Του Άριστου Μιχαηλίδη, 30 Μαίου 2021
Είχε ένα πάθος τρομακτικό η υποψήφια βουλευτής του ΑΚΕΛ, στην τηλεόραση, που ήθελε να απαντήσει σε άλλες συνυποψήφιές της στο πάνελ, που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τη ΔΔΟ. Μία του ΔΗΚΟ, που μίλησε για την περιβόητη «νέα στρατηγική», μία της ΕΔΕΚ, που είπε ότι η ΔΔΟ είναι διχοτόμηση, μία του ΕΛΑΜ, που μίλησε για ενιαίο κράτος… Ποιος την είδε και δεν τη φοβήθηκε! Ήταν σαν να μπήκαν στο σπίτι της με τις λάσπες και της λέρωσαν τα χαλιά.
Η μόνη εφικτή λύση είναι η ΔΔΟ, έλεγε παθιασμένα, και συνέδεε με την ΕΟΚΑ Β όσους σήμερα, το 2021, έχουν τις αμφιβολίες τους. Ακόμα και εκείνους που σε άλλες περιπτώσεις, όπου το επιβάλλουν οι κομματικές συναλλαγές, είναι «προοδευτικές δυνάμεις», όπως τους εκπροσώπους του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Και κάποιοι άλλοι, έλεγε, πριν από το 1974 μιλούσαν για ανέφικτους στόχους και μας έφεραν την εισβολή. Εννοούσε βέβαια την παράνομη δράση της ΕΟΚΑ Β, αλλά όσοι θέλουν να παίρνουν μαθήματα από την Ιστορία δεν γίνεται να είναι επιλεκτικοί. Διότι ασφαλώς και ήταν εγκληματική η δράση της ΕΟΚΑ Β, αλλά δεν είναι μόνο οι εοκαβητατζήδες που μιλούσαν για την Ένωση πριν το ‘74. Αυτοί έδωσαν ένοπλοι την αφορμή στην Τουρκία, αλλά όταν μιλούν σήμερα για ανέφικτους στόχους πριν από την εισβολή, μόνο και μόνο ως επιχείρημα υπέρ της ΔΔΟ, να μην το περιορίζουν στην περίοδο ‘72 – ‘74 που έδρασε η παράνομη και παράλογη οργάνωση. Να θυμούνται ότι μόλις λίγα χρόνια προηγουμένως μιλούσε και το δικό τους κόμμα για την Ένωση. Ίσως ελάχιστοι στην ελληνοκυπριακή κοινότητα να μη μιλούσαν για Ένωση. Ειδικά όταν οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από την Κυπριακή Δημοκρατία και ζητούσαν τη διχοτόμηση.
Ακόμα και ο κομματικός ηγέτης- σύμβολο Εζεκίας Παπαϊωάννου. Μιλούσε στη Βουλή (23 Ιουλίου 1964), και εξηγούσε τι έφταιγε για την ανώμαλη κατάσταση: «Η ρίζα της σημερινής ανώμαλης κατάστασης βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κυπριακός λαός εμποδίστηκε από του να ενασκήσει το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αν το κυπριακό ζήτημα λυόταν ευθύς εξαρχής με την ενάσκηση αυτού του δικαιώματος, δεν θα είχαμε σήμερα την εγκληματική στασιαστική δραστηριότητα και την έκρυθμη γενικά κατάσταση που δημιουργήθηκε. (…) Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος με το οποίο θα αποφασίσει ο κυπριακός λαός το μέλλον του είναι από τώρα γνωστό. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως θα αποφασίσει να σμίξει την τύχη του με τον μεγάλο αδελφό λαό της Ελλάδας».
Δεν τα έλεγε σε καμιά προεκλογική ομιλία, αλλά στη Βουλή. Είναι γραμμένα στα πρακτικά της Βουλής αυτά, μπορούν να τα αναζητήσουν τώρα που θα γίνουν βουλευτές. Το 1964, λοιπόν, δεν ήταν πολύ μακριά από το 1974. Αν το 1970 ήταν εγκληματικά ανέφικτη η Ένωση κι όσοι την υποστήριζαν ήταν ανόητοι εγκληματίες, το 1964 τι ήταν, εφικτή; Το «ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης» ήταν εντάξει το 1964, αλλά όχι το 1972, όχι το 2021;
Ας μην επικαλούνται τόσο παθιασμένα την Ιστορία για να πείσουν για τις σημερινές δικές τους επιλογές. Διότι, από το 1950 μέχρι σήμερα, το ευκταίο και το εφικτό στην Κύπρο άλλαζε κάθε τρία – τέσσερα χρόνια. Και σήμερα, όσο κι αν τα μεγάλα κόμματα και κάμποσα μικρά κι ανώφελα θεωρούν τη ΔΔΟ εφικτή και ιερή κι όποιος την αμφισβητεί είναι εγκληματίας, είναι καιρός να εξηγήσουν το απλούστερο. Με ρεαλισμό και χωρίς υστερίες: Γιατί δεν τη συμφώνησαν τόσα χρόνια που τη διαπραγματεύονται; Ποιος φταίει; Τι πήγε λάθος; Πόσο εφικτή είναι στην πραγματικότητα; Μήπως είναι όσοι έβαζαν ανέφικτους στόχους που τη διαπραγματεύτηκαν και τη στήριξαν χωρίς ταλαντεύσεις στα χρόνια που κυβερνούσαν ο Βασιλείου, ο Κληρίδης, ο Χριστόφιας, ο Αναστασιάδης; Μήπως είναι η δική τους αποτυχία που οδηγεί πολλούς σήμερα να αμφισβητούν τη ΔΔΟ και να αναζητούν άλλους δρόμους προς τη λύση; Μήπως για να είναι πραγματικά εφικτή η ΔΔΟ πρέπει να δεχτούμε ότι η Κύπρος θα είναι προτεκτοράτο της Τουρκίας; Ας απαντήσουν αυτά τα ερωτήματα κι ας μην επικαλούνται άλλο την Ιστορία για να μειώσουν τις ευθύνες τους για τα αδιέξοδα. Μπουχτίσαμε πια. Κι έχουμε και εκλογές.