ράζια Ρέχα και θα ήθελα στο σημείο αυτό να εκφράσω την ελπίδα ότι κανείς από εσάς δεν θα νιώσει τον φόβο και την απόγνωση που έζησε η Ράζια και που έζησα κι εγώ. Ξέρετε τι είναι ο φόβος και η απόγνωση; Είναι αυτό που σε σπρώχνει να γαντζωθείς στον τροχό ενός αεροπλάνου καθώς αυτό απογειώνεται, αφού δεν υπάρχει σε αυτό θέση για σένα, και να ρισκάρεις τα πάντα θέλοντας να φύγεις. Και ό,τι θέλει ας γίνει. Απλώς θέλεις να φύγεις. Θέλεις να είσαι όχι στο «εδώ» που σε πληγώνει, αλλά στο οπουδήποτε αλλού. Καταλαβαίνετε; Στο οπουδήποτε αλλού! Βρέθηκα λοιπόν κι εγώ από τον τροχό εκείνου του αεροπλάνου στο οπουδήποτε αλλού. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν βρίσκομαι τώρα σε αυτό που λέγεται παράδεισος, είναι όμως πραγματικός παράδεισος σε σύγκριση με την κόλαση που ζούσα, γιατί εδώ δεν κοιτάζω συνεχώς πίσω μου και γύρω μου νιώθοντας συνεχώς ότι απειλούμαι. Εδώ επιτέλους δεν φοβάμαι!