Η εικόνα της απόλυτης απόγνωσης είναι αυτή μίας μάνας που πετάει το παιδί της πάνω από τον συρμάτινο φράκτη, στα χέρια ξένων στρατιωτών, προκειμένου να το γλυτώσει από αυτό που συμβαίνει στη χώρα της. Το περιστατικό που έκανε τον γύρο του κόσμου, από το Αφγανιστάν, απείλησε σοβαρά να μας βγάλει από την θερινή μας ραστώνη.
Ο προοδευτικός Μπάιντεν και η δημοκρατική Καμάλα Χάρις λυπούνται πολύ με το θέαμα, αλλά μάλλον όχι αρκετά. Δεν θέλουν πια να σώσουν τον αφγανικό λαό όπως οι προκάτοχοί τους. Έτσι, μια χώρα που δεν ήταν πολύ μακριά όταν οι Αμερικανοί αποφάσιζαν να επέμβουν και να ορίσουν τη μοίρα της, σήμερα βρίσκεται πολύ μακριά για να αναλάβουν να περιμαζέψουν τα ανθρώπινα ερείπια που αφήνουν πίσω τους.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα στις μέρες μας έχουν εργαλειοποιηθεί από προστάτες και σωτήρες με αλλότρια κίνητρα. Από ΜΚΟ με ύποπτα κονδύλια και πολυεθνικές εταιρείες που κινούν τα νήματα στις πολιτικές εξελίξεις, παίρνοντας την αποικιοκρατική σκυτάλη, με αποτέλεσμα οι λέξεις να χάνουν το νόημα τους και κάθε επίκληση στον ανθρωπισμό να κινεί υποψίες.
Σε μια εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες έχουν γίνει σημαίες με ουράνια τόξα και κυματίζουν πλάι στο σήμα του χορηγού, έχουμε αναπτύξει παράλληλα μια γρανιτένια ανοχή σε εικόνες όπως αυτές που εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες στο Αφγανιστάν.
Το μεταναστευτικό πρόβλημα έχει χτίσει αρκετές καριέρες τα τελευταία χρόνια. Έχει αναδείξει ακροδεξιούς δικτατορίσκους στο κέντρο της δημοκρατικής μας ηπείρου και έχει στήσει φράκτες στη μέση του πουθενά για λίγες έξτρα ψήφους. Έτσι, οι πολιτικές προστασίας των δημοκρατικών ελευθεριών, έχουν γίνει κι αυτές μια εμπόλεμη ζώνη, ένα πεδίο λαϊκισμού και παραπληροφόρησης.
Η κοινή γνώμη ακολουθεί επίσης μια πορεία μεταστροφής. Το κύμα συμπαράστασης στον συριακό λαό, άλλαξε φορά και οι ανθρωπιστικοί μας δείκτες γύρισαν ανάποδα: «Σταματήστε τους, στείλτε τους πίσω, αφήστε τους να πνιγούν». Έχουμε φτάσει σε σημείο που μας είναι πια εύκολο να βλέπουμε 12χρονα κορίτσια να απαγάγονται για να γίνουν «νύμφες» κάποιου πολέμαρχου. Φαντάζει λιγότερο επώδυνο από το να «φορτωθούμε» κι άλλους πρόσφυγες στις γειτονιές μας.
Οι εικόνες στο Αφγανιστάν και οι προοπτικές που διαγράφονται για τις γυναίκες και τα παιδιά, επαναφέρουν το θέμα στην ουσία του, στον πυρήνα της ύπαρξης του καθενός μας, ως αμείλικτο ερώτημα. Τι θα κάνουμε για αυτές; Για τα παιδιά που θα βιαστούν ή θα στρατολογηθούν σε εξτρεμιστικά στρατεύματα; Για το βαθύ σκοτάδι που απλώνεται πάνω από τη χώρα. Ποιοι θέλουμε να είμαστε σήμερα; Ποιο ένστικτο θα επικρατήσει; Της ανθρωπιάς ή της αυτοσυντήρησης;