25 Ιουλίου 2021
Πάει κι αυτός ο Ιούλης, αφήνοντας πίσω του όσα κουβάλησε, προκλήσεις και υπομνήσεις… Δεν ήταν μέρες αυτές για να αποφύγεις να δεις ειδήσεις. Κάποιοι μπορεί να κουράστηκαν με τις επετειακές αναφορές που φέρνουν θλίψη, οργή και θυμό αλλά τώρα πια μπορεί να μιλούμε όχι μόνο για τον Ιούλη του 1974 αλλά και τον παρόντα του 2021. Όχι πως δεν έγιναν και ενδιάμεσα, στα 47 αυτά χρόνια κι άλλα δέκα χρόνια πριν, προκλήσεις πολλές, δηλωτικές των επεκτατικών στόχων της Άγκυρας, της εξαφάνισης των Τουρκοκυπρίων και της πλήρους καθυπόταξης των Ελληνοκυπρίων…
Στην περίπτωση του Βαρωσιού και της πρόσκλησης του σουλτάνου προς τους Βαρωσιώτες να υποβάλουν τα σεβάσματά τους και να διερωτηθούν δι’ αιτήσεως «αρμοδίως» αν είναι ακόμα οι ιδιοκτήτες των δικών τους περιουσιών, σωστά εντοπίζεται η πονηριά και η απάτη σε βάρος τους. Μήπως, όμως, αυτό είναι ένα αντίγραφο – μια πιλοτική εφαρμογή της διαδικασίας που θα εφαρμοστεί όταν φτάσουμε, αν φτάσουμε, στην πάλαι ποτέ προωθηθείσα μορφή «λύσης», αυτή που τώρα πια φαίνεται πως μας έμεινε σαν το τελευταίο «επαναστατικό» λάβαρο;
Όλοι είχαμε έντονη ανησυχία για το περιεχόμενο της επετειακής επίσκεψης Ερντογάν στα κατεχόμενα. Η πολιτική ηγεσία περίμενε υπομονετικά την επιβεβαίωση των πανταχόθεν γνωστών εξαγγελιών του για να συνεδριάσει την επομένη. Είναι θετικό πως το Συμβούλιο Ασφαλείας συζήτησε άμεσα τις εξελίξεις και μακάρι μερικά από τα μόνιμα μέλη να μην έμειναν μόνο στη (δίωρη) ενημέρωση από την ειδική αντιπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα. Ξέρουμε πόσο «επιεικής» είναι όταν (δεν) αναφέρεται στην κατοχική δύναμη. Η ίδια δήλωσε πως υπενθύμισε στο Συμβούλιο πως «ο ΓΓ έχει συστηματικά καλέσει τα μέρη να αποφύγουν αποιεσδήποτε μονομερείς δράσεις που θα μπορούσαν να αυξήσουν τις εντάσεις και να εκτροχιάσουν τις προσπάθειες για συνέχιση του διαλόγου, σε αναζήτηση κοινού εδάφους, συμπεριλαμβανομένων των Βαρωσίων». Ακούσατε πόσες λέξεις χρειάστηκε για να μην πει την ουσία; Tι να είπε, άραγε, στο υπόλοιπο του δίωρου; Καλά δεν είδε κάτι πιο συγκεκριμένο η ειδική αντιπρόσωπος; Είναι «τα μέρη» που παρήλασαν στις 20 του μήνα, δικά τους είναι και τα πεζοπόρα τμήματα, τα άρματα μάχης και τα αεροπλάνα; Δεν βλέπουν τηλεόραση οι ΟΗΕδες; Eδώ εμείς πήραμε εικόνες ακόμα κι από τον πάλαι ποτέ παράνομο Μπαϊράκ (τώρα δεν είναι;) και δεν χάσαμε κουβέντα από τον σουλτάνο και τον πολιτικό του ευνούχο και τοποτηρητή…
Τελικά φαίνεται πως προκαλούμε κι εμείς με τις «διεκδικήσεις» μας και τον ανεπαρκή ενδοτισμό μας. Αυτό το λέμε και μόνοι μας… Φταίνε, άραγε, τα ψυχολογικά μας; Τέτοια δεν ήταν η διάγνωση αρχές του ‘90; Δεν χώρεσαν πολλοί στα οργανωμένα αμερικάνικα και νορβηγικά σεμινάρια και λοιπά προγράμματα. Πάντως, όλοι οι απόφοιτοί τους, έφεραν τον νουν τους και μια χαρά τα καταφέρνουν και παραμένουν ήρεμοι. Αντιδρούν μόνο για να κατακρίνουν την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όχι για την ανυπαρξία διεκδικητικής πολιτικής (δεν αφορά μόνο την παρούσα) αλλά για την απουσία μεγαλύτερης ευκαμψίας και προσαρμοστικότητας στις τουρκικές (δηλ. της Άγκυρας) απαιτήσεις.
Σύσσωμη η Κύπρος διακηρύττει «Ε, όχι και δύο κράτη!». Η διεθνής κοινότητα και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση το επιβεβαιώνει, μαζί όμως με την έμπρακτη υπογράμμιση πως «άλλο Λευκορωσία κι άλλο Κύπρος», κι ας είναι και μέλος της η δική μας πατρίδα… Πριν 25 και κάτι χρόνια, με αφορμή τις παράλογες (υπάρχουν και λογικές;) διεκδικήσεις της Άγκυρας, σημειώναμε (Φιλελεύθερος, 16.6.1996): «Aυτή η ιστορία με τις τουρκικές διεκδικήσεις θα μας κάνει όλους να θυμηθούμε, αν όχι την Ιστορία, τη Γεωγραφία! …Κάτι ανάμεσα σε θυμηδία, απορία και οργή! Ε, όχι και τη Γαύδο (σημ.: μικρό νησάκι νότια της Κρήτης). Ο «αγωνιστικός» αυτός θυμός, όμως, δεν είναι και τόσο αγωνιστικός αφού εμπεριέχει την αποδοχή κάποιων ελαστικότατων ορίων για τις (γνωστές, συνεχείς) υποχωρήσεις. Και όσοι διερωτούνται γιατί η Γαύδος, πρέπει πρώτα να διερωτηθούν ΓΙΑΤΙ Η ΚΕΡΥΝΕΙΑ;». Τα χρόνια πέρασαν (αλήθεια, πώς πέρασαν τόσο «γρήγορα»!) και το ερώτημα με ανάλογες κάθε τόσο αναπροσαρμογές παραμένει. «Ε, όχι και δύο κράτη!». Κι όλα τα υπόλοιπα, είναι αποδεκτά; «Όχι σε νέα τετελεσμένα!». Και με όσα προηγήθηκαν, τι θα γίνει; Ποια να είναι, άραγε, η επόμενη στάση αν θυμηθούμε πως διαχρονική τοποθέτηση Τούρκων αξιωματούχων είναι πως δεν θέλουν ελληνική παρουσία στο νότιο «κράτος»;
Είναι κατανοητή και καθοριστική η τωρινή προτεραιότητα για την περίκλειστη Αμμόχωστο που στάθηκε «τυχερή» να μην στεγάζει «χρήστες». Αλλά όταν διεκδικούμε (όσο και όποτε διεκδικούμε) ανθρώπινα δικαιώματα κι Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, γιατί εξαιρούμε την Κερύνεια και άλλες περιοχές που παραμένουν μακρυά από τις διεκδικούμενες γεωγραφικές (και πάντα χωριστικές) «αναπροσαρμογές»; Noμίζουν πως επειδή όλο και λιγότερο την αναφέρουν, εμείς θα την ξεχάσουμε;
ktsimillis@cytanet.com.cy