«Πραγματικοί δημοκράτες είναι αυτοί που φώναξαν για τη δημοκρατία από την 1η μέρα, άντε την 150ή και όχι την 330ή», διάβασα τις προάλλες, και αποτυπωνόταν αυτό που τριγυρνούσε και στο δικό μου μυαλό. Όλο αυτό το διάστημα, όσοι έθεταν το ζήτημα, πως οι παράλογοι περιορισμοί των συνταγματικών δικαιωμάτων δεν μπορούν να γίνουν ανεχτοί, γύρω από το υποτιθέμενο πρόσχημα της δημόσιας υγείας, εισέπρατταν είτε την απαξίωση, είτε την αδιαφορία.
Πώς να το κάνουμε όμως; Από τη στιγμή που αποδέχεσαι το να μοιράζονται πρόστιμα σε λουόμενους, με το «παράπτωμα» πως… κάθισαν μόνοι να στεγνώσουν στον ήλιο, μετά θα αποδεχτείς και τα χειρότερα. Όλο αυτό το διάστημα τα κόμματα και οι βουλευτές, που τώρα ζητούν την ψήφο μας, ήταν πλήρως απόντες, όπως και οι θεσμοί της δικαιοσύνης, με εξαίρεση κάποιους Καθηγητές της Νομικής, που ήταν ακτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι.
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι θέσαμε το ζήτημα μέσα από τα θέματά μας! Τώρα, τρεις μήνες πριν από τις εκλογές, κάποιοι θυμήθηκαν να φωνάξουν για τον αυταρχισμό και για τη δημοκρατία που χάνουν. Συγγνώμη, αλλά κάποιοι δεν πείθουν. Λυπάμαι πολύ.
Ν.ΚΟΥΡ