https://politis.com.cy/apopseis/na-anoixoyn-oi-portes-kai-na-min-xanakleisoyn/
Μόλις άκουσε ότι θα ανοίξουν οι πόρτες, μου έστειλε ένα μήνυμα ο αγαπητός μου φίλος Χριστόφορος από τον Αστρομερίτη. «Πότε έρχεσαι», με ρώτησε. Πριν από την πανδημία συναντιόμασταν συχνά. Πηγαίναμε εμείς σε εκείνους και έρχονταν και εκείνοι σε εμάς. Πρώτη φορά είχαμε να βρεθούμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι πρόσφυγας από την Πέτρα και έκανε εκεί ένα «Petra Valley».
Πάνω στον λόφο. Μόνος με τη φύση. Πόσες φορές συζητήσαμε το Κυπριακό πρόβλημα. Πόσες φορές ρωτήσαμε ο ένας τον άλλον «τι θα συμβεί στο τέλος αυτής της υπόθεσης». Δεν μπορέσαμε να βγούμε μέσα από αυτά τα ερωτήματα και φαίνεται ότι ούτε απ’ εδώ και μπρος θα μπορέσουμε να βγούμε. Μεταβίβασαν σε εμάς αυτή την κακιά κληρονομιά οι προηγούμενοι και εμείς θα τη μεταβιβάσουμε στους ανήμπορους επόμενους. Πρέπει να έχουν μεγαλώσει λίγο ακόμα τα εγγόνια του. Σίγουρα θα προβληματιστούν και εκείνα πολύ με αυτά τα προβλήματα μέσα από τα οποία δεν μπορούμε να βγούμε τώρα εμείς. Όταν πεθάνει ένας ηλικιωμένος Κύπριος εδώ είναι σαν να χάνω λίγο ακόμα τη χώρα. Σάμπως και δεν θα έρθει ένας άλλος Κύπριος στη θέση του Κύπριου που φεύγει. Νιώθω πως μείναμε μόνοι, ειδικά αν αυτός που έφυγε από ανάμεσά μας είναι κάποιος που έβαλε τη σφραγίδα του στη Λευκωσία. Πως μειωθήκαμε. Κάθε φορά που περνώ μπροστά από το εστιατόριο του Σαφφέτ Ανιμπάλ που έκλεισε και δεν θα ανοίξει ξανά, έρχονται στο μυαλό μου εκείνα τα γλυκά του λόγια στα κυπριακά. Μήπως θα έρθει ποτέ ξανά ένας τέτοιος σουβλιτζής σε αυτή την πόλη; Ένας μάστορας που δεν εγκατέλειψε καθόλου την κουζίνα ακόμα και όταν μπήκε στη δεκαετία των ογδόντα. Ήταν ωραία η Λευκωσία με αυτόν. Είχε πληγωθεί στο πόδι το 1963. Αλλά δεν ένιωθε καθόλου μίσος και εχθρότητα κατά των Ελληνοκυπρίων. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές των συλλαλητηρίων για την ειρήνη. Μάλιστα από εκείνον βγήκε το πιο δημοφιλές σύνθημα του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν. «Yes ρε μάνα μου!» Είχε πάρα πολλούς Ελληνοκύπριους φίλους. Και πελάτες.
Χάρηκαν και οι ευρισκόμενοι στη διοίκησή μας για το άνοιγμα των πυλών. Σας φαίνεται παράξενο; Να μην σας φαίνεται. Η δική τους χαρά δεν είναι ότι θα υπάρξει ένα νέο αγκάλιασμα Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων. Κοιτάνε τα χρήματα που θα εισρεύσουν στον βορρά από τον νότο. Διότι πνίγονται. Βολοδέρνουν. Η Τουρκία δεν δίνει χρήματα. Δανείζονται κάθε μήνα για να πληρώσουν τους μισθούς. Πιο πρόσφατα ξεσηκώθηκαν οι κτηνοτρόφοι. Εδώ και μέρες διαμαρτύρονται στο κέντρο της πόλης με τα βαριά τους οχήματα. Η τροχαία έχει παραλύσει πλήρως. Μπροστά στην εφημερίδα μας υπάρχουν πολλά οχήματα. Απέναντι από τη βουλή και την πρεσβεία. Τεράστιος αριθμός οχημάτων. Έκλεισε η κύρια λεωφόρος. Όταν η Τουρκία δεν δώσει στην εδώ διοίκηση, η εδώ διοίκηση δεν δίνει σε άλλους. Ακόμα και η κάλυψη των στρατιωτικών εξόδων μένει στους δικούς μας εδώ. Γι’ αυτό θα χαρούν ή δεν θα χαρούν για το άνοιγμα των πυλών;
Νοστάλγησα τους φίλους μου. Θα αγκαλιαστούμε με νοσταλγία σαν να ήρθαμε από το εξωτερικό. Αν λυπηθούμε, θα λυπηθούμε μαζί. Αν χαρούμε, θα χαρούμε μαζί. Αν θα ενώσουμε μια μέρα αυτό το νησί, μαζί θα το ενώσουμε. Αξίζει να αγωνιστούμε γι’ αυτό; Αξίζει. Να το ξέρουν αυτό και οι επόμενοί μας. Ποτέ δεν έχασα την πίστη μου ότι θα ζήσουν αδελφικά σε αυτό το νησί οι δύο κοινότητες. Σκέφτομαι τον Σπύρο Χατζηγεωργίου. Μια ζωή πέρασε με το όνειρο της ειρήνης, με τον αγώνα για ειρήνη. Εκείνος ήταν που έφερε κοντά για πρώτη φορά μετά το 1974 Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους σε εκείνο το σπίτι του με κήπο στη Λευκωσία. Τώρα πληροφορούμαι ότι είναι άρρωστος σε εκείνο το σπίτι και μένει ολομόναχος, αφότου έχασε την κόρη και τη σύζυγό του και ανυπομονώ για να τον δω. Ζήτησε χώρο για έναν τάφο στον Γερόλακκο. Οι κατακτητές το θεώρησαν πολύ ακόμα και αυτό. Δεν του έδωσαν. Η τελευταία του ελπίδα ήταν ο Μουσταφά Ακιντζί. Ούτε εκείνος μπόρεσε να κάνει κάτι. Του είπαν ότι ακόμα και να δοθεί χώρος για έναν τάφο είναι εδαφική παραχώρηση, λέει.
Πρώτη φορά οι πόρτες άνοιξαν πριν 18 χρόνια. Ακόμα και το να κοιτάζω τις φωτογραφίες εκείνης της ημέρας μού προκαλεί μιαν απερίγραπτη θλίψη. Είχαμε νομίσει ότι τέλειωσαν όλα. Ύστερα είδαμε ότι δεν τέλειωσαν. Τώρα θα μάθουμε την αξία τους όταν αγκαλιαστούμε ξανά. Να διορθώσουμε τα παλιά μας λάθη. Να διεξάγουμε μαζί τον αγώνα από εδώ και μπρος.