Του Σιενέρ Λεβέντ, στην 1η Μαρτίου 2021
Αυτές είναι οι καλύτερές μας μέρες, έλεγαν. Μήπως ήταν καλές μέρες; Ουσιαστικά δεν ήταν. Αλλά όλοι φοβούνταν ότι θα γίνονταν χειρότερες. Να που πέρασαν και εκείνες οι μέρες. Τώρα πού είμαστε; Σε ποιον σταθμό, σε ποιο λιμάνι; Πού στη ζωή; Μπορούμε τώρα να κοιτάξουμε το μέλλον και να πούμε ακόμα «αυτές είναι οι καλύτερές μας μέρες»; Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξουν και χειρότερες απ’ αυτές; Επειδή πηγαίνουμε πάντα προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο, μπορεί να υπάρξουν και χειρότερες φυσικά.
Και στις δύο πλευρές του νησιού που μοιράστηκε στα δύο, μετά το 1974 έγιναν πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να είχαν γίνει. Δεν ήρθαμε έτσι ξαφνικά στο σήμερα. Ήρθαμε σιγά-σιγά. Αν τώρα βρύχιουνται οι εκ Τουρκίας υπουργοί τους οποίους έβαλαν πάνω στο κεφάλι μας και η τύχη μας είναι στα χέρια τους, ούτε αυτό έγινε έτσι ξαφνικά. Ο Σολωμού είχε σκοτωθεί πάνω στον ιστό της σημαίας, το κεφάλι του Ισαάκ συνεθλίβη με σιδερένιους λοστούς και πέτρες. Η Ιντερπόλ καταζητούσε κάποιους δολοφόνους. Εμείς δεν τους καταζητούσαμε. Η Ιντερπόλ τους καταζητούσε με κόκκινο δελτίο. Ιδού, ένα από τα άτομα που καταζητούσε τότε η Ιντερπόλ κάθεται απέναντί μας ως υπουργός τώρα. Αυτό είναι έργο όλων μας, όχι μόνο του Ντενκτάς. Διότι δεν καταδικάσαμε καν την καταφανή δολοφονία ούτε του Σολωμού ούτε του Ισαάκ. Δεν τις αναθεματίσαμε. Δεν απαιτήσαμε να συλληφθούν και να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι. Το άτομο που τώρα κάθεται απέναντί μας ως υπουργός δεν δίστασε να αποκαλύψει τα σαδιστικά του αισθήματα σε ένα άρθρο που έγραψε στην εφημερίδα πριν είκοσι χρόνια. Καιγόταν από επιθυμία να κάνει βασανιστήρια σε όσους αποκαλούσαν την Τουρκία κατοχική δύναμη. Θα έσβηνε τσιγάρο πάνω στις γλώσσες μας. Θα μας έβαζε να του πλένουμε τα πόδια. Και αφού θα μας υπέβαλλε σε χίλια δυο βασανιστήρια θα μας πέταγε μπροστά στους Τούρκους στρατιώτες και θα τους έλεγε «κάνετε όπως ξέρετε». Κανείς σας δεν είπε τίποτα για όλα αυτά που γίνονταν. Και να που εκείνο το πρόσωπο είναι υπουργός τώρα πάνω στο κεφάλι μας. Έτσι ήρθαμε στο σήμερα. Και η ελληνοκυπριακή ηγεσία συμπεριφέρθηκε χωρίς αρχές και πολύ αδύναμα. Ξέχασε γρήγορα τις δολοφονίες των Σολωμού και Ισαάκ. Τις άφησε μόνο στις προπαγανδιστές μπροσούρες. Πήγε και κάθισε ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων σαν να μην είχε συμβεί ένα τέτοιο γεγονός. Εγώ δεν θα καθόμουν. Ποτέ δεν θα καθόμουν ενόσω δεν τιμωρούνταν οι δολοφόνοι. Επιπλέον, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, επιβραβεύτηκαν και από πάνω. Προήχθησαν στα αξιώματά τους. Έτσι ήρθαμε στο σήμερα.
Ήρθαμε στο σήμερα αφότου γράψαμε «κρατημένο» στις πόρτες των σπιτιών από τα οποία εκδιώχθηκαν οι Ελληνοκύπριοι με τη βία των όπλων το 1974. Ήρθαμε αφότου μεταγράψαμε τα εδάφη μας με πλαστούς τίτλους ιδιοκτησίας στον πληθυσμό που μετέφερε εδώ η Τουρκία. Ήρθαμε αφότου δεν τιμωρήθηκαν οι πραξικοπηματίες του 1974 στον νότο και τους δόθηκε άφεση. Ήρθαμε όταν κανείς δεν έφερε αντίρρηση στο βάψιμο εκείνης σημαίας στα βουνά του Πενταδάκτυλου. Ήρθαμε στο σήμερα επειδή είπαμε πολλά ψέματα, φάγαμε πολλά που ήταν απαγορευμένα, σκεφτόμασταν μόνο τον εαυτό μας και μας άρεσε πολύ η καρέκλα. Ξεκινήσαμε από την ένωση και τη διχοτόμηση και ήρθαμε στη διχοτόμηση. Ξεκινήσαμε από την ομοσπονδία και ήρθαμε στα δύο κράτη. Ήρθαμε μόλις αγκαλιάστηκαν οι Αναστασιάδης και Κυπριανού με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Ήρθαμε στο σήμερα μόλις άρχισαν να υπάρχουν αντιδράσεις και από τον νότο για όσους κατηγορούσαν την Τουρκία ως κατοχική δύναμη στον βορρά. Η 22α Ιανουαρίου 2018 πρέπει να ανακηρυχθεί ως ημέρα ελεύθερης δολοφονίας. Εκείνη την ημέρα μπορούσαν να μας σκοτώσουν ελεύθερα λιώνοντάς μας το κεφάλι όπως είχαν κάνει στον Ισαάκ. Και μάλιστα κάτω από την προστασία της αστυνομίας. Ιδού, ουσιαστικά μετά από εκείνη την ημέρα ήρθαμε στο σήμερα. Ζητήθηκε να ξεχαστεί εκείνη η μέρα. Και εκτός από εμάς κανείς άλλος δεν την ξαναθυμήθηκε. Όλα αυτά έγιναν στις μέρες που λέγατε «αυτές είναι οι καλύτερες μέρες μας». Σίγουρα δεν αντιλαμβανόσασταν τι συνέβαινε. Περιμένατε χειρότερα. Τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί; Τι χειρότερο μπορεί να υπάρχει από μια ελεύθερη απόπειρα δολοφονίας; Εκπλήσσεστε πώς ήρθαμε στο σήμερα. Σαστίζετε πολύ. Εγώ δεν σαστίζω καθόλου. Μόνο αν γίνονταν διαφορετικά τα πράγματα θα σάστιζα. Το έγραψα πολλές φορές. Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις. Αν έσπειρες μελιτζάνες δεν θα βλαστήσουν φράουλες. Αυτή τη στιγμή ειδικά η κοινότητά μας ζει τις χειρότερες μέρες της από το 1974 και μετά. Έπιασε πάτο. Από κάθε άποψη. Και από πολιτικής και από οικονομικής άποψης. Μήπως ο πάτος έχει πάτο; Αν έχει, μπορείτε να πείτε «αυτές είναι οι καλύτερες μέρες μας». Δεν καταβάλλετε σοβαρή προσπάθεια για να σωθείτε από αυτό τον πάτο. Έχετε παραδοθεί πλήρως. Αδιάφοροι όσο ο άνδρας που μισοκοιμάται στη γωνιά του καφενέ καθισμένος σε τέσσερις καρέκλες ταυτοχρόνως. Αυτό που λέμε νεκρικό χώμα. Ενόσω δεν αποτινάσσουμε αυτό το χώμα από την πλάτη μας, μήπως μπορούμε να βγούμε ποτέ από τον πάτο;