Υπουργός ή πιστολέρο της Άγριας Δύσης;

Ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Νουρής έχει προτάξει στην πολιτική του ατζέντα την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος. Κι η αλήθεια είναι ότι πρέπει να ζει κανείς σε γαλάζια συννεφάκια για να μην ανησυχεί για τον ιδιότυπο πόλεμο της Τουρκίας εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. «Βομβαρδίζοντας» καθημερινά τη νεκρή ζώνη με πρόσφυγες και μετανάστες, επιδιώκει τη δημιουργία μιας νέας πληθυσμιακής πραγματικότητας.

Η Τουρκία ως μια απάνθρωπη στρατιωτική μηχανή, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί ανθρώπους αντί σφαίρες και το απέδειξε στην επίθεση του Έβρου… Άλλο όμως η πολιτική κατά της παράνομης μετανάστευσης και άλλο το οργανωμένο ξέσπασμα εναντίον βασανισμένων ανθρώπων ως επίδειξη ισχύος. Επί Νίκου Νουρή βλέπουμε την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των μεταναστών να χρησιμοποιείται ως πολιτικό εργαλείο για μείωση του αριθμού τους.

Το να στήνεις κάθε μέρα μια οικογένεια από τις 5 το πρωί σε ουρές για κουπόνια -όπως ήταν η πολιτική προ πανδημίας- το να κλείνεις παιδιά, εγκύους και ενήλικες σε ακατάλληλα και υπερπλήρη κέντρα «φιλοξενίας», το να απελαύνεις ακόμη και φοιτητές σε μια τυφλή εκκαθαριστική επιχείρηση, δείχνει ότι επιστρατεύεις την εκδικητικότητά σου εκεί που έπρεπε να έχεις καταρτισμένο ένα πολιτικό πλάνο για να φέρεις αποτέλεσμα.

Το να σέβεσαι τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δεν σε καθιστά «ελκυστικό προορισμό για λαθρομετανάστες» κι ούτε αναιρεί τα υπόλοιπα πολιτικά σου μέτρα για μείωση των αριθμών τους. Ποια όμως μέτρα λαμβάνονται για την αντιμετώπιση την παράνομης μετανάστευσης, επί της ουσίας;

Ο υπουργός φαίνεται να «πυροβολεί» συστηματικά στην επιφάνεια του προβλήματος με στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων. Η ανέγερση του «τείχους» συγκαταλέγεται στις αποφάσεις που στόχο έχουν να ανακουφίσουν ξανά το κοινό αίσθημα, αλλά καλύπτουν την ανεπάρκεια του κράτους με μια ψυχολογική ικανοποίηση των ενστίκτων μιας μερίδας του πληθυσμού.

Αν η ανέγερση του σιδερένιου φράκτη εντασσόταν στο πλαίσιο μιας γενικότερης πολιτικής, τότε ίσως να είχαμε πειστεί ότι είναι κι απαραίτητο συμπληρωματικό μέτρο. Μια γενικότερη πολιτική όμως θα είχε ήδη επιταχύνει τις διαδικασίες εξέτασης αιτήσεων ασύλου, θα αξιοποιούσε τα κονδύλια επαναπατρισμού και μεταφοράς των μεταναστών σε άλλες χώρες και κυρίως θα ενίσχυε τις πολιτικές ενσωμάτωσης όσων κρίνεται ότι πρέπει να παραμείνουν, ώστε να εντάσσονται στην κοινωνία αντί να γκετοποιούνται.

Το τραγικό, βεβαίως, είναι ότι δεν έχουμε ούτε αντιπολίτευση. Μετά την ανέγερση του «τείχους» Νουρή, το ΑΚΕΛ πιάστηκε για άλλη μια φορά χωρίς επιχειρήματα και προσέδωσε στην αντιπαράθεση με το κυβερνών κόμμα έναν ξεκάθαρα προεκλογικό τόνο. Με γερές δόσεις λαϊκισμού και αναμόχλευση δογμάτων και ιδεολογικών εμμονών.