15 Αυγ. 2021
Επείγει να γίνει ξανά το Κυπριακό η πρώτη έγνοια και η πρώτη προτεραιότητα και μάλιστα με βάσιμη προοπτική επιτυχίας!
Σκεφτήκατε το αποτέλεσμα μιας υποθετικής και «εκτός εποχής» αυγουστιάτικης δημοσκόπησης, σαν αυτές που μας «καθοδήγησαν» πριν τρεις μήνες στις εκλογές; Ποια είναι τα προβλήματά σας; Οι πυρκαγιές, η διαφθορά, τα χρυσά διαβατήρια (τα πήρε τώρα κι αυτά η μπάλα ή, μήπως, ο δαίμονας;), η οικονομική και η κοινωνική κατάσταση, ο κορωνοϊός, τα εμβόλια (είσαστε του «Ναι» ή του «Όχι» – συχνά φέρνουν ακραίες αντιπαραθέσεις τέτοια διλήμματα!), η κλιματική κρίση (περί κρίσης πρόκειται, όχι απλώς περί αλλαγής), οι διακοπές (πού να πάμε άραγε;), τα αποτελέσματα των παγκύπριων εξετάσεων, η κατανομή των νέων φοιτητών στα πανεπιστήμια Κύπρου και Ελλάδας ή σε άλλους εκπαιδευτικούς προορισμούς – πρέπει να πάρουμε τα «μωρά» να τα εγκαταστήσουμε! Το Κυπριακό, σας ενδιαφέρει; A, ναι! Eίναι και το Κυπριακό! Ακατάχνωτα, μας ενδιαφέρει αλλά δεν εξαρτάται από εμάς! Ή, μήπως, εξαρτάται και από εμάς; Ατυχώς, δεν έγινε ακόμα αντιληπτό πως η διαφθορά δεν αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα αλλά επηρεάζει και το Κυπριακό και τα περιβαλλοντικά, τα κοινωνικά και τα οικονομικά θέματα, τις ίδιες τις σχέσεις των ανθρώπων…
Με όλα τούτα, το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης να είναι αναμενόμενο με το Κυπριακό να είναι τώρα «ακόμα πιο χαμηλά» στις ανησυχίες των πολιτών. «Δεν ενδιαφέρονται πια οι Κύπριοι, έχουν κουραστεί» και άλλα συναφή θα ήταν τα περισπούδαστα σχόλια των ειδικών. Αυτό θα ήταν ξανά το ευχάριστο μήνυμα για όσους παρέχουν τις καλές και τις κακές τους υπηρεσίες. Η βάση των συλλογισμών είναι απόλυτα εξωφρενική και εδώ χρειάζεται να παρέμβουν άλλοι ειδικοί: Γιατί το να κουράζεσαι από την αναμφισβήτητα εντεινόμενη αδιαλλαξία της κατοχικής δύναμης είναι κατανοητό. Είναι όμως ακατανόητο να φτάσει να σε ενδιαφέρει σταδιακά λιγότερο το δικό σου πρόβλημα, της δικής σου πατρίδας η υποδούλωση που, ιδιαίτερα ευάλωτη πια, περνά από ένα διευρυνόμενο φάσμα εξαρτήσεων και όχι μόνο εξωτερικών…
Μέρες της κατάληψης της Αμμοχώστου, της Μόρφου, της Μεσαορίας, της Καρπασίας. Όλη η κατεχόμενη Κύπρος ξετυλίγεται μπροστά μας, πολύ διαφορετικά από ό,τι την περιγράφει ο χάρτης που υπέβαλε «η πλευρά μας» με τις ποθητές (κι αυτές υπό διαπραγμάτευση) εδαφικές αναπροσαρμογές. Η συχνή αναφορά πως εμείς δώσαμε χάρτη για το προτεινόμενο παζάρι, που ούτε αυτό δεν καταφέραμε, δείχνει πως δεν καταλάβαμε ακόμα πως είναι ολόκληρη την Κύπρο που θέλουν να υποδουλώσουν. Οι επίσημες εξαγγελίες και «δεσμεύσεις» πως θα καταφέρουμε να φέρουμε από την «απεδώ μεριά» του χάρτη όλους τους χώρους θρησκευτικής, πολιτιστικής και άλλης συναισθηματικής αξίας, αποδείχτηκε πως δεν στηρίζονταν στην απαραίτητη γνώση ιστορίας και γεωγραφίας – πώς θα έμενε «απεκεί» η Κερύνεια; Και σε τελευταία ανάλυση πόσο χωριστά θα ήταν αυτά το κομμάτια ώστε τα απέναντι να φαίνονται (και να είναι) τόσο μακρινά; Είναι ποτέ δυνατόν εκείνα να τα ξεγράψουμε, σ΄αυτή τη μικρή ευρω-χώρα;
Ο πολιτικός ευνούχος του σουλτάνου ετοιμάζει τις αποσκευές του για Νέα Υόρκη. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, πάντα ανοιχτός σε νέες ιδέες, ετοιμάζεται να τον υποδεχτεί. Ο Κύπριος ασθενής, η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία, βρίσκεται διασωληνωμένη στην εντατική. H κλινική της εικόνα δεν είναι τόσο χάλια όσο πραγματικά είναι, ατυχώς ούτε η ίδια καταλαβαίνει την κατάστασή της κι αυτό είναι το χειρότερο. Η ίδια δεν δείχνει αγωνία και σθένος να σωθεί. Όπως ένας ασθενής με χρόνια νόσο που βλέπει ξαφνικά επιδείνωση της υγείας του – μια πρόσθετη κρίση, τα δυο κράτη. Δεν παλεύει για να αποσοβήσει το μοιραίο αλλά ελπίζει πως θα σωθεί με κάποιο μαγικό τρόπο, με ένα λάθος του σουλτάνου, με λίγη τύχη που πάντα χρειάζεται. Αρκείται σε παθητική αγωγή όπως προγραμματίζεται από ειδικούς βρετανούς γιατρούς που κάθε τόσο σπεύδει να ευχαριστήσει για τη βοήθειά τους, η οποία, όμως, όλο και μας παίρνει ένα ακόμα βήμα προς το τέλος. Άραγε, να σωθεί τώρα από τούτη την κρίση και βλέπουμε αμέσως μετά τη συνέχεια; Ή, πιο σωστά, να δούμε τη συνολική θεραπεία που μπορεί να γίνει κατορθωτή μόνο με μια καθυστερημένη (το ΄παμε πολλές φορές) κοινή δράση όλων των Κυπρίων, πρώτα ενάντια στην απειλή της άμεσης διχοτόμησης και στη συνέχεια, απαραίτητα ενάντια στον γεωγραφικό διαχωρισμό των Κυπρίων ώστε να απαλλαγούμε από τον υπαρκτό κίνδυνο υποτροπής της νόσου…
Επείγει να γίνει ξανά το Κυπριακό η πρώτη έγνοια και η πρώτη προτεραιότητα και μάλιστα με βάσιμη προοπτική επιτυχίας!
ktsimillis@cytanet.com.cy