Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ στις 06/11/20 από την AVRUPA στα κατεχόμενα
Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι όλοι νιώσαμε στην καρδιά μας το ίδιο συναίσθημα καθώς κοιτάζαμε τα μάτια της τρίχρονης μικρής Αϊντά, η οποία βγήκε ζωντανή κάτω από τα συντρίμμια 91 ώρες μετά τον σεισμό. Και ο Ελίφ που σώθηκε 65 ώρες μετά. Με την ίδια θλιμμένη χαρά κάνει τα μάτια μας να βουρκώνουν. Μια χαρά ακριβώς όπως εκείνη που νιώσαμε όταν μάθαμε ότι νίκησε τον καρκίνο ένας καρκινοπαθής συμπατριώτης μας. Τέτοιες στιγμές είμαστε σαν σπόροι μέσα σε ένα ρόδι. Ένα σύνολο. Γινόμαστε κομμάτια όμως μόλις σπάσει και μοιραστεί το ρόδι. Έχουμε και θλίψεις. Και κάποτε ζώνουν την ψυχή όλων μας ταυτοχρόνως. Ένα πολύ θλιβερό τροχαίο δυστύχημα. Ποιων από εμάς την καρδιά δεν ματώνει; Αυτά ακριβώς τα κοινά συναισθήματα είναι που μας κάνουν ανθρώπους. Οι κοινές χαρές και οι λύπες.
Λύπες σαν την κοινή λύπη που νιώθουμε για τη μοιρασμένη μας πατρίδα. Μήπως δεν είναι έτσι που καήκαμε από πόνο για εκείνους που σκοτώθηκαν κατά τις ημέρες της κόλασης; Είτε Τούρκοι είναι είτε Έλληνες. Δεν έχε διαφορά για όποιον είναι άνθρωπος, έτσι δεν είναι; Κλάψαμε και για εκείνους που σκοτώθηκαν στην Τόχνη και δεν κλάψαμε για εκείνους που σκοτώθηκαν στο Παλαίκυθρο; Μήπως δεν μας λυπούσε όταν σκεφτόμασταν ότι μετά από την τελευταία φωτογραφία που βλέπαμε δολοφονήθηκαν οι αιχμάλωτοι που ήταν γονατισμένοι και τους άναβαν τσιγάρο οι στρατιώτες οι οποίοι τους αιχμαλώτισαν;
Ιδού, με αυτή την ενότητα συναισθημάτων θα ήθελα να βαδίσουμε κατά όλων των κακών. Δεν ήθελα να σκεφτώ ότι ήταν κάτι άλλο εκτός από προϊόν φαντασίας όσα περνούσαν από το μυαλό μου το βράδυ που καθόμουν και παρακολουθούσα τα εκλογικά αποτελέσματα μέχρι το πρωί. Αλλά, ιδού είναι φαντασία. Ένα όνειρο. Όταν παρακολουθούσα τα εκλογικά αποτελέσματα ήταν σαν να παρακολουθούσα μια τραγική ταινία. Μια ανθρωπότητα που έχασε το μυαλό της. Πώς ακολουθεί έναν γελωτοποιό, έναν τρελό, έναν ρατσιστή. Μάζεψε τις μισές ψήφους. Μάλιστα, σε κάποια μέρη ήταν σαρωτικός. Λέω ότι «η ανθρωπότητα δεν πηγαίνει προς τα εμπρός, αλλά προς τα πίσω» και έρχεται στο μυαλό μου ο Τζον Κένεντι. Ο καλύτερος Πρόεδρος που πέρασε τα τελευταία εξήντα χρόνια από την Αμερική. Ο λαός ο οποίος τώρα δίνει τόσες ψήφους στον Τραμπ είναι ο ίδιος λαός που ψήφισε τον Κένεντι; Δεν μπορεί να είναι. Μόνο τα παιδιά και τα εγγόνια τους μπορεί να είναι. Είναι αδύνατον να συμφωνήσουμε με τον Ναζίμ που λέει «είμαι πιο μπροστά από τον παππού μου που έχει πεθάνει και πιο πίσω από το παιδί μου που θα γεννηθεί». Το είδαμε πολλές φορές στη δική μας πατρίδα. Πατεράδες και γιοι. Παιδιά που είναι πολύ πιο πίσω από τους πατεράδες τους.
Τώρα τι πρέπει να λεχθεί σε έναν λαό που δίνει τόσες ψήφους σε έναν γελωτοποιό; Προϊόν ποιου πράγματος είναι αυτό; Της αμάθειας; Των χρημάτων; Ή μήπως της προτίμησης στην τρέλα και στους γελωτοποιούς; Ή ξέρω και εγώ, μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι απέναντί του δεν υπήρχε ένας αντίπαλος που δεν έχει άλλη ανώτερη αρετή από το να είναι πιο έξυπνος και σώφρων από αυτόν; Η Αγγλία εξέλεξε τον Τζόνσον. Εμείς εκλέξαμε τον Τατάρ. Μήπως εμείς είμαστε πιο διορατικοί και ενσυνείδητοι από τους Αμερικανούς και τους Άγγλους;
Μακάρι να παρακολουθούσα ξανά την ταινία «Σπάρτακος», αντί να καθόμουν να παρακολουθήσω αυτές τις εκλογές. Την επανάσταση των σκλάβων. Είναι αλήθεια πως στο τέλος ηττούνται και σταυρώνονται, κάτι το οποίο δεν μπορώ να αντέξω. Σε τίποτα άλλο δεν υπάρχει μια χαρά όπως εκείνην που νιώθουμε για τα βρέφη που βγαίνουν ζωντανά κάτω από τα συντρίμμια. Εδώ πλέον δεν προκαλεί ενθουσιασμό σε κανέναν ακόμα και η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Κοιτάω τον Τατάρ. Σε ζωντανή σύνδεση. Γνωρίστηκε με τον Αναστασιάδη και ήρθε, λέει. Ο Αναστασιάδης του είπε «δεν θα σε αποκαλέσω president», λέει. Και κατόπιν τούτου ο ίδιος του απάντησε «τότε και εγώ θα σε αποκαλώ μόνο Νίκο», λέει. Άρχισε το θέατρο. Ανέβηκε η αυλαία. Όμως, δεν υπάρχουν πλέον και πολλοί πελάτες. Ο λαός βαρέθηκε, μπούχτισε. Τι είχε πει στον Ακιντζί ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ; «Show must go on»… Πρέπει να συνεχιστεί η παράσταση. Μου φαίνεται ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει απολύτως κανένα φως στο τούνελ!
Δεν υπάρχουν κινητοποιήσεις. Κανείς δεν φωνάζει. Δεν υπάρχει καν κανείς να φωνάζει «δεν μπορεί να εμποδιστεί η ειρήνη στην Κύπρο». Νομίζω πως όλοι συναίνεσαν στα πάντα. Ακόμα και όσοι τις πρώτες μέρες έλεγαν «δεν αναγνωρίζουμε το αποτέλεσμα των εκλογών», πήραν τον δρόμο μαζικά για το προεδρικό μέγαρο και εμφανίστηκαν ενώπιον του Τατάρ. Η Άγκυρα εκλέγει και πρόεδρο κόμματος και τον πρωθυπουργό μας τώρα μετά τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Στο εξής εκείνη θα εκλέγει και τους δημάρχους μας, τους προέδρους των συντεχνιών και των οργανώσεών μας. Τι χρειάζεται τόσος κόπος και το μοίρασμα τόσων χρημάτων; Να διορίσει έναν κυβερνήτη. Να τελειώνει η υπόθεση!