Δεν πέρασε ούτε ένα εικοσιτετράωρο από το ψυχαγωγικό σόου της συνάντησης Αβέρωφ – Άντρου για να προσγειωθούν ανώμαλα και οι δύο μαζί. Ή, τουλάχιστον, όσοι απογειώθηκαν. Ήταν αισιόδοξος, έλεγε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, «γιατί διαπίστωσα πως μας ενώνει ο κοινός μας στόχος για επανένωση της πατρίδας». Φυσικά, όλους τους Ελληνοκύπριους θα έπρεπε να μας ενώνει ο κοινός στόχος της απελευθέρωσης της πατρίδας, αλλά ας είναι και της επανένωσης. Ο καθένας, όμως, ακόμα κι αυτό το αυτονόητο έχει δικούς του φακούς να το βλέπει. Και ιδού οι τελευταίες συζητήσεις για την πολιτική ισότητα ως το κραυγαλέο παράδειγμα που ξεσκεπάζουν με τις μεταξύ τους κόντρες, ενίοτε και με κωμικό τρόπο, όσοι διαχρονικά αποτελούν αυτό που ονομάστηκε ενδοτικό ή ρεαλιστικό μέτωπο. Δηλαδή, Νίκος Αναστασιάδης, Αβέρωφ Νεοφύτου και Άντρος Κυπριανού. Με τις ομάδες τους ο καθένας, εννοείται.
Λοιπόν, προτού περάσουν 24 ώρες από τη σύμπνοια Αβέρωφ – Άντρου, που σχεδόν να μας πείσουν ότι συνήψαν μέτωπο απέναντι στον Αναστασιάδη με ένα ρεσιτάλ δηλώσεων εθνικοπατριωτικού σουρεαλισμού, το ΑΚΕΛ ανακοίνωσε χθες ότι «για να έχει ουσιαστικό αντίκρισμα η όψιμη διαπίστωση του ΔΗΣΥ ότι χωρίς πολιτική ισότητα δεν υπάρχει λύση του Κυπριακού, θα πρέπει να συνοδεύεται με αποδοχή των σχετικών συγκλίσεων». Βρε, μα μόλις την προηγούμενη μέρα τα λέγατε τετ α τετ επί μια ώρα και συμφωνούσατε ότι «το Κυπριακό πρέπει να είναι πάνω από όλα τα ζητήματα» κι ότι σας ενώνει ο κοινός στόχος της επανένωσης! Δεν κουβεντιάσατε τι αποδέχεται ο ένας και τι ο άλλος; Από τη μια, χαρακτηρίζει όψιμη τη διαπίστωση του κ. Νεοφύτου, για να συντηρείται η ψηφοθηρική κόντρα, μπας και κερδίσει κι αυτός ψήφους από τη μικρή κι ασήμαντη δεξαμενή του σκληροπυρηνικού ναιναικιστάν, και από την άλλη, για να έχει νόημα η διαπίστωση του πρέπει να αποδεχθεί τις συγκλίσεις που επί Χριστόφια συμφωνήθηκαν και να ζητήσει και ήμαρτον. Άσε που οι συγκλίσεις αναιρέθηκαν άπειρες φορές από τους Τούρκους, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.
Το θέμα είναι να συμφωνούν όλοι με τη γραμμή ΑΚΕΛ, αλλιώς ο κοινός στόχος δεν τους ενώνει. Το είπε βέβαια και την προηγούμενη ο κ. Κυπριανού: «Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χειριστεί το Κυπριακό με τον σωστό τρόπο, τότε το ΑΚΕΛ θα αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες και θα στηρίξει τη διαδικασία». Προφανώς ο «σωστός τρόπος» είναι μόνο αυτός που είναι σωστός για τους σοφούς του ΑΚΕΛ, οι άλλοι σοφοί να κλείσουν το στόμα τους. Ας πούμε, όμως, ότι ο Αβέρωφ συμφωνεί, και δεν πειράζει αν είναι όψιμη η συμφωνία του. Όμως, είναι ο Αναστασιάδης που κάνει τις διαπραγματεύσεις. Συμφωνεί ο Αναστασιάδης; Το ΑΚΕΛ τον κατηγορεί εδώ και τρία χρόνια ότι δεν δίνει την πολιτική ισότητα και γι’ αυτό δεν λύνεται το Κυπριακό. Εσχάτως, τον κατηγορεί και ο κ. Νεοφύτου, έμμεσα βέβαια, δηλώνοντας με περισσή θεατρικότητα, πολύ πιο παραστατικός από τον Άντρο, ότι πρέπει να δώσουμε την πολιτική ισότητα για να πάρουμε δήθεν (δήθεν, ξαναλέω) την αποχώρηση του κατοχικού στρατού. Άρα κατηγορεί τον Αναστασιάδη ότι δεν την έδωσε. Όμως, χθες η ανακοίνωση του ΑΚΕΛ έλεγε επίσης και το εξής: «Υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Γκουτέρες στην έκθεση του Σεπτεμβρίου 2017 διαπιστώνει πως με το πέρας της διάσκεψης στο Κραν Μοντανά το ζήτημα της αποτελεσματικής συμμετοχής ήταν ουσιαστικά λυμένο».
Αφού ήταν λυμένο σημαίνει ότι συμφώνησε κι ο Αναστασιάδης. Μην πω: το έλυσε ο Αναστασιάδης, αφού αυτός έκανε τη διαπραγμάτευση! Επομένως, πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί είναι κατηγορούμενος. Αφού ήταν ουσιαστικά λυμένο το ζήτημα, και με τη βούλα του Γενικού Γραμματέα, κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Μήπως, θέλει κάτι άλλο η τουρκική πλευρά από αυτό που συμφωνήθηκε, και άδικα μαστιγώνουν την πλευρά μας οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων; Επίσης, πρέπει να εξηγήσουν τι περιμένουν από όσους διαφωνούν και με τις συγκλίσεις τους και με την «αποτελεσματική συμμετοχή» και με την εκ περιτροπής προεδρία, αν αυτοί που συμφωνούν και αποτελούν την ούτω καλούμενη «ρεαλιστική σχολή» έχουν μεταξύ τους τόσο κραυγαλέες διαφωνίες.