Της Τώνιας Σταυρινού, 13 Φεβρουαρίου 2021
«Η οικογένεια παρακολουθείτο από το γραφείο Ευημερίας», είναι η κατακλείδα που συνοδεύει όλα τα ρεπορτάζ των τραγικότερων περιστατικών βίας που εκτυλίχθηκαν σ’ αυτό τον τόπο τα τελευταία χρόνια. Μία φράση που επισύρει ευθύνες για το σύστημα προστασίας των θυμάτων, σε βαθμό συνενοχής με τους δράστες.
Με τον μακρόσυρτο παρατατικό του ρήματος «παρακολουθείτο», αηδιαστικά παθητικό, η ανευθυνότητα του κρατικού μηχανισμού καθίσταται ένα έγκλημα διαρκείας. Όλες οι δολοφονίες των τελευταίων χρόνων αντιστοιχούν σε ανθρώπους οι οποίοι πριν γίνουν «θύματα» σε κάποιο πρωτοσέλιδο, ήταν άνθρωποι ευάλωτοι, με τη ζωή τους να εξαρτάται από διορισμένους ανεύθυνους.
Στην τελευταία δολοφονία -μητέρας και γιου από τον σύζυγο και πατέρα- ακούσαμε ότι οι ξυλοδαρμοί και οι απειλές ήταν καθημερινή υπόθεση και ότι είχαν προηγηθεί καταγγελίες στην Αστυνομία. Η πιο πρόσφατη μάλιστα είχε γίνει πριν από ενάμιση μήνα όταν ο θύτης αποπειράθηκε να σκοτώσει τον γιο και «ένας αστυνομικός ήρθε για δέκα λεπτά να τους δει» (μαρτυρία της θείας και γειτόνισσας του νεαρού).
Τα ίδια τα θύματα, μάλιστα, δεν ήθελαν να έρχονται οι αστυνομικοί και οι λειτουργοί του γραφείου Ευημερίας στο σπίτι τους γιατί κάθε φορά που έφευγαν ο πατέρας εξαγριωνόταν ακόμη περισσότερο. Κι αυτό είναι ενδεικτικό για το αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας που εμπνέουν οι υπηρεσίες στα θύματα όταν «σπάσουν τη σιωπή» τους.
Ανεύθυνα και ανέξοδα συμβουλεύουμε τα θύματα κακοποίησης να καταγγέλλουν και να μην προστατεύουν τους θύτες με τη σιωπή τους. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι θα γίνει αν καταγγείλουν, γιατί εκεί που έπρεπε να υπάρχουν αποτελεσματικά πρωτόκολλα και να εφαρμόζονται οι διαδικασίες άμεσης παρέμβασης, ένας μεγάλος αριθμός καταγγελιών πέφτει σε μια μαύρη χαραμάδα του συστήματος και εγκλωβίζονται θαμμένες εκεί για πάντα.
Είναι εξωφρενικό να συνειδητοποιούμε ότι η απόσταση από τη ζωή ώς τον θάνατο κάποιων ανθρώπων κρίνεται από το κατά πόσο θα πέσουν σε ευσυνείδητη/ο αστυνομικό και σε φιλότιμη/ο λειτουργό του Γραφείου Ευημερίας και αν από τύχη θα πέσουν πάνω σε δικαστή που δεν θα στείλει για παράδειγμα το παιδί τους στην Αμερική να ζήσει με έναν κακοποιητικό πατέρα!
Αν η υπόθεση του 15χρονου Στυλιανού δεν οδήγησε σε παραιτήσεις και γκρέμισμα όλης τις ιεραρχίας του Γραφείου Ευημερίας και την ενίσχυση ενός αξιόπιστου συστήματος ανταπόκρισης της Αστυνομίας, τότε δεν ξέρουμε τι θα μπορούσε να αγγίξει το παχύ τους δέρμα.
Η ατολμία του κράτους να επιβάλει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στο σύστημα στήριξης -απορίας άξιον γιατί φοβούνται να συγκρουστούν με τους διορισμένους υπαλλήλους τους- δίνει άφεση στις νοοτροπίες της ευθυνοφοβίας αφήνοντας ανοικτές τις ίδιες τρύπες που μέσα τους πέφτουν και χάνονται ανθρώπινες ζωές.