Κοίτα να δεις πώς το ‘φερε η «τύχη»! Αναβάλλεται, λέει, η άτυπη πενταμερής, μπορεί και να αλλάξει κι ο τόπος της διοργάνωσής της. Το τελευταίο ουδόλως ενδιαφέρει. Ο χρόνος είναι που έχει τη σημασία του και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από την ημερομηνιακή παράκαμψη των καθοριστικών (θα ήταν, άραγε, τέτοιες;) διαδικασιών στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Μάρτη για επιβολή κυρώσεων στην κατοχική και πολλαπλά προκαλούσα Τουρκία. Πώς να τιμωρήσεις (ειδικά όταν δεν θέλεις να χάσεις την αγορά του) έναν κατ΄εξακολούθηση παραβάτη του διεθνούς δικαίου όταν προσέρχεται σε διάλογο, με καλή θέληση και ενθουσιασμό, φέρνοντας νέες ιδέες; Άτυπο να τον πεις, άνισο να τον πεις, διάλογο όμως μην τον πεις! Kαλή θέληση δεν δείχνει, ούτε καν για τα μάτια της Μέρκελ. Αντίθετα, τις τελευταίες μέρες προβάλλει ξανά στοιχεία αποδεικτικά των γνωστών του προθέσεων! Ξανοίγεται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο –μια βόλτα βγήκαν τα πλεούμενα, δεν είναι για κακό. Για… εσωτερικό τουρισμό πρόκειται μια και υπάρχουν αναδουλειές! Την ίδια ώρα, ο σουλτάνος και οι κλώνοι του επαναλαμβάνουν ρυθμικά πως πρέπει να ξεχάσουμε το Βαρώσι. Α, ναι! Και «περαστικά σας», μας διαμηνύει. Μέχρι που είδαμε στους δέκτες μας διευρυμένη και κατακόκκινη τη «γαλάζια πατρίδα», όπως εμφανίστηκε νωρίτερα σε τουρκικά ΜΜΕ το όραμα για το 2050.
Πρόκειται, άραγε, για τη δημιουργική φαντασία κάποιων φανατικών; Αν δεν ήταν όμως εξουσιοδοτημένοι από το σεράι, δεν θα θύμωνε ο σουλτάνος που του χαλούσαν την εικόνα; Mπορεί, τελικά, να μην ανησυχήσαμε ιδιαίτερα με την προβολή του χάρτη (αυτό, πάντως, είναι ένα πρόβλημα!), ενοχλήθηκε όμως το Κρεμλίνο που διερωτήθηκε πώς και δεν ντρέπονται, τόσο καιρό τους καλοπιάνουμε, πυρηνικό σταθμό τους φτιάχνουμε, S-400 τους πουλήσαμε σε φιλική τιμή, πολιτική κάλυψη τους δώσαμε, δεν τους εμποδίσαμε να εκδιώξουν τους Κούρδους από τις πόλεις και τα χωριά τους στη βόρεια Συρία;… Όχι πια τόση αχαριστία και να θέλουν να βάλουν και δικά μας εδάφη στη νέα οθωμανική αυτοκρατορία! Μα και οι Αμερικανοί θυμωμένοι είναι, σαν απατημένος/η σύζυγος, και δεν το χωνεύουν πως, ενώ με αμερικανικό εξοπλισμό βοήθησαν την Άγκυρα στις (αρχικά) μικροϊμπεριαλιστικές εξορμήσεις, τώρα τη βλέπουν να φλερτάρει με τη Ρωσία. Κι όχι μόνο αυτό, ξανοίγεται σε τρεις ηπείρους. Θα περάσει άραγε και τον Ατλαντικό;
Την ίδια ώρα τα πολιτικά κόμματα, παλιά και νέα, ψάχνονται να συμπληρώσουν τις ομάδες τους για τις εκλογές του Μάη. Ένας θα είναι ο πρωταθλητής, καλός κι ο δεύτερος που κι αυτός νικητής θα νομίζει πως είναι. Mην πάνε όμως και διαβάθμιση! Πώς θα κερδίσουν από την αυξημένη αποχή; Πώς θα απαμβλύνουν τον θυμό των πολιτών; Άλλοι τους βλέπουν σαν πελάτες και σπεύδουν με κίνητρα και προσφορές να διευρύνουν τον κύκλο εργασιών τους. Άλλοι τους μετρούν σαν κουκιά κι αλίμονο, βρίσκουν έλλειμμα! Κι «εντείνουν» τη μάχη ενάντια στη διαφθορά που, όμως, δεν είναι είδος αυτοφυές. Χρειάστηκε ταλαντούχους πρωτεργάτες για να ξεκινήσει, εύφορο έδαφος για να δυναμώσει και απουσία ελέγχου για να περάσει «απαρατήρητη». Είναι όλοι αμέτοχοι;
Θα είναι τέλος του Μάη κι αν, με το καλό, χαλαρώσουν τα μέτρα, θα ‘πρεπε οι κάλπες να στηθούν στον αιγιαλό! Έτσι, για να δείξει η Πολιτεία πως είναι κοντά στον λαό. Δεν μας φτάνει λοιπόν ο κορωνοϊός, έχουμε τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, την αστυνομική βία (υπέρμετρη τη λένε επισήμως), την αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ξενοφοβία, τον κάθε λογής ρατσισμό. Κι αν η «λύση» είναι ρατσιστική;
Τι θα πούνε για το Κυπριακό τα κόμματα; Πώς θα τεκμηριώσουν τις όποιες έχουν διαφορές; Θα τις κρύψουν, άραγε, μπροστά σε μια κακής προοπτικής διαδικασία προς την «άτυπη»; Είναι φανερό πως η πορεία που πατάμε (κι όλο παραπατάμε) δεν βγάζει πουθενά. Ο συνομιλητής, ουσιαστικά η κατοχική Τουρκία, δεν συνομιλεί. Θέλει μόνο να επιβάλει «ειρηνικά» την άποψή της. Με τα κατοχικά στρατεύματα, τη φίμωση των Τουρκοκυπρίων και την απειλή και για την υπόλοιπη Κύπρο. Ο Αντόνιο Γκουτέρες, αμήχανος οικοδεσπότης, περιμένει με χαμόγελο πλατύ να ακούσει και νέες ιδέες. Η Κυπριακή Δημοκρατία, κρυμμένη υποχρεωτικά σε στολή παραλλαγής για να είναι η «μια πλευρά», δεν δείχνει πρόθυμη για δικές της νέες ιδέες ούτε για τις ξεχασμένες, για όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Αυτά δεν εννοούσε ο Γενικός Γραμματέας όταν πρωτομίλησε για φυσιολογικό κράτος στο Κραν Μοντανά; Ούτε, όμως, μια κουβέντα για το Βαρώσι ούτε μια κουβέντα για τα δυο κράτη ή τις απειλές… Διεκδικεί τον οδυνηρό συμβιβασμό –είναι τέχνη να τον έχεις μετατρέψει σε σύνθημα «αγώνα». Nα επέμενε, τουλάχιστον, να μην είναι ρατσιστικά χωριστική η βάση του;
Η Τουρκία θέλει να επιβάλει τη νομιμοποίηση της κατοχής και σταδιακά την πλήρη υποταγή της Κύπρου. Το ζητούμενο είναι να μπορείς με τις συνομιλίες να αποφύγεις αυτό που φοβάσαι πως θα πάθεις με το πέρασμα του χρόνου και το απαράδεκτο στάτους κβο. Αν, αναπόφευκτα, ναυαγήσει κι αυτή η (δήθεν τελευταία) ευκαιρία, οι νέες ιδέες της Τουρκίας θα αποτελούν μέρος των ιδεών του Γενικού Γραμματέα στην επόμενη (πάλι τελευταία θα την πουν) ευκαιρία…
Περαστικά σας, μάς φωνάζει ουρλιάζοντας ο σουλτάνος. Οι ειδήσεις υπογραμμίζουν τον κίνδυνο από τις μεταλλάξεις του κορωνοϊού. Προσοχή, λοιπόν, στις μεταλλάξεις, γενικώς!
ktsimillis@cytanet.com.cy