Από το 1974 ήλθαν και παρήλθαν στην προεδρία των ΗΠΑ επτά διαφορετικοί άνθρωποι: Κάρτερ, Ρέιγκαν, Μπους πατήρ, Κλίντον, Μπους υιός, Ομπάμα, Τραμπ. Με την άνοδο του Κάρτερ πανηγυρίσαμε. Αθώες εποχές κι απελπισμένοι άνθρωποι. Θέλαμε να πιστέψουμε πως ένας Δημοκρατικός θα αντιλαμβανόταν το δίκαιο αλλιώς από ότι ένας Ρεπουμπλικάνος. Θέλαμε να πιστέψουμε πως από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφέρει η αντίληψη ακόμα κι αυτής της διεθνούς πολιτικής. Σήμερα, μισό σχεδόν αιώνα μετά, περισσότερο υποψιασμένοι, κάνουμε αναλύσεις πιο πολύ γιατί έτσι συνηθίσαμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύουμε πως είτε Τραμπ ονομάζεται ο ένοικος του Λευκού Οίκου, είτε Μπάιντεν θα κάνει κάποια διαφορά για μας.
Παρ’ όλα αυτά, είναι ίσως η πρώτη φορά που έχει σημασία ποιος θα είναι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος. Με το χέρι στην καρδιά κανείς ίσως να μην ψήφισε τον συγκεκριμένο υποψήφιο των Δημοκρατικών (σε αντίθεση με τον φανατισμό των ψηφοφόρων του Τραμπ). Ωστόσο, η ανθρωπότητα κρατά την ανάσα της και εύχεται να φύγει ο Τραμπ. «Ο Τζο Μπάιντεν δεν θα είναι αρκετά καλός, αλλά θα είναι καλύτερος από τον Τραμπ», δήλωσε η συγγραφέας Νάομι Κλάιν, αναφερόμενη περισσότερο στο θέμα του κλίματος. Ο Μπάιντεν δήλωσε ήδη πως με την εκλογή του η Αμερική θα συνταχθεί με τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, την οποία ο Τραμπ έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια πείθοντας τους ψηφοφόρους του -το ήμισυ της Αμερικής δηλαδή- πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα όπως ούτε ιός υπάρχει.
Και μπορεί το περιβάλλον να είναι για τον πλανήτη το πιο σημαντικό ζήτημα, αλλά δεν είναι το μοναδικό για το οποίο ο κόσμος ελπίζει στην απομάκρυνση του Τραμπ. Η Δημοκρατία πρέπει να βρει ξανά το νόημα της. Η Χάρτα με τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να ξεσκονιστεί και να θυμηθούμε ξανά ποια είναι αυτά.
Ο Τραμπ δεν αφορά μόνο την Αμερική. Η παρουσία του στη δημόσια σκηνή δημιουργούσε ωστικά κύματα που έφθασαν παντού. Εισήγαγε μία άλλη στάση δημόσιου διαλόγου και διαχείρισης που οδήγησε την ανθρωπότητα πίσω. Σε μια καμπή της ιστορίας βρέθηκε να ηγείται της Αμερικής. Εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο (γι’ αυτόν) τρόπο την κατάρρευση των ιδεολογιών και την απογοήτευση των ανθρώπων. Καρικατούρες υπάρχουν πλέον σε όλες τις χώρες έτοιμες να ανέλθουν στην εξουσία. Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη και το σημάδι του δεν είναι τόσο εύκολο να σβηστεί. Στο Κυπριακό τίποτα δεν θα αλλάξει αλλά οι αμερικανικές εκλογές αυτή τη φορά μας αφορούν.
