Του Άριστου Μιχαηλίδη, 24 Φεβρουαρίου 2021
Από το 2017 το ΑΚΕΛ κατηγορεί τον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι δεν αποδέχτηκε την πολιτική ισότητα και ότι «δαιμονοποίησε τη μία θετική ψήφο» (έτσι ονομάζουν τα βέτο που θα παραλύουν το κράτος) κι αυτό ήταν ένας από τους λόγους που ναυάγησε η διάσκεψη του Κραν Μοντάνα. Τώρα τον κατηγορεί και ο Αβέρωφ Νεοφύτου σε ακόμα πιο δραματικούς τόνους. Λέγοντας, για δεύτερη μέρα χτες, ότι «χρειάζεται να δώσουμε στους Τουρκοκύπριους την πολιτική ισότητα» για να απαλλαγούμε από την κατοχή και «από τις καταραμένες συνθήκες Εγγυήσεων του 60». Είναι απίστευτο βέβαια μετά από τόσες εμπειρίες, οι οποίες έχουν ξεκαθαρίσει με απόλυτο τρόπο ποια είναι τα τουρκικά σχέδια για την Κύπρο, να πιστεύουν οι ηγέτες του τόπου και να υποβάλλουν στο λαό ότι με την πολιτική ισότητα θα απαλλαγούμε από την κατοχή. Προπάντων, όμως, να κατηγορούν τον Πρόεδρο και κατ΄ επέκταση όλους τους Ελληνοκύπριους, ότι ευθύνονται που δεν φτάσαμε στη λύση, διότι θα φτάναμε αν δίναμε την πολιτική ισότητα. Όμως, ο Νίκος Αναστασιάδης έχει αποδεχθεί την πολιτική ισότητα στη συμφωνία της 11/2/14, στην οποία αναφέρεται επί λέξει: «Η διευθέτηση θα βασίζεται σε δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου». Γιατί τώρα μας λένε οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων ότι πρέπει να δώσουμε την πολιτική ισότητα; Διότι στη διαπραγμάτευση που ακολούθησε αποδείχθηκε ότι η πολιτική ισότητα όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν είναι αρκετή για την τουρκική πλευρά.
Ο ορισμός της πολιτικής ισότητας καθορίστηκε από τον Γενικό Γραμματέα των ΗΕ στην παράγραφο 11 της έκθεσης του της 3/4/1992 και έχει υιοθετηθεί επανειλημμένα από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Λέει: «Ενώ πολιτική ισότητα δεν σημαίνει ίση αριθμητική συμμετοχή σε όλα τα ομοσπονδιακά κυβερνητικά τμήματα και διοίκηση, θα πρέπει να αντανακλάται, μεταξύ άλλων, με διάφορους τρόπους: 1. με την ανάγκη όπως το ομοσπονδιακό Σύνταγμα του κράτους της Κύπρου θα υιοθετείται και θα τροποποιείται με τη συναίνεση και των δύο κοινοτήτων, 2. με την αποτελεσματική συμμετοχή των δύο κοινοτήτων σε όλα τα όργανα και αποφάσεις της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, 3. με διασφαλίσεις ούτως ώστε να εξασφαλισθεί ότι η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δεν θα μπορεί να υιοθετεί οποιαδήποτε μέτρα εναντίον των συμφερόντων μιας από τις κοινότητες, και 4. με την ισότητα και τις ταυτόσημες εξουσίες και λειτουργίες των δύο ομόσπονδων πολιτειών»
Η πολιτική ισότητα δεν σημαίνει ίση αριθμητική συμμετοχή, λέει. Βρέθηκε η φόρμουλα της μίας αποτελεσματικής ψήφου από την κάθε κοινότητα ώστε να μην μπορεί η μία κοινότητα να τροποποιήσει μόνη το Σύνταγμα και να μην μπορεί η ομοσπονδιακή κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις που θα βλάπτουν τη μία από τις δύο κοινότητες. Αυτό δεν είναι ικανοποιητικό για την τουρκική πλευρά. Διότι αυτό που στην πραγματικότητα επιδιώκει με τη στρέβλωση της αποτελεσματικής συμμετοχής είναι να μπορεί το 18% του πληθυσμού να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την ομαλότητα ή την ανωμαλία. Ούτε καν ίση συμμετοχή, που επίσης είναι προβληματικό, αλλά απόλυτη υπεροχή του 18%. Όταν για κάθε απόφαση θα χρειάζεται μία ψήφος από την κάθε κοινότητα σημαίνει ότι η κοινότητα που θα θέλει να εκβιάσει για δικούς της σκοπούς, όπως για παράδειγμα για να επιβάλει τον έλεγχο της Τουρκίας, θα μπορεί να μπλοκάρει όλες τις αποφάσεις.
Τι μας εισηγούνται να δεχτούμε όσοι προτείνουν να δώσουμε την πολιτική ισότητα; Να δώσουμε ουσιαστικά την εξουσία να αποφασίζει η τουρκοκυπριακή κοινότητα αν θα λειτουργήσει το κράτος ή όχι. Όπως έγινε και το 1960. Για να μη νιώθουν, δήθεν, μειονότητα οι Τουρκοκύπριοι. Μήπως να φύγουμε από την Κύπρο όλοι οι Ελληνοκύπριοι για να νιώθουν ακόμα καλύτερα;
Υ.Γ. Έστω ότι η πολιτική ισότητα είναι διαπραγματεύσιμη. Ποια λογική υποβάλλει στους αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων να απαιτούν από τον διαπραγματευτή μας να δώσει την πολιτική ισότητα πριν καν πάει στις διαπραγματεύσεις; Τι θα δώσουν οι Τούρκοι όταν τα πάρουν όλα προκαταβολικά;
aristosm@phileleftheros.com