Του Χρήστου Αρβανίτη, 22 Νοεμβρίου 2020
Βλέποντας τις εικόνες και διαβάζοντας τα όσο ειπώθηκαν στο κιτς πανηγύρι που οργάνωσαν ο Ερντογάν και ο κολαούζος του στο Βαρώσι, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ για άλλη μια φορά ότι το «κυπριακό πρόβλημα», ως θεματική, δεν είναι δική μας αποκλειστικότητα, αλλά μια πιο πλατιά και διεθνής κρίση αξιών: Από πού κι ως πού μια ομάδα ανθρώπων η οποία χαρακτηρίζεται και αυτοπροσδιορίζεται αποκλειστικά με εθνοτικά, γλωσσικά η θρησκευτικά γνωρίσματα, θεμελιώνει δικαιώματα ξεχωριστής πολιτικής οντότητας, είτε ως κράτος είτε ως κρατίδιο, πολιτική κοινότητα ή αυτοδιοικητική περιφέρεια, με περιορισμούς μάλιστα στην εγκατάσταση και στη συμμετοχή άλλων πολιτών στα κοινά, ενώ από την άλλη τα μέλη της δικαιούνται προνομιακής μεταχείρισης στα πλαίσια μιας ιδιόμορφης «πολιτικής ισότητας»;
Ο καταφανής ρατσισμός που αποπνέει μια τέτοια ιδέα είναι διάχυτος στον διεθνή χώρο, παρόλο που σε κανένα κράτος δεν έχει προσλάβει τέτοιες θεσμικές διαστάσεις όπως εδώ, από τη Ζυρίχη ήδη. Γι’ αυτό ο διεθνής παράγοντας αντιμετωπίζει ως λογική μια τέτοια απαίτηση – αρκεί, φυσικά να είναι αλλού, σε κάποια ημιτριτοκοσμική χώρα σαν την Κύπρο και όχι, ας πούμε, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, σε όποια χώρα υπάρχουν παρόμοιες εθνοτικές ομάδες που μπορούν να χαρακτηριστούν μειονότητες.
Φανταστείτε, δηλαδή, να διεκδικούσαν μια τέτοια αυτονομία οι Τούρκοι μετανάστες σε μια ζώνη του Παρισιού, με πολιτικά δικαιώματα και τα ρέστα, σαν αυτά που θεωρείται λογικό και φυσιολογικό να διεκδικούν οι Τουρκοκύπριοι στην Κύπρο. Ποια η διαφορά; Πολίτες του κράτους οι μεν, πολίτες και οι δε. Ή στο Ρότερνταμ, οι Τούρκοι και άλλοι μουσουλμάνοι να απαιτήσουν τις νότιες περιοχές του (Φέγενορντ κ.λπ.) ως ομόσπονδη ζώνη: Πρώτος ο δήμαρχός του, ο μαροκινής καταγωγής Αχμέντ Αμπουνταλέμπ, θα τους έστελνε να πάνε να γ…, όπως δήλωσε πριν χρόνια για όσους ομόθρησκους συμπατριώτες του χαίρονταν με τη σφαγή στο Charlie Hebdo.
Πώς, λοιπόν, μας προέκυψε εδώ αυτός ο παραλογισμός, ο τόσο εξόφθαλμα παράλογος και ρατσιστικός, που θεωρείται μάλιστα λογικός και θεμιτός; Να θεωρείται μάλιστα αυτονόητη διεκδίκηση, όχι μόνο από τους ξένους ή τους Τουρκοκύπριους αλλά και από τους Ελληνοκύπριους; Την απάντηση τη γνωρίζουν όλοι όσοι δεν ήρθαν χτες από τον Άρη – τα ξένα συμφέροντα. Όμως είναι πολύ παράξενο το γιατί δεν προτάχθηκε ποτέ, ούτε καν προβλήθηκε αυτή η θέση από κανέναν πρόεδρο, ούτε στον ΟΗΕ ούτε πουθενά αλλού, παρόλο που είναι η μόνη λογική υπεράσπιση της ιδέας ύπαρξης ενός φυσιολογικού κράτους σήμερα.
Ο λόγος, βέβαια, είναι ο τόσο βαθιά ριζωμένος στην κυπριακή κοινωνία ρατσισμός, ο τρόπος δηλαδή που βλέπει ο ένας τον άλλο ως διαφορετικό λόγω καταγωγής, θρησκείας, γλώσσας, είτε ξένος πρόσφυγας είναι αυτός είτε συμπολίτης. Οι περισσότεροι θεωρούν λογική την ταύτισή τους με άλλους στη βάση τέτοιων χαρακτηριστικών και όχι ιδεών, απόψεων ή κάποιων άλλων, ενδεχομένως πιο εύλογων κοινών ιδιοτήτων. Όμως, όσο θα σκεφτόμαστε έτσι, τόσο πιο αποδεκτή θα γίνεται η βίαιη αναγνώριση των «πραγματικοτήτων» στο νησί, για τις οποίες κάνει λόγο η κάθε μαριονέτα του ισλαμιστή Τούρκου δικτάτορα.
chrarv@phileleftheros.com
Χρήστος Αρβανίτης