Προ και μετά τις συνομιλίες του 2017 είναι πολλοί που υποστήριζαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν πως έπρεπε να δείξουμε εμπιστοσύνη στα όσα έλεγε η Τουρκία για το Κυπριακό. Πολλοί επίσης επέμεναν πως αυτά που λέει η Τουρκία τα εννοεί και πρέπει η ελληνοκυπριακή πλευρά να την πιστέψει πως θέλει λύση.
Αυτά σ’ ό,τι αφορά το Κυπριακό και τις προσπάθειες λύσης του προβλήματος μέσω των συνομιλιών. Γιατί το νόμισμα και σ’ αυτή την περίπτωση έχει δύο όψεις. Στην άλλη πλευρά του νομίσματος είναι οι στόχοι της Τουρκίας για την ευρύτερη περιοχή. Στόχοι που για να υλοποιηθούν θέλουν το κατεχόμενο τμήμα να αποτελεί μιας μορφής στρατιωτική βάση η οποία να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανά πάσα στιγμή. Και επίσης, βάσει των στόχων αυτών, οι Ελληνοκύπριοι δεν θα πρέπει να είναι σε θέση να εμποδίσουν ή να παρεμποδίσουν την υλοποίηση των επιδιώξεων της Τουρκίας.
Όμως, αυτοί που στην πρώτη περίπτωση επιδείκνυαν πλήρη εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις των Τούρκων, στη δεύτερη περίπτωση υποστηρίζουν πως δεν ισχύουν τέτοια ενδεχόμενα. Και ότι όλα αυτά είναι σενάρια τα οποία κατασκευάζουν κάποιοι στην ελληνοκυπριακή πλευρά και κάποιοι στην κυβέρνηση Αναστασιάδη.
Αυτοί, λοιπόν, που εμφανίζονται να γνωρίζουν καλύτερα την Τουρκία, έχουν και την ισχυρή άποψη πως εάν ικανοποιηθούν στο μέγιστο οι τουρκικές απαιτήσεις στην Κύπρο τότε θα πάψει να ενοχλεί τους Κύπριους και θα περιορίσει τη δράση της. Εκτίμηση η οποία αποδεικνύεται ότι κινείται εκτός των πραγματικοτήτων στο νησί και κυρίως των πραγματικών στόχων που κατ’ επανάληψη έχουν αναφερθεί από τουρκικής πλευράς.
Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα, τη μετατροπή του αεροδρομίου Λευκονοίκου σε βάση για μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Μια χώρα η οποία θέλει να εγκαταλείψει μια περιοχή και να αφήσει τους κατοίκους της εν λόγω περιοχής στην ησυχία τους, το τελευταίο πράγμα που θα έχει υπόψη της είναι να πάρει ένα αεροδρόμιο, που ήταν σε αχρησία, και να το μετατρέψει σε σύγχρονη βάση. Η αναβάθμιση στρατιωτικών υποδομών σε μια περιοχή δεν είναι δείγμα αποχώρησης, αντίθετα είναι δείγμα μονιμοποίησης της παραμονής της.
Εάν λοιπόν η Τουρκία ήθελε λύση του Κυπριακού μέσω της οποίας θα αφήνονταν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να διαχειριστούν από μόνοι τους το μέλλον τους, αυτό που θα ήταν φυσιολογικό να πράξει είναι η μείωση της στρατιωτικής της παρουσίας στο νησί αλλά και μείωση της παρεμβατικότητας της στα εσωτερικών της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Αντίθετα, αυτό που πράττει είναι η αναβάθμιση ή σχεδιασμός για λειτουργία νέων σύγχρονων στρατιωτικών βάσεων. Υποδομές που παραπέμπουν σε διατήρηση της στρατιωτικής της παρουσίας στο νησί. Και μέσα σ’ αυτόν τον σχεδιασμό δεν αποκλείεται να δούμε αλλαγές στη δομή των κατοχικών δυνάμεων: μείωση των χερσαίων τμημάτων και ενίσχυση των αεροπορικών (βλέπε drones) και ναυτικών (βλέπε δημιουργία ναυτικής βάσης στην Αμμόχωστο).
Βεβαίως δεν αποκλείεται μια πιθανή μείωση των χερσαίων δυνάμεων (των οποίων εκ των πραγμάτων ο ρόλος τους έχει μειωθεί κατά πολύ λόγω των αλλαγών στα οπλικά συστήματα του τουρκικού στρατού), η Άγκυρα να την παρουσιάσει και ως χειρονομία καλής θελήσεως στο Κυπριακό απαιτώντας ανταλλάγματα από τη δική μας πλευρά. Και να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν πολλοί στην ελληνοκυπριακή πλευρά που θα υπερθεματίσουν.
Όπως είναι αρκετοί που το τελευταίο διάστημα προσπαθούν να περάσουν τη θέση πως τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών δεν έχουν κάποια ουσιαστική σημασία και δεν είναι αυτά που θα λύσουν το Κυπριακό. Αν δεν είναι αυτά τότε, αλήθεια, ποια είναι η φόρμουλα λύσης; Αυτή που υποστηρίζει η Άγκυρα;
Προφανώς δεν θα έχουν τέτοια κωλύματα όταν οι τοποθετήσεις περί ψηφισμάτων άνευ σημασίας, που δεν λύνουν το πρόβλημα, γίνονται παράλληλα με τοποθετήσεις που ακούγονται από την άλλη πλευρά που θεωρούν τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών ως άκυρες και μη γενόμενες. Οι δύο τοποθετήσεις μπορεί να μην είναι παντελώς ταυτόσημες αλλά εμφανώς κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.
Είναι αξιοπερίεργο πως κάποιοι (οι ίδιοι δηλώνουν πως είναι οι μόνοι) οι οποίοι εμφανίζονται να κινούνται στην ίδια πορεία με τους Τουρκοκύπριους, αυτό που στην πράξη κάνουν είναι να συγχρονίζουν τα δικά τους βήματα με εκείνα της Άγκυρας. Και τα βήματα της Άγκυρας δεν φαίνεται να είναι τα ίδια με τους Τουρκοκύπριους. Όπως το λένε καθημερνά και οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι.