Πολύ σωστά έγραψε στον «Πολίτη» η Ρένα Χόπλαρου ότι ο Μουσταφά Κεμάλ δεν είχε μερίδιο ευθύνης στην υλοποίηση της αρμενικής γενοκτονίας, μα στην ολοκλήρωσή της. Όπως εξηγεί, επίσης, σωστά η εκπαιδευτικός, που πολιτεύτηκε με τον Δημοκρατικό Συναγερμό και ανήκει στη σκληροπυρηνική πτέρυγα του ενδοτισμού, ιθύνοντες της Γενοκτονίας ήταν οι Ενβέρ, Ταλάτ και Τζαμάλ, η λεγόμενη τριανδρία του Κινήματος των Νεοτούρκων, το οποίο «αποθέωσε» μετά το 1920 ο Κεμάλ Ατατούρκ.
«Βεβαίως και έκανε» σφαγές, γράφει η Χόπλαρου, για να νουθετήσει έπειτα: «Ας έχουμε κατά νου ότι σε σφαγές αμάχων προέβησαν και οι Έλληνες που προέλαυναν στην τουρκική ενδοχώρα μέχρι τον Σαγγάριο Ποταμό, υποτίμησαν τον αντίπαλο, υπερτίμησαν τους εαυτούς τους και σταδιακά έμειναν μόνοι, χωρίς συμμάχους, με αποτέλεσμα την εθνική τραγωδία της μικρασιάτικης καταστροφής». Ωσάν και ένα άτυπο γλωσσάρι την υποχρεώνει να προσθέσει πως δεν έσφαξε μόνο ο Κεμάλ και πως -περίπου- οι Έλληνες μόνοι τους προκάλεσαν τη μικρασιατική καταστροφή.
Ωστόσο εκείνο το οποίο μας προκάλεσε το ενδιαφέρον είναι το πως μετά από όλα αυτά για τις σφαγές, η Ρένα Χόπλαρου προσθέτει πως «υπάρχει όμως και ο άλλος Κεμάλ Ατατούρκ». Σαν να σπεύδει να επιβεβαιώσει πως οι αντιδράσεις για το σκίσιμο της σελίδας δεν έχουν να κάνουν με τα βιβλία ως βιβλία μα με τον Ατατούρκ, που «είναι όντως ήρωας για τους Τούρκους». Υπάρχει, λοιπόν, και ο άλλος Κεμάλ Ατατούρκ, κατά πως γράφει κι η Ρένα Χόπλαρου, η οποία αξίωσε παλιότερα να ηγεμονεύσει (άτυπα) την «προοδευτική» πτέρυγα του ΔΗΣΥ. Και προσθέτει: «Ο κοινωνικός μεταρρυθμιστής που πατάσσει το Ισλάμ, συχνά διά της βίας, που δίνει ψήφο στις γυναίκες, που επιβάλλει το λατινικό αλφάβητο, που εκδυτικίζει την Τουρκία» -η Ρένα Χόπλαρου συμπληρώνει το αφήγημα περί Κεμάλ, «κατηχώντας» τους αναγνώστες της περί Ιστορίας και το πώς πρέπει να διδάσκεται και το ότι δεν πρέπει να αφαιρούμε γεγονότα και ούτω καθεξής.
Για μια σελίδα στο βιβλίο των Αγγλικών όλο αυτό και μια ματσαράγκα του ΥΠΠΑΝ, που δεν ενδιαφέρεται για το περιεχόμενο των συγγραμμάτων και του αρκούν ότι έρχονται από τη «φοβερή» Οξφόρδη. Μα είναι μόνο γι’ αυτό, άραγε, ή έχει να κάνει και με τον Ατατούρκ που οι προτομές του βασανίζουν την κατεχόμενη και όχι μόνο Κύπρο; Κι αν δεν έχει να κάνει και με τον Ατατούρκ και έχει να κάνει με την… πολυπλοκότητα της ιστορίας, τη σφαιρική αντίληψη και την κριτική σκέψη, προς τι όλα αυτά τα κείμενα που προσπαθούν να «διδάξουν», κουνώντας μάλιστα το δάκτυλο, για τη… διττή προσωπικότητα αυτού του μεγάλου ανδρός, τη σχέση με τον Βενιζέλο, τις μεταρρυθμίσεις και τα άλλα του; Ευνόησε την Κύπρο, έγραφε κι ο Διονύσης Διονυσίου, καθώς με τις συμφωνίες της Λωζάνης επέτρεψε στην Αγγλία να την ανακηρύξει αποικία του στέμματος -ήμαρτον. Ας μας επιτραπεί, τουτέστιν, το συμπέρασμα μετά από τόσες μέρες: Δεν τους ενδιαφέρει το βιβλίο, αλλά ο Ατατούρκ. Στην Κύπρο των τόσων Μικρασιατών, των τόσων Ποντίων, των τόσων Αρμενίων.