Πάντα εμφανίζονται μπροστά μου στις κιτρινισμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες οι τοίχοι παλαιών εποχών. Σε κάποιους από αυτούς γράφει «God save the Queen». «Ο Θεός να σώσει τη βασίλισσα». Τώρα τι γράφουν; «Love Erdoğan»… Πού ήμασταν και πού φτάσαμε. Από τη βασίλισσα στον βασιλιά! Πέρασαν τόσα χρόνια. Πόσες γενιές άλλαξαν. Δεν μπορέσαμε να διανύσουμε έστω και την παραμικρή απόσταση;
Ακόμα ζει η βασίλισσα που προσευχόμασταν να την προστατεύει ο Θεός, λέγοντας «God save the Queen». Είναι 94 χρόνων. Ακόμα είναι βασίλισσα. Γιορτάζαμε τα γενέθλιά της στην Τάφρο Τζιρίτι. Η βασίλισσα μας χάριζε φλιτζάνια τσαγιού με τη φωτογραφία της. Η μητέρα μου φύλαγε αυτά τα φλιτζάνια για χρόνια. Στην αρμαρόλα με το γυαλί. Ύστερα η Τάφρος Τζιρίτι έγινε Τάφρος Ταξίμ (Διχοτόμηση). Δεν είχε αρχίσει να μπαίνει στο αίμα μας η διχοτόμηση. Ακόμα και η πλατεία στην Κωνσταντινούπολη έγινε Πλατεία Ταξίμ.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας πάντα περιμέναμε κάποιον σωτήρα φαίνεται. Κάποτε ο ηγέτης μας ήταν ο Νετζιατί Οζκάν. Και ο λαός είχε γράψει ακόμα και τραγούδι γι’ αυτόν: «Μπες μπροστά, δείξε τον σωστό δρόμο Νετζιατί, πονάμε, διψάμε, δώσε μας νερό Νετζιατί».
Ο Νετζιατί είναι ο μόνος Τουρκοκύπριος που γνωρίστηκε με τον Ατατούρκ. Εκείνος του έδωσε και το επώνυμό του. «Στο εξής το όνομά σου να είναι Οζκάν», του είπε. Ύστερα ήρθε ο δρ Κιουτσιούκ. Τον σηκώσαμε στον αέρα. Στους δρόμους αρχίσαμε να φωνάζουμε ρυθμικά «Ζήτω, ζήτω, ζήτω ο δρ Κιουτσιούκ». Στην μπρούντζινη ταμπέλα που βρίσκεται στην πόρτα του μουσείου του ακόμα γράφει ότι «είναι απόφοιτος Ελβετίας». Ο Τάσσος Παπαδόπουλος τον οποίο επισκεφτήκαμε όταν άνοιξαν οι πύλες, μας διηγήθηκε μια ιστορία που θυμόταν και δεν ξέχασε ποτέ σε σχέση με εκείνον. Ο Παπαδόπουλος ήταν υπουργός Εργασίας της Δημοκρατίας. Και μια μέρα αύξησε την τιμή στον καφέ. Κατόπιν τούτου, του τηλεφώνησε ο αντιπρόεδρος δρ Κιουτσιούκ, λέει. Διαμαρτυρήθηκε για την αύξηση. Ζήτησε να ανακληθεί. Γιατί; Κατανάλωνε μερικά πακέτα καφέ την ημέρα, λέει. Έπινε καφέ και ο ίδιος, λέει, αλλά κερνούσε καφέ σε όσους τον επισκέπτονταν και στους ασθενείς του!
Μετά από τον δρ Κιουτσιούκ ήρθε ο Ντενκτάς. Και αυτή τη φορά ο λαός περίμενε να σωθεί. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν οι πρώτες μέρες των συγκρούσεων της 21ης Δεκεμβρίου του 1963. Οι Τουρκοκύπριοι, που έφυγαν προς την εντός των τειχών περιοχή από το Καϊμακλί, είχαν εγκατασταθεί στο Δημοτικό Σχολείο Ατατούκ. Ήρθαν στο σχολείο με στολή αγωνιστή, φέροντας στο κεφάλι πηλήκιο και στη μέση πιστόλι. Ένας ηλικιωμένος πρόσφυγας τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Και του είπε με ενθουσιασμό: «Είσαι ο δεύτερος Ατατούρκ!» Ο Ντενκτάς ήταν ο ηγέτης που έμεινε σε εκείνη την καρέκλα περισσότερο απ’ όλους. Ήταν δημαγωγός. Ήταν ψεύτης. Ήταν πονηρός. Ήταν χιουμορίστας. Πάντα στηριζόταν στην Τουρκία. Αλλά πιο πολύ η Τουρκία έτρεχε ξοπίσω του. Έσυρε την Τουρκία εκεί που ήθελε. Πάντα ονειρευόταν τη διχοτόμηση. Είχε περισσότερους οπαδούς στην Τουρκία παρά στην Κύπρο. Σε μιαν ανοικτή συνάντηση που συμμετείχαμε μαζί, σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα, του ζητωκραύγαζαν λέγοντας: «Η Τουρκία νιώθει περήφανη για εσένα»! Και εγώ κατόπιν τούτου είπα: «Η Τουρκία νιώθει περήφανη για εσένα, αλλά η Κύπρος δεν νιώθει»!
Πού ήμασταν και πού φτάσαμε. Από το God save the Queen» στο «Love Erdoğan». Οι παλιοί τουλάχιστον ήταν Τουρκοκύπριοι. Τέλειωσε και αυτό. Πλέον δεν απέμεινε ηγέτης στην κοινότητά μας. Τον Οζκέρ Οζγκιούρ τον έφαγε το ίδιο το κόμμα του. Και τον Μουσταφά Ακιντζί ο Ταγίπ Ερντογάν. Η κοινότητα είχε εναποθέσει μεγάλες ελπίδες στον Ακιντζί. Αλλά το βράδυ των εκλογών, διέψευσε αυτές τις ελπίδες όταν έχασε. «Τερματίζω την πολιτική μου ζωή», είπε. Έκλεισε ο ίδιος το δεφτέρι του. Αποτραβήχτηκε στη γωνιά του. Όσον αφορά τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, αυτός ουδέποτε μπόρεσε να γίνει ηγέτης. Έτσι, από την εισαγόμενη βασίλισσα ήρθαμε στον εισαγόμενο βασιλιά. Τι να κάνουμε. Δεν έχουμε βαριά βιομηχανία! Η ελαφριά μας βιομηχανία χρεωκόπησε ούτως ή άλλως. Τι άλλο απέμεινε να λεχθεί; «God save the Cypriots and Cyprus…». Ο Θεός να σώσει τους Κύπριους και την Κύπρο! Αμήν!