Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Bουλής έμελλε να εκλεγεί με τις βρώμικες ψήφους τις ακροδεξιάς και τα παιχνίδια του καιροσκοπισμού στα απόνερα της βαθιάς συντήρησης. Αν και ήταν απολαυστική στιγμή να παρακολουθείς τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους να καταπίνει τον μισογυνισμό του για να σηκώσει το χεράκι ψηφίζοντας μία γυναίκα, δεν παύει να είναι μια εκλογή, αποτέλεσμα σκοπιμοτήτων.
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου με τον χυδαίο τρόπο που λάνσαρε την υποψηφιότητά της, εκφράζοντας το εμετικό επιχείρημα «επειδή είναι γυναίκα και είναι καιρός για αλλαγή», επιβεβαίωσε απλά ότι η κ. Δημητρίου ήταν το πιο δυνατό πιόνι για να πετύχει το μεγάλο τσεκ ματ στη Bουλή. Ας μη ξεχνάμε ότι το 75% των υποψηφίων σε όλα τα κόμματα ήταν άντρες, με αποτέλεσμα να εκλεγούν μόλις 8 γυναίκες στη βουλή, αριθμός που αντικατοπτρίζει την άποψη του Αβέρωφ και του παλαιοκομματικού συστήματος για την ισότητα στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Μερικές φορές, όμως, το αποτέλεσμα είναι πιο σημαντικό. Και το αποτέλεσμα σε αυτή την περίπτωση είναι η εκλογή μίας άξιας και καθαρής πολιτικού σε ένα σημαντικό αξίωμα. Το γεγονός ότι αναδείχθηκε μέσα από ένα βρώμικο παιχνίδι, δεν μειώνει τη σημασία -συμβολική και ουσιαστική- της εκλογής της. Αν αφαιρέσεις όλα τα λέπια από τις ψαριές του μικροπολιτικού παιχνιδιού τους, αυτό που μένει είναι το εξής: μία χαρισματική πολιτικός είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής.
Η νέα Πρόεδρος της Βουλής έχει τη θέση που της αξίζει, κάτι που έχουμε να το πούμε πολλά χρόνια για Πρόεδρο της Bουλής. Δεν εκλέγηκε δύο φορές πρώτη βουλευτής στη Λάρνακα «επειδή είναι γυναίκα». Ούτε επειδή στηρίχθηκε από το κόμμα ή «την προώθησε ο Αβέρωφ»… Αντιθέτως. Το κόμμα την πολέμησε. Δέχθηκε χυδαίες σεξιστικές επιθέσεις, αμφισβήτηση και υποτίμηση, σε όλη την πορεία της. Και αναγκάστηκαν να την υποδεχθούν ως ίση μόνο όταν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.
Η κ. Δημητρίου, στην αρχή τουλάχιστον, έδωσε έναν μοναχικό αγώνα και επικράτησε σε ένα κόμμα που ευνοεί και προκρίνει Δίπλαρους, διορίζει Γιαννάκηδες και συγκαλύπτει Χάρηδες (τι νέα, ο Συνεργατισμός, καλά;). Ένα κόμμα που συμπορεύεται με δεκανίκια το ΕΛΑΜ και τη ΔΗΠΑ και δεν διστάζει να μεταχειριστεί τη δύναμη της κ. Δημητρίου, ως δική του, για να πάρει όλα τα κεφάλια στη Bουλή. Το γεγονός, λοιπόν, ότι βρέθηκε στη θέση συγκυριακά, επειδή εξυπηρετούσε, δεν μειώνει την ίδια και την αξία της.
Μειώνει ξανά την ηγεσία του κόμματος της, μειώνει την αντιπολίτευση και την αδυναμία της να ηγηθεί των εξελίξεων και μειώνει όσες και όσους έδωσαν ψήφο στο ΕΛΑΜ στις εκλογές κρίνοντάς το ως μια αντισυστημική φωνή που θα παλέψει τίμια και χωρίς συναλλαγές για τα εθνικά δίκαια. Το ΕΛΑΜ, όμως, δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο από μια ακροδεξιά φασιστική παράταξη διψασμένη για εξουσία, έτοιμη να ξεπουλήσει τις «ιδέες» της για μια χούφτα συναγερμικής ευφροσύνης.