Υπήρχαν και Τουρκοκύπριοι που δεν χάρηκαν για την επέμβαση του τουρκικού στρατού στο νησί το 1974. Δεν ήταν πολλοί. Αλλά υπήρχαν. «Άμα μπήκε η Τουρκία εδώ, δεν θα δει χαΐρι αυτός ο τόπος», έλεγαν. Βεβαίως δεν μπορούσαν να το εκφράσουν αυτό ανοιχτά τις μέρες εκείνες του πολέμου. Όμως, τώρα αφότου πέρασαν τόσα χρόνια από τότε και η Κύπρος έχασε την ταυτότητά της, μπορούν να μιλήσουν άνετα. «Το είχα πει τότε», λένε. Μάλιστα καυχιούνται δικαίως επειδή είδαν μπροστά. Το λένε και άλλοι πλέον. Όχι μόνο εκείνοι. Το λένε μεγαλοφώνως. Διότι πλέον είδαν ό,τι ήταν να δουν. Αναλώθηκαν. Είδαν την ανάλωση. Δεν τους έμεινε καμία βαρύτητα. Είδαν ότι σκορπίζονται στον άνεμο σαν φτερό. Εκείνοι που χάρηκαν όταν αποβιβάστηκε στο νησί ο τουρκικός στρατός λένε «να φύγουν πλέον, να μας αφήσουν ήσυχους». Πλέον δεν λένε έλα. Λένε φύγε!
Η ένωση ήταν θέση των Ελληνοκυπρίων στο νησί, όχι των Τουρκοκυπρίων. Οι Τούρκοι ήταν ικανοποιημένοι με το μισό νησί. Γι’ αυτό δεν έβαλαν μια δεύτερη ένωση μπροστά στην ένωση. Είπαν διχοτόμηση. Αυτό ήταν που μας ψιθύρισαν στο αφτί οι Άγγλοι. Άλλωστε, επικεφαλής μας ήταν ένας ηγέτης εισαγγελέας των Άγγλων. Ένας δεινός ρήτορας. Ένας δραστήριος δικηγόρος. Κάποιος που μπορούσε να κάνει την κοινότητα να ξεχυθεί στους δρόμους όταν ήθελε και ανάγκαζε όλους να λένε «διχοτόμηση ή θάνατος». Μπόρεσε να φιμώσει όλους τους αντιπολιτευόμενους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τότε άρχισε να γράφεται η ιστορία των ανεξιχνίαστων δολοφονιών στην Κύπρο. Όχι μόνο μέσα στην τουρκική κοινότητα. Και μέσα στην ελληνική κοινότητα. Οι Άγγλοι ήταν ευχαριστημένοι. Τα όργανά τους δούλευαν καλά.
Τα όνειρα του φανατικού ηγέτη μας άρχισαν να βλασταίνουν μέσα στον Δεκέμβριο του 1963. Και το 1974 άνθισαν. Μεγάλωσαν. Με το δώρο της φασιστικής ελληνικής χούντας. Έτσι, πέτυχαν τον σκοπό τους στην τελευταία κίνηση εκείνοι που σχεδίαζαν από τη δεκαετία του 1950 να διαμελίσουν το νησί. Το μοίρασαν περισσότερο απ’ ό,τι ονειρεύονταν. Και το έδαφος. Και τον πληθυσμό. Οι Ελληνοκύπριοι από τη μια πλευρά. Οι Τούρκοι από την άλλη. Η 20ή Ιουλίου 1974 ήταν η μέρα που πραγματοποιήθηκε το όνειρο όσων ονειρεύονταν τη διχοτόμηση.
Μοίρασαν το νησί εκείνοι που ήθελαν να το μοιράσουν. Πέτυχαν την επιθυμία τους. Όλοι, εκούσια ή ακούσια, γίναμε όργανα για την πραγματοποίηση αυτής της επιθυμίας. Εκείνοι που το μοίρασαν δεν ήθελαν να το ενώσουν ξανά. Έστησαν τη σκηνή μιας παράστασης υπό τον τίτλο «διαπραγμάτευση». Σε αυτή τη σκηνή τους έβαλαν όλους να παίξουν με τη σειρά σαν καραγκιόζηδες. Μας υπέβαλαν φόρμουλες λύσης που πάντα έθεταν πάνω απ’ όλα το δικό τους συμφέρον. Οργάνωσαν παραστάσεις που ήταν βέβαιοι ότι δεν θα μπορούσαν να έχουν αποτέλεσμα. Κάποτε κατάφεραν να προκαλέσουν και ενθουσιασμό. Ήξεραν ότι έχουμε ανθρώπους που τους αρέσει να ματαιοπονούν. Ήξεραν πολύ καλά ότι πιστεύουμε στην τύχη στον καφέ. Ότι νομίζουμε πως θα πάρουμε χρήματα όταν μας τρώει η χούφτα μας. Ότι ονειρευόμαστε πως θα μας πέσει το λαχείο όταν μας κουτσουλήσει περιστέρι πάνω στο κεφάλι. Ότι κοντολογίς εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε θαύματα. Ήξεραν και ότι μας αρέσει να λέμε ψέματα, να κουτσομπολεύουμε, να τη φέρνουμε και να μαχαιρώνουμε ο ένας τον άλλον. Όσο έβλεπαν πως φυτεύαμε δενδρύλλια ελιάς στη νεκρή ζώνη όταν επανάρχιζαν οι διαπραγματεύσεις, καταλάβαιναν πόσο αγαθοί είμαστε. Όσο λέγαμε «λύση αμέσως τώρα» χειροκροτούσαν και γελούσαν από μέσα τους χωρίς να το φανερώνουν. Ο δικός μας αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία δεν έμοιαζε με τον αγώνα των λαών στις άλλες χώρες.
Τι έγινε στο τέλος όλων αυτών; Ήρθε η ώρα για επίσημη καταχώρηση και μονιμοποίηση της διαίρεσης. Μετά που το αποκάλυψε και ο αγαπητός μου φίλος Ανδρέας Παράσχος, δεν μου απέμεινε απολύτως καμία αμφιβολία ότι ο Αναστασιάδης θέλει δύο κράτη. Μάλιστα, εξ όσων μαθαίνω, προσπαθεί, λέει, να πείσει για τα δύο κράτη τη Ρωσία και την Κίνα, οι οποίες ακόμα συνεχίζουν να μιλούν για ομοσπονδία. Μερικοί κύκλοι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον έκαναν να ελπίζει, λέει. Αν υπάρξουν δύο κράτη, μπορεί να διασφαλιστεί ότι θα καταστεί μέλος και το άλλο κράτος, λέει! Μπορούν να χαρούν οι δικοί μας οπαδοί των δύο κρατών. Δεν μπορούν να βρουν εύκολα έναν σύμμαχο όπως ο Αναστασιάδης.
Έλεγαν ότι ο Αναστασιάδης έχει το πνεύμα ενός ΕΟΚΑτζή και δεν το πίστευα. Βρήκε τον τρόπο να σβήσει τους Τουρκοκύπριους από τον χάρτη. Θα μας ρίξει στην αγκαλιά της Τουρκίας και θα μας διαλύσει. Άλλωστε μέχρι τώρα πόσοι από εμάς έμειναν που δεν διαλύθηκαν; Θα τους αποτελειώσει και αυτούς. Μετά τι θα γίνει; Θα γίνει γείτονας με τους Οθωμανούς. Οι ουρανοί της Πάφου θα φαίνονται από τη Λευκωσία. Τα υπόλοιπα ας τα σκεφτεί εκείνος.