«Κανονικότητα: η ύπαρξη κανόνων και η τήρησή τους». Θα πείτε πως δεν χρειαζόταν να καταφύγουμε (για επιβεβαίωση) στο Λεξικό Μπαμπινιώτη. Κι αν αλήθεια γνωρίζουμε τον ορισμό, ποια είναι η δική μας «κανονικότητα» και πώς την αποδεχόμαστε; Ποιους κανόνες τηρούμε; Θυμηθείτε την Ειδική Αντιπρόσωπο του ΓΓ του ΟΗΕ που προσδοκούσε να ανοίξουν τα οδοφράγματα (που έκλεισαν λόγω κορωνοϊού) για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα…
Οι σειρήνες μάς το θύμισαν! Όπως και πέρισυ και κάθε ένα από τα 46 προηγούμενα χρόνια. Ήχησαν στις 15, θα ηχήσουν πάλι στις 20 του μήνα. Την ίδια όπως τότε ώρα που ξεκινούσε η κάθε μια φάση του προγραμματισμένου συνδυασμένου διπλού εγκλήματος. Οι ηλικίαν έχοντες θυμούνται αυτά που κάποτε είπαν πως δεν θα ξεχνούσαν. Οι νεότεροι απορούν, «πάλι σειρήνες»… Κι όμως αυτές είναι οι επετειακές σειρήνες. Όλες τις άλλες, ολόγυρα του χρόνου, ελάχιστοι τις ακούνε…
Ήρθαν, λοιπόν, πάλι οι «μαύρες επέτειοι»… Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού ο χρόνος κάνει τους κύκλους του και η επιστροφή διαδοχικά στον κάθε Ιούλη και τον κάθε Αύγουστο, κουβαλά τους ίδιους συνειρμούς. Στην άλλη μεριά της κατοχικής γραμμής, οι γιορτές και τα πανηγύρια με πρωταγωνιστές τους συνειδητούς εκφραστές της συνέχειας του κατοχικού εγκλήματος, βρίσκονται και πάλι σε φασιστική έξαρση. Τα εξελιγμένα εργαλεία των βομβαρδιστικών του 1974, υπερίπτανται με αυθάδεια και υπεροψία της στρατιωτικής παρέλασης, καλύπτοντας με τα φτερά τους τον σουλτάνο την ώρα που εξαγγέλλει τις νέες του προκλήσεις. Στις ελεύθερες περιοχές, Κυβέρνηση, Βουλή, κόμματα και οργανώσεις, όλοι έχουν κάτι να πούνε, μέρες που είναι. Θα θυμηθούν το «άφρον» πραξικόπημα (ήταν τελικά μόνο μια τρέλα η πρώτη φάση του εγκλήματος;), θα τιμήσουν όσους αντιστάθηκαν στις 15 του Ιούλη κι όσους έπεσαν πολεμώντας ακόμα κι αν το κατάλαβαν πως ήταν προδομένοι κι όλους τους άμαχους που πλήρωσαν βαρύ το τίμημα της φασιστικής βίας των εισβολέων. Οι σφαγές αμάχων Τουρκοκυπρίων από εοκαβητατζήδες που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ δεν πρέπει να αποσιωπούνται ούτε όμως να χρεώνεται σε όλους τους Ελληνοκύπριους. Το ίδιο και τα εγκλήματα της ΤΜΤ δεν πρέπει να χρεώνονται σε όλους τους Τουρκοκύπριους. Τώρα να δείτε που μπορεί να πούνε και μια κουβέντα για την Κερύνεια, σπεύδοντας, σχεδόν απολογούμενοι για την όποια σχετική αναφορά, να διευκρινίσουν πως ουδόλως αμφισβητούν τον γεωγραφικό διαχωρισμό των Κυπρίων που προβλέπει πως στην Κερύνεια (και αλλού) προηγείται ο «χρήστης». Τουλάχιστον ας μην προκαλέσουν, ψευδόμενοι, πως «ουδέποτε θα αποδεχτούμε τα τετελεσμένα της εισβολής».
Και άμα περάσει το δεκαπενταύγουστο, μπορούμε να επιστρέψουμε στην ήρεμη «κανονικότητά» μας. Λίγα διαβατήρια, λίγα ρουσφέτια, λίγη καταπάτηση παραλιών, παραπέρα φάγωμα του Ακάμα – τελικά αυτή η κανονικότητα επιβάλλει τήρηση κανόνων όχι μόνο του Αττίλα…
Είναι άγνωστο τι θα γράψουν αυτές τις μέρες στα οδοφράγματα οι στατιστικές για τις διελεύσεις προς τα κατεχόμενα. Βλέπετε, η οικονομική κρίση: Βενζίνη, πετρέλαιο, φαγητό, οδοντογιατρός, καζίνο, διακοπές σε κλεμμένες περιουσίες, λοιπές απολαύσεις… Αυτό κι αν είναι ανωμαλία! Όλες μέρες του Θεού και του Αλλάχ είναι, γιατί να μην κηρύξουμε, για λίγες μέρες, αποχή από αυτές τις εξορμήσεις; Μπορεί να ήταν υποκριτικό αλλά τουλάχιστον θα γλυτώναμε το βιβλίο Γκίνες! Σίγουρα υπάρχουν και πολύ διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους αναγκάζεσαι να δείξεις τα «ταξιδιωτικά» σου έγγραφα στο κατοχικό φυλάκιο αλλά και γι΄αυτούς, ας αρκεστούμε σε τηλεφωνική ή ηλεκτρονική επικοινωνία με τους «άλλους» συμπατριώτες μας, τουλάχιστον κάποιες μέρες που συμβολίζουν βασανιστικά την καθημερινότητά μας,
Μπορούμε, αλήθεια, να την αράξουμε σε ξαπλώστρες σε παραλίες της ελεύθερης Αμμοχώστου την ώρα που από τα μεγάφωνα στη σκλαβωμένη Αμμόχωστο θα φτάνει ο φασιστικός λόγος του σουλτάνου; Mπορούμε άραγε να το αποφύγουμε, μένοντας στο σπίτι μας παρακολουθώντας από τηλεοράσεως αρχειακό υλικό παρελθόντων χρόνων με τις Γυναίκες να Επιστρέφουν, τις πορείες από τον Πύργο κατά μήκος της κατοχικής γραμμής, τις κινητοποιήσεις στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας κι όλες τις δράσεις που κάποιοι τότε λοιδορούσαν πριν μας πείσουν πως δεν είναι έτσι που θα λύσουμε το Κυπριακό; Μα και τότε όπως και αργότερα, όταν «λογικευτήκαμε» οι ίδιοι μοιράζονταν την εξουσία και δεν το έλυσαν!
Είναι ώρες που σχεδόν μας πείθουν πως τελικά εμείς φταίμε για την κατοχική μας κανονικότητα. Όλοι εκείνοι που διαδηλώναμε «Όχι διχοτόμηση, όχι ομοσπονδία» πρέπει τώρα να φωνάζουμε (αν μας έμεινε φωνή) «’Οχι στα δυο κράτη, ναι στη διζωνική». Και για να πετύχουμε τη «διεκδίκηση» θα μας πούνε πως χρειάζεται ευελιξία και γι΄αυτό «Ναι στη χαλαρή, όχι στη σφιχτή».
Μέσα στο κλίμα των ημερών και την αναμονή της φετινής 20ής Ιουλίου, αυτής της «εξέτασης» με από καιρό γνωστά τα «SOS» θέματα, δεν έχουμε καταφέρει να οργανώσουμε μια παλλαϊκή δράση, κοινή και παράλληλη με εκείνους τους Τουρκοκύπριους που προσβλέπουν σε ένα κοινό μέλλον σε μια πραγματικά ελεύθερη κι ενωμένη κοινωνία. Πρέπει να το ξέρουμε πως η επόμενη ανάλογη συγκυρία θα μάς βρει σε πολύ χειρότερη «κανονικότητα»!
ktsimillis@cytanet.com.cy