Τι σημασία έχει κάποιο άλλο θέμα που θα γράψω εν μέσω αυτής της τραγωδίας της πυρκαγιάς; Όμως, τι μπορώ να γράψω σε σχέση με την πυρκαγιά; Κάηκε, έγινε στάχτη κοτζάμ περιοχή. Και τέσσερις ζωές. Τι είδους πυρκαγιά ήταν αυτή που δεν μπόρεσαν καν να ξεφύγουν απ’ αυτή; Αυτά είναι χρόνια συμφοράς. Πλήρους συμφοράς. Είχαμε ένα ντέρτι για το Βαρώσι. Ένα ντέρτι για την κατοχή. Ένα ντέρτι για την πανδημία. Και τώρα μια πυρκαγιά. Δεν το χωράει ο νους μου ότι κάηκε μια έκταση 55 χιλιομέτρων. Ακριβώς όπως στην πυρκαγιά στον Πενταδάκτυλο.
Εμείς οι Κύπριοι είμαστε άνθρωποι αδιάφοροι, αμελείς. Ζούμε την απόλαυση. Υπευθυνότητα; Σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν ξέρουμε καθόλου να προστατεύουμε τον φυσικό πλούτο που έχουμε. Πρέπει να φροντίζουμε σαν τα μάτια μας αυτό τον θαυμάσιο πλούτο. Δεν τον φροντίζουμε όμως. Πόσοι υπάρχουν που κοιτάζουν ένα δάσος και τρέμει η καρδιά τους λέγοντας «αμάν να μην καεί αυτό το δάσος»; Η τραγωδία μας καίει τα σωθικά. Κλαίμε. Ξέρουμε πολύ καλά να κλαίμε. Όμως, δεν έχουμε κάποιαν έγνοια, όπως να διαισθανθούμε εκ των προτέρων την τραγωδία και να πάρουμε μέτρα!
Ιδού, ξέρετε. Οι καλοκαιρινοί μήνες είναι μήνες πυρκαγιών. Δεν περάσαμε έστω και ένα καλοκαίρι χωρίς πυρκαγιές. Τόσο ανήμποροι είμαστε να πάρουμε μέτρα; Μήπως δεν μπορούμε να βάλουμε πύργους παρακολούθησης σε όλα τα δάση μας, σε όλα βουνά μας; Η γρήγορη επέμβαση μήπως δεν εμποδίζει την εξάπλωση της πυρκαγιάς; Αν υπήρχε γρήγορη επέμβαση σε αυτή την πυρκαγιά, μήπως θα καιγόταν και θα γινόταν στάχτη τόσο μεγάλη περιοχή; Όμως, δεν έχουμε και τα κατάλληλα μέσα για κατάσβεση της πυρκαγιάς! Ούτε στον νότο, ούτε στον βορρά. Μήπως δεν έχουμε χρήματα για να διασφαλίσουμε αυτές τις τεχνικές δυνατότητες; Τότε να πέσουμε να πεθάνουμε! Αν δεν πάρουμε μάθημα τώρα από αυτή την πυρκαγιά, πότε θα πάρουμε; Ποιος μπορεί να πει ότι αυτή είναι η τελευταία τραγωδία; Αν δεν πάρουμε σοβαρά μέτρα, θα δούμε πολύ περισσότερες πυρκαγιές σε αυτό το νησί. Θα καούν και τα δάση μας που δεν έχουν καεί ακόμη. Πείτε ό,τι θέλετε εσείς. Εγώ λέω ότι εμείς τα κάψαμε. Δεν θα συνέβαινε αυτό αν χρησιμοποιούσατε για παρεμπόδιση μιας τέτοιας τραγωδίας τα χρήματα που βάλατε στην τσέπη σας και τα φάγατε.
Μην τυχόν και καταφύγετε στην παρηγοριά ότι πυρκαγιές υπάρχουν παντού, σε όλες τις χώρες. Δεν μπορεί να είναι μοιραίο αυτό. Και δεν τη θεωρώ από τις φυσικές καταστροφές που δεν θα μπορούσαν να αποτραπούν. Ίσως να μην μπορούμε να αποτρέψουμε έναν σεισμό. Ή ξέρω και εγώ, την τραγωδία μιας μεγάλης πλημμύρας. Όμως, είναι δυνατό να αποτραπεί η πυρκαγιά. Τουλάχιστον είναι δυνατόν να εμποδιστεί η τόσο μεγάλη εξάπλωσή της.
Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ. Αλλά δεν ξέρω για ποιο πράγμα να λυπηθώ. Για τα σπίτια που κάηκαν; Για τα δάση που κάηκαν; Για τα μέρη που με μαγεύουν όποτε περάσω απ’ εκεί; Ή μήπως για τις τέσσερις ζωές που κάηκαν και χάθηκαν. Για ποιο πράγμα να καώ; Μην λέτε συνεχώς ότι κάηκαν τα σωθικά μας. Φυσικά και κάηκαν. Ο πνεύμονάς μας, η καρδιά μας. Ελάτε να κοιτάξουμε τι θα κάνουμε απ’ εδώ και μπρος. Τουλάχιστον να πάρουμε τα μέτρα που δεν πήραμε μέχρι σήμερα κατά αυτών των πυρκαγιών. Τα μέτρα τα οποία αμελήσαμε αδιάφορα και δεν πήραμε. Μήπως αυτή έπρεπε να είναι η τύχη των τεσσάρων Αιγύπτιων εργατών που βρίσκονταν στην πατρίδα μας; Ήρθαν στην πατρίδα μας με το όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Και κοιτάξτε τι έγινε. Τώρα θα στείλουμε στην Αίγυπτο τις καμένες σορούς τους.
Έγραψα αυτό το άρθρο με καμένη ψυχή σε αυτή την κόλαση της πυρκαγιάς, σε αυτή την κόλαση που έχασε το νόημά του οποιοδήποτε άλλο άρθρο. Με κουράζει ακόμα και να φανταστώ πότε θα πρασινίσουν ξανά αυτά τα δάση. Ε εσύ, πονεμένη Κύπρος. Ε εσύ, νησί μέρος εκείνων που κλαίνε τόσα χρόνια. Δεν ήταν αρκετά αυτά που υπέφερες; Αυτά που υποφέραμε; Ή μήπως τόσο καταραμένοι είμαστε εμείς;