Νομίζω πως η σημερινή ηγεσία του ΑΚΕΛ, υπό τον Άντρο Κυπριανού, είναι καιρός πια να λυπηθεί τους δεκάδες χιλιάδες αριστερούς, μέλη και φίλους του κόμματος, τους οποίους κρατά τόσα χρόνια ομήρους, και να τους απελευθερώσει επιτέλους πηγαίνοντας σπίτι της ομαδικώς.
Πόσο πιο δυνατά πρέπει να το φωνάξουν για να φτάσει στ’ αυτιά τους; Γνωρίζω πολλούς που πήγαν να ψηφίσουν με σφιγμένα δόντια, χωρίς να βλέπουν διαφορετική επιλογή· άλλους που αναζήτησαν εναλλακτική στο λευκό ή την αποχή και κάποιους που «μετανάστευσαν» σε άλλα, επίσης προβληματικά λημέρια.
Είναι τουλάχιστον προσβολή για όλους αυτούς τους ανθρώπους ο Γραμματέας του κόμματος να λέει πως αναλαμβάνει την ευθύνη, περιμένοντας να του πει το Συνέδριο τι να κάνει. Δηλαδή, αν ψηφίσουν να παραμείνει (ελέω κομματικών μηχανισμών), με τι μούτρα θα συνεχίσει να παριστάνει τον αρχηγό, τρέχοντας και πάλι πίσω από τον κύριο εκφραστή της Δεξιάς; Είναι και μέγιστη προσβολή προς όλους εκείνους που έχτισαν την ιστορία του κόμματος για να γίνει ό,τι έγινε, καταντώντας στα σημερινά χάλια, χωρίς αριστερή ιδεολογία.
Είναι σίγουρα κατόρθωμα το ότι το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν εκμεταλλεύτηκε τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων Αναστασιάδη, το ξεπούλημα του Συνεργατισμού και την καταστροφή της Οικονομίας (μόνο ο Χ. Γεωργιάδης πιστεύει στ’ αλήθεια ότι τα έκανε όλα καλά, κι αυτό ακόμα παίζεται), τα χάλια στην Παιδεία ή την αυταρχική –στην πιο ήπια έκφρασή της– διαχείριση της πανδημίας. Θέλει προσπάθεια για να χάσεις τις εκλογές με τόσα δώρα από μια απίστευτα αναξιόπιστη, φθαρμένη και διεφθαρμένη διακυβέρνηση. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ έμεινε στην καταγγελία – πολλές φορές μάλιστα και αναιτιολόγητη, όπως η απαίτηση να δεχτεί ο Αναστασιάδης την πολιτική ισότητα (την ποια ακριβώς;) πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση στη Γενεύη και παρά τα όσα παράλογα απαιτούσαν οι Τούρκοι. Πού ήταν οι προτάσεις – για την Οικονομία, για την Παιδεία, μια εναλλακτική για το Κυπριακό; Ακόμα τις ψάχνουμε…
Αντί αυτών, η ηγεσία του ΑΚΕΛ περίμενε στα σοβαρά να ψηφιστεί ένα κόμμα χωρίς ιδεολογία, χωρίς στρατηγική, χωρίς μια διαφορετική ματιά στα κοινωνικά προβλήματα, μόνο και μόνο καταγγέλλοντας τη διαφθορά των άλλων, και μάλιστα ξεχνώντας τον κανόνα πως δεν μιλούν για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου; Αν υπάρχει άνθρωπος που παράγει έργο επί σειρά ετών, χωρίς μάλιστα να αναλώνεται σε ανούσιες τοποθετήσεις στο Κυπριακό, είναι η Ειρήνη Χαραλαμπίδου – και αυτή δεν είναι καν μέλος του κόμματος.
Να που ο κόσμος το εκτιμά (θα μου πείτε, εκτίμησαν και τον Δίπλαρο, τον Δ. Δημητρίου κ.ά.) και της δίνει, για μια σειρά εκλογικών αναμετρήσεων, την πρωτιά στους σταυρούς σε ολόκληρη την Κύπρο – την ώρα μάλιστα που η ηγεσία την αποκλείει επανειλημμένως από τον προεκλογικό αγώνα. Φαίνεται πως την φοβούνται – μάλλον δικαίως, επειδή αποκαλύπτει την ανεπάρκεια των υπολοίπων. Αν τολμούν, κυρίως το ΑΚΕΛ (απίθανο…) αλλά και ο ΔΗΣΥ και τα άλλα κόμματα, θα πρέπει να εκλέξουν την Ειρήνη Πρόεδρο της Βουλής. Όχι μόνο γιατί το αξίζει –το δικαιούται, άλλωστε, με την πρωτιά της– αλλά και επειδή είναι η καλύτερη εναλλακτική στην πολιτική φτώχεια της σημερινής ΑΚΕΛικής ηγεσίας, αν παραμείνει ως έχει ή με μικρές (παρ)αλλαγές των ίδιων προσώπων. Αλλιώς, ας δει και εκείνη το μέλλον της διαφορετικά…
Αν έχουν χιούμορ οι βουλευτές, θα εκλέξουν στην προεδρία της Βουλής τον Χρίστο Χρίστου του ΕΛΑΜ ή (εδώ χρειάζεται πάρα πολύ χιούμορ) τον μουστακαλή άντρακλα, τον τσαμπουκά Ανδρέα Θεμιστοκλέους, που βρήκε τον φυσικό του χώρο στο φασιστικό φραντσάιζ της Χρυσής Αυγής: Από τη μια, χρειαζόμαστε και λίγο γέλιο· από την άλλη, αν έμειναν ακόμα κάποιοι που δεν κατάλαβαν τι παίζει με το ΕΛΑΜ, είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθουν.
Πάντως, δεν πρέπει να υπήρξαν και πολλοί ψηφοφόροι του που παρασύρθηκαν, του έδωσαν ψήφο διαμαρτυρίας κ.λπ. Μετά από όσα γράφτηκαν, τις τόσες αποκαλύψεις για τα παλικάρια της φακής που δεν έχουν καν το θάρρος να πουν ποιοι είναι και τι πιστεύουν, νομίζω πως όσοι τους ψήφισαν το έκαναν συνειδητά: Είναι και οι ίδιοι ρατσιστές, κρυπτοφασίστες της καθημερινότητας, θρησκομανείς εθνικιστές… Με τις υγείες μας.
chrarv@phileleftheros.com