Πέρασε μέσα στα δικαστήρια και στις φυλακές η ζωή του Αχμέτ Αλτάν, που είναι ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της Τουρκίας. Έμεινε στο κελί της φυλακής περίπου πέντε χρόνια κατά την περίοδο του Ταγίπ Ερντογάν. Και αποφυλακίστηκε τον περασμένο Απρίλιο. Είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος συγγραφέας. Κάτοχος πάρα πολλών βραβείων. Όπως η οικογένειά του, υπέφερε και ο ίδιος τόσο πόνο από το στρατιωτικό καθεστώς στην Τουρκία, που τα πρώτα χρόνια τάχθηκε στο πλευρό του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος είχε κηρύξει πόλεμο στον κεμαλιστικό στρατό. Παρείχε μεγάλη στήριξη στον Ταγίπ Ερντογάν με την καθημερινή εφημερίδα που εξέδιδε ονόματι «Ταράφ». Όμως στο τέλος δεν μπόρεσε να σωθεί από το να γίνει και αυτός θύμα του Ερντογάν. Πέντε χρόνια φυλακή. Δεν είναι λίγα. Δεν είναι λίγα ακόμα και αν ένας συγγραφέας περνά γράφοντας τον χρόνο του στη φυλακή. Όταν ήμουν στη φυλακή έλεγα στους κατάδικους και στους κρατούμενους που ήθελαν να συνομιλήσουν μαζί μου επί μακρόν ότι «δεν έχω καθόλου χρόνο». Αποσυρόμουν σε μια γωνιά και συνέχιζα να γράφω απ’ εκεί που είχα μείνει. Όταν θα αποφυλακιζόμουν ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να δείξω στη διεύθυνση των φυλακών αυτά που είχα γράψει σε εκείνο το τετράδιο. Απαγορευόταν να γράψω στην εφημερίδα όταν βρισκόμουν στη φυλακή. Όμως, αυτό δεν απαγορεύεται στην Τουρκία, ακόμα και στο σημερινό δικτατορικό καθεστώς.
Κατατέθηκαν αμέτρητες αγωγές εναντίον του Αχμέτ Αλτάν στην Τουρκία. Είχε γράψει ένα άρθρο. «Ατακούρτ». Όχι Ατατούρκ, Ατακούρτ. Το 2008 έγραψε ένα άρθρο σε σχέση με την Αρμενική Γενοκτονία. Καταχωρήθηκε αγωγή. Θα ήθελα να σας παραθέσω ένα απόσπασμα από εκείνο το άρθρο του. Διαβάστε το.
«Πραγματοποίησαν μια ανηλεή γενοκτονία οι οπαδοί της Ένωσης και Προόδου. Πολύ ανηλεή. Σταθείτε μια στιγμή. Σταθείτε παρακαλώ μια στιγμή. Και σκεφτείτε. Ένα βράδυ κάθεστε στο σπίτι σας, σας χτυπούν την πόρτα, σας παίρνουν και σας μεταφέρουν με τη βία. Η πόρτα του σπιτιού σας μένει ανοικτή. Πιάνετε τους δρόμους. Τα μεσάνυκτα σας περνούν από ορεινούς δρόμους υπό μορφή σκορπισμένου και κουρασμένου πλήθους. Μια καημένη γριούλα καταρρέει δίπλα σας. Τη χτυπούν στο κεφάλι με τον υποκόπανο. Διπλώνεται και μένει. Χτυπάνε στους βράχους τον εγγονό της που κλαίει. Βίασαν ποτέ τη γυναίκα σας δίπλα σας; Πυροβόλησαν ποτέ στο στήθος και σκότωσαν τον άντρα σας μπροστά στα μάτια σας; Ένα βράδυ που καθόσασταν στο σπίτι σας και τρώγατε με την οικογένειά σας, σας έσυραν ποτέ στο έδαφος και σας μετέφεραν απλώς και μόνο επειδή είστε Τούρκος; Έτσι έκαναν σε χιλιάδες ανθρώπους απλώς και μόνο επειδή ήταν Αρμένιοι. Δεν υπήρχε κανένας άλλος λόγος για να δολοφονηθούν εκτός από το γεγονός ότι ήταν Αρμένιοι. Ξέρετε πόσους Αρμένιους κόλλησαν πάνω στους βράχους και τους εκτέλεσαν; Απλώς και μόνο επειδή ήταν Αρμένιοι. Πνίγηκαν στα ποτάμια. Τους έμπηξαν την ξιφολόγχη επειδή είχαν κουραστεί και σωριαστεί στο έδαφος. Σκεφτείτε μιαν Αρμένισσα νύφη με γλυκιά προφορά, μια Αρμένισσα χωρατατζού με σκούρα μαύρα μάτια, έναν ηλικιωμένο μάστορα της πέτρας που τα τεράστια χέρια του έχουν φουσκώσει σαν τις πέτρες που επεξεργάστηκε. Ένα Αρμενόπουλο ερωτευμένο. Μια λεπτεπίλεπτη Αρμένισσα κυρία. Σκεφτείτε τους όλους αυτούς. Και σκεφτείτε τους τα μεσάνυκτα σε έναν ορεινό δρόμο. Είναι νηστικοί, κουρασμένοι, εξαθλιωμένοι και μόνοι. Έχουν ψειριάσει. Έχουν αρρωστήσει. Ξέρουν ότι οδηγούνται προς τον θάνατο. Τους βάζουν να βαδίσουν προς τον θάνατο. Και τους σκοτώνουν. Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Σκεφτείτε ότι πήραν τον άντρα σας τραβώντας τον από το στήθος σας και τον έστησαν σε έναν τοίχο. Σκεφτείτε ότι απέσπασαν τη γυναίκα σας από τα χέρια σας και την οδήγησαν πίσω από έναν βράχο. Μήπως πράγματι δεν λυπάστε καθόλου για τους ανθρώπους που τα έπαθαν αυτά επειδή ήταν Αρμένιοι; Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση τους για μια στιγμή, μια στιγμούλα μόνο. Νιώστε εκείνη τη στιγμή, εκείνη την ανημποριά».
Είμαι βέβαιος ότι όταν διαβάζατε αυτές τις γραμμές, μπροστά από τα μάτια πολλών από εσάς πέρασαν τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο. Θυμηθήκατε πράγματα που πάντα προσπαθούμε να ξεχάσουμε και δεν θέλουμε να τα θυμόμαστε καθόλου. Αυτά έγιναν και εδώ. Και εδώ πυροβόλησαν άνδρες μπροστά στις γυναίκες τους. Και εδώ βίασαν γυναίκες μπροστά στα μάτια του άντρα τους. Η Αρμενική Γενοκτονία είναι μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες που είδε η ανθρωπότητα. Όσοι αρνούνται αυτή την πραγματικότητα μόνο συνένοχοι στο έγκλημα γίνονται. Δεν θα μας εγκαταλείψει ο πόνος ενόσω ζούμε. Δεν θα ξεχαστεί ακόμα και μετά από χίλια χρόνια!