Ενώ ο κόσμος μετατρέπεται σε μια τεράστια φυλακή, ξέρω ότι δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε ξανά από το σημείο όπου μείναμε. Όλα θα γίνουν ανάμνηση. Ανάμνηση σαν τις μέρες της παιδικής μας ηλικίας. Αν προηγουμένως τίποτα δεν έγινε όπως παλιά, ούτε και από εδώ και εμπρός θα γίνει. Ό,τι και να γίνει, μια μέρα θα βγούμε από τα σπίτια μας στα οποία έχουμε κλειστεί. Και θα αποξενωθούμε πιο πολύ ο ένας από τον άλλον. Θα χαρείτε. Επειδή δεν πεθάνατε και μείνατε ζωντανοί. Το πρόσωπό σας θα θυμίζει μια ανάμνησή σας σε κάποιους. Μπορεί αυτός να είναι ένας παλιός φίλος. Και μια παλιά ερωμένη. Μια ερωμένη με την οποία ήσασταν ερωτευμένος πριν χρόνια και ύστερα τη θάψατε στις αναμνήσεις σας. Τι της είχατε πει όταν χωρίζατε; «Σε έχω φυλάξει στην καρδιά μου». Ουσιαστικά δεν βάλατε εσείς μπροστά σας τον αέρα. Ο αέρας σάς έβαλε μπροστά του. Και το καταλαβαίνετε καλύτερα αυτό τώρα στα δωμάτια που είστε κλεισμένοι. Το καταλαβαίνετε; Δεν είμαι βέβαιος. Τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι εγώ. Να, ξέρετε. Είμαι ονειροπόλος εγώ. Μάλιστα έχω και ουτοπίες. Ό,τι λέτε πως είναι ανέφικτο, αυτό θέλω πάντα. Είτε είναι έρωτας. Είτε είναι πόλεμος. Αν είναι να κάνουμε έρωτα, να κάνουμε μέχρι που η αγαπημένη μας να κουραστεί, όπως λέει ο ποιητής. Αν κάνουμε πόλεμο, να πολεμήσουμε μόνο κατά ενός φασιστικού στρατού. Αλλά τώρα ο κόσμος είναι μια τεράστια φυλακή. Οι δρόμοι είναι έρημοι. Οι κούνιες στα πάρκα αιωρούνται κενές. Οι γονδολιέρηδες στη Βενετία δεν τραγουδούν το Guantanamera. Αποτραβήχτηκαν στις φωλιές τους ακόμα και οι χούλιγκαν στην Trafalgar. «Το να μην κοιμάσαι σημαίνει να κάνεις ερωτήσεις. Άλλωστε, αν βρει απάντηση, θα μπορέσει να κοιμηθεί ο άνθρωπος», λέει ο Κάφκα. Εγώ δεν κοιμάμαι επειδή κάνω ερωτήσεις. Δεν υπάρχει απάντηση! Δεν ρωτώ εσένα, αλλά καθόλου δεν σε ρωτώ κουτσουπιά. Είσαι ελεύθερη; Είσαι αιχμάλωτη; Αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις σε κατεχόμενη περιοχή; Έχεις και εσύ ουτοπίες; Δεν προδόθηκες ποτέ και δεν εγκαταλείφθηκες ποτέ, έτσι δεν είναι; Πάντα έτσι ωραία άνθιζαν τα λουλούδια στα κλαδιά σου; Δεν κάνουμε ο ένας στον άλλον ερωτήσεις που ξέρουμε τις απαντήσεις τους. Σε ρώτησα ποτέ αν με αγαπάς; Εσύ με ρώτησες ποτέ αν σε αγαπώ; Μήπως εκείνοι που μας έκλεισαν στα δωμάτιά μας, μας έκλεισαν για να κάνουμε έρωτα; Ας φιληθούμε τότε. Δεν μας νοιάζει ο κορωνοϊός. Αν η αγάπη ξεπερνά τα πάντα, θα σε ξεπεράσει και εσένα παλιο-ιέ. Πήρες το ψωμί των παιδιών μέσα από τα χέρια τους. Την αμαρτία των πατεράδων. Βάσανα! Πάντα βάσανα. Μαράζια, πάντα μαράζια. Μήπως αυτό είναι παιχνίδι του ιμπεριαλισμού και όχι της μοίρας μας; Ζήσαμε το 1963. Τίποτα δεν έγινε όπως παλιά. Είδαμε το 1974. Τίποτα δεν έγινε όπως παλιά. Και τώρα είδαμε τον κορωνοϊό. Και τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά από εδώ και μπρος. Τέλειωσαν όλα. Και θα αρχίσουν όλα ξανά. Όσα ζήσαμε έγιναν από τώρα κιόλας νοσταλγία. Και μετά από δέκα χρόνια θα ξεραθούν σαν γιασεμί που έμεινε ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Θάψαμε τις αναμνήσεις μας στην καρδιά μας όπως τους αγαπημένους μας νεκρούς. Θα φύγουν μαζί μας όπως τα μεγάλα μυστικά που δεν αποκαλύφθηκαν. Κανείς δεν θα ξέρει ότι υπήρξαν τέτοιοι έρωτες εδώ. Άλλωστε υπήρξαν για να μην τους ξέρει κανείς. Μας προσφέρθηκαν μόνο δύο επιλογές. Είτε αγάπα! Είτε παραιτήσου! Εμείς πάντα διαλέγαμε την πρώτη. Να το ξέρεις και εσύ αυτό Κύπρος. Ε Λευκωσία! Ε βουνό! Ε θάλασσα! Διότι ξέραμε ότι δεν θα μπορούσαμε να βρούμε μιαν άλλη χώρα. Ξέραμε ότι θα ερχόταν από πίσω μας αν φεύγαμε.
Δεν πλαγιάζεις ποτέ νωρίς τα βράδια. Πιο πολύ τα βράδια θυμάσαι εκείνο το χωριό. Κήπος με γεράνια, λεμόνια, πορτοκάλια. Μια γάτα νιαουρίζει στο παράθυρο. Ύστερα πέφτει ένας όλμος πάνω στον δίσκο που βρίσκεται στο γραμμόφωνο. Σε συναντώ μετά από χρόνια. Όταν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μου. Ρωτώ πού ήσασταν προηγουμένως. Απαγγέλλω ένα ποίημα:
“Πιάστηκαν οι πόρτες τι κάνεις
Τι κάνεις μείναμε μέσα
Η πόλη ηττήθηκε τι κάνεις
Είναι η πείνα άρχισε
Δεν έμεινε όπλο στο χέρι τι κάνεις
Τι κάνεις πλάκωσε το σκοτάδι
Δεν κάνεις έρωτα και τι κάνεις” …