25 Ιουλίου 2021
Με αφορμή τη δολερή στάση των Άγγλων στο ΣΑ του ΟΗΕ για την Αμμόχωστο, σκέφτομαι πως αποτελεί μια πάγια πρακτική του Λονδίνου που ωστόσο κατά περιόδους -και ανάλογα των πολιτικών/οικονομικών συνθηκών-, εκφράζει τα ευρύτερα συμφέροντα κάποιων ισχυρών του ΝΑΤΟικού και Κοινοτικού κύκλου.
Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι για ποιο ακριβώς λόγο (ή λόγους) αυτοί οι συγκεκριμένοι κύκλοι θωπεύουν την πολιτική Έρντογαν, ακόμα και όταν ο τούρκος πρόεδρος τους καθυβρίζει.
Η ιστορία μας βοηθά να κατανοήσουμε το λόγο.
Η σημερινή Τουρκία βρίσκεται εδώ και χρόνια σε καθεστώς αστάθειας (κοινωνικής και οικονομικής).
Κατά τη γνώμη μου η Άγκυρα του 2021 παραπέμπει -mutatis mutandis- στην Κωνσταντινούπολη του 1814.
Το επικίνδυνα ασταθές καθεστώς του Μαχμουτ Β’, που είχε διαδεχθεί τον σουλτάνο Σελίμ Γ’, δημιουργούσε ένα ευδιάκριτο κενό, το οποίο -κατά την έκφραση του Γιώργου Μαργαρίτη- εποφθαλμιούσαν οι σημαντικοί παίκτες του Συνεδρίου της Βιέννης.
Όπως λοιπόν οι τότε δυνάμεις (της Αγγλίας συμπεριλαμβανομένης) πίστευαν ότι μια κατάρρευση των Οθωμανών θα ωφελούσε κάποια από αυτές, έτσι και στις μέρες μας μια κατάρρευση της Τουρκίας μπορεί να ενισχύσει μία εκ των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαχειρίζονται τη γεωπολιτική της ευρύτερης περιοχής ( από τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια, το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή).
Κατά συνέπεια το Συνέδριο της Βιέννης επαναλαμβάνεται στην εποχή μας με διάφορες άλλες ονομασίες, διαδικασίες, διακηρύξεις και διατυπώσεις, προωθώντας ένα είδος πολιτικής, την οποία ο Gramsci είχε ορίσει ως «ασταθή ισορροπία συμβιβασμών».
Πολύ αργότερα ο Πουλαντζάς μίλησε στην ‘’Κρίση του Κράτους’’ για «παράγοντες ηγεμονικής αστάθειας».
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ψήφισμα χωρίς κυρώσεις του ΣΑ του ΟΗΕ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διακήρυξη που εκφράζει όχι το κυπριακό αλλά την ασταθή ισορροπία συμβιβασμών και την ηγεμονική αστάθεια πάνω στο επίμαχο όσο και κρίσιμο ζήτημα που λέγεται τουρκική αστάθεια, όπως αυτή έχει πλέον διαμορφωθεί από το βαθύ κράτος της Άγκυρας.
Ο θυμόσοφος λαός μας το διατυπώνει πολύ καλά: φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.