Δεν θα τον θυμάμαι ως φίλο μου στο facebook. Ούτε για τις τολμηρές τοποθετήσεις του σε διάφορα κοινωνικά θέματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα τον θυμάμαι πάντοτε, όμως, επειδή έγινε η αιτία να αναδειχθεί σε όλο το μεγαλείο της η μικροψυχία που χαρακτηρίζει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Η ευκολία με την οποία ο καθένας αναφέρεται με μένος σε βάρος ανθρώπων που δεν γνωρίζει. Απλώς και μόνο για να επιβάλει το εγώ του. Να νιώσει δικαιωμένος για την άποψή του και την όποια θέση υποστηρίζει.
Αυτή η μικροψυχία παρέλασε με τον πλέον ντροπιαστικό τρόπο τις τελευταίες μέρες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μόλις έγινε γνωστός ο θάνατος του γιατρού Μιχάλη Μάρκου, ο οποίος είχε πληγεί από κορωνοϊό. Τα μηνύματα άρχισαν να πέφτουν βροχή από πολλούς. Κυρίως, από εκείνους οι οποίοι δεν ανέχονται την επιλογή χιλιάδων ανθρώπων να μην εμβολιαστούν και ας είναι αυτή την στιγμή, περίπου ο μισός πληθυσμός. Ένα από αυτά εκτόξευσε το αίμα στο κεφάλι μου: «Είναι γνωστός αντιεμβολιαστής»! Ήχησε περίπου όπως το «είναι εγκληματίας» ή «είναι δολοφόνος» ή «είναι γνωστός βαρόνος των ναρκωτικών».
Σε τέτοιο κατάντημα έχουμε φτάσει. Να πεθαίνει ένας άνθρωπος και η στάμπα που αμέσως τον συνοδεύει δεν είναι «ήταν καλός άνθρωπος» ή «ήταν παλιάνθρωπος». Δεν είναι κατά πόσον ήταν χρήσιμος άνθρωπος ή άχρηστος. Αν ήταν καλός επιστήμονας ή όχι. Αν πρόσφερε τόσα χρόνια στην κοινωνία ή όχι. Πριν και πάνω απ’ όλα, αν ήταν έντιμος άνθρωπος ή ανέντιμος. Καταντήσαμε να εστιάζουμε στο αν ήταν εμβολιασμένος ή όχι. Αν ήταν αντιεμβολιαστής ή όχι. Αν είναι «ψεκασμένος» ή όχι.
Ε, λοιπόν, κύριοι, ο Μιχάλης Μάρκου ήταν ένας έντιμος άνθρωπος! Τελεία! Τίποτα πέραν αυτού δεν έχει αξία. Ιδίως σε μιαν εποχή κατά την οποία η μπόχα που αναδύεται από τους υπονόμους στους οποίους κυκλοφορούν τα πολιτικά και οικονομικά κυκλώματα, που αφαιμάσσουν τον τόπο, έχει γίνει αποπνικτική. Αυτή η μπόχα η οποία προκαλεί ασφυξία στον κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο. Που δολοφονεί τα όνειρα χιλιάδων νέων. Μας πνίγει καθημερινά αλλά δεν αντιδρούμε. Δεν αντιστεκόμαστε. Δεν την αποτινάζουμε να γλυτώσουμε.
Μας καίει περισσότερο αν ο γιατρός ήταν αντιεμβολιαστής. Ένας άνθρωπος, που στα 66 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, αφιέρωσε τη ζωή του στον τόπο και στους ανθρώπους. Από το 1974 όταν αντιμετώπισε τις τουρκικές ορδές και αιχμαλωτίστηκε. Μέχρι προχθές, που ως γιατρός υπηρέτησε χιλιάδες ασθενείς οι οποίοι είχαν την ανάγκη του.
Ναι, θεωρούσε υπερβολική την κατατρομοκράτηση του κόσμου για την πανδημία. Ναι, θεωρούσε και υπερβολικά τα μέτρα όπως επιβάλλονταν στην κοινωνία. Δεν είναι ο μόνος. Ας βγούμε επιτέλους από τον μικρόκοσμο του νησιού μας, όπου εδώ και 15 μήνες ακούμε μόνο τον ανεπαρκέστατο Κωνσταντίνο Ιωάννου, κάποια Πανά, κάποιον Νικολόπουλο, τον Καραγιάννη και μερικούς ακόμη. Χιλιάδες γιατροί στο εξωτερικό μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, στη βάση της ίδιας φιλοσοφίας και με ανάλογα επιχειρήματα με αυτά του Μιχάλη Μάρκου.
Όχι, δεν είναι αρνητές της πανδημίας και του ιού. Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά οι άνθρωποι και βλέπουν φαντάσματα. Επιστήμονες είναι κι αυτοί όπως οι άλλοι που λένε τα αντίθετα. Δεν είναι κομπογιαννίτες. Απλώς, αντιμετωπίζουν την πανδημία με διαφορετική ιατρική προσέγγιση, με διαφορετικά κριτήρια, με διαφορετική επιστημονική φιλοσοφία.
Η ουσία είναι ότι ο γιατρός έσβησε. Ουδείς από τους μικρόψυχους, που έσπευσαν να τον φάνε μόλις ανακοινώθηκε το δυσάρεστο νέο, γνωρίζουν επακριβώς γιατί πέθανε. Άκουσαν, απλώς, μιαν ανακοίνωση. Χθες, για παράδειγμα, διάβαζα σχόλια συναδέλφων του, οι οποίοι μιλούσαν για τις συνθήκες στα νοσοκομεία και στις ΜΕΘ. Αλήθεια, ποιο είναι πιο σοβαρό; Ότι πέθανε ένας ανεμβολίαστος γιατρός ή ότι μπορεί τα νοσοκομεία να παραμένουν εστίες μόλυνσης; Ή μήπως, το γιατί έκλεισε η μονάδα κορωνοϊού στην Πάφο;
Εκείνο το «είναι γνωστός αντιεμβολιαστής» συνεχίζει να δονεί τα αφτιά μου. Σοβαρομιλούμε; Όταν δηλαδή, ανακοινώθηκε ότι πέθανε η 39χρονη γυναίκα, που ήταν πλήρως εμβολιασμένη, έπρεπε να «πανηγυρίσουν» οι αντιεμβολιαστές γιατί «δικαιώθηκαν» για τους φόβους που εκφράζουν; Το ίδιο και όταν γίνονται γνωστές στο διαδίκτυο (διότι επισήμως, κάποιοι επέβαλαν συσκότιση) περιπτώσεις εμβολιασμένων, που περνούν σοβαρής μορφής παρενέργειες;
Άνθρωποι είμαστε όλοι! Το ξεχνάμε; Ουδείς διαθέτει την απόλυτη γνώση. Αλήθειες κρύβονται και στις δύο πλευρές. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να επιδιώκει η κάθε πλευρά «δικαίωση» για τις θέσεις της και τον τρόπο με τον οποίο αντικρίζει την πανδημία. Ούτε για τα εμβόλια. Επιτέλους, ας αντιληφθούν οι πάντες, ότι ο καθένας επιλέγει ό,τι προκρίνει για τον εαυτό του και τούτο πρέπει να είναι απολύτως σεβαστό για όλους τους υπόλοιπους. Όποιος φοβάται μπορεί να εμβολιαστεί για να μην κινδυνεύει. Δεν τον απειλούν όσοι δεν θα εμβολιαστούν. Ας μείνουν μακριά τους.
Άλλωστε, ο πληθυσμός είναι σχεδόν μοιρασμένος στα δύο. Τι θα γίνει; Θα κηρύξουμε εμφύλιο; Στο τέλος δεν θα απομείνει κανείς. Ένα μόνο μετράει. Ότι χάνονται άνθρωποι, που ανήκουν και στις δύο παρατάξεις! Κι αυτό πονάει πολύ. Ίδιος είναι ο πόνος, απ’ όποια πλευρά και αν προέρχεται το κάθε θύμα!
Γιατρέ Μιχάλη Μάρκου, αιωνία σου η μνήμη!