Λίγο πριν ανακοινωθεί η έναρξη της νέας προσπάθειας για τη λύση, μας στέλνει μήνυμα αυτοπροσώπως ο Ερντογάν. Ότι εκτός από τη λύση των δύο κρατών δεν υπάρχει άλλη λύση στην Κύπρο.
«Είτε δέχεστε είτε όχι», λέει για να δείξει και το πνεύμα του διαλόγου που θα ακολουθήσει. Επειδή εμείς είμαστε του διαλόγου, δηλαδή πολιτισμένοι άνθρωποι, Ευρωπαίοι, και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ο διάλογος στον οποίο πιστεύουν είναι ο «είτε δέχεστε είτε όχι».
Μίλησε και ο Τσαβούσογλου από τα κατεχόμενα για τον διάλογο που θα γίνει: «Απ’ εδώ και πέρα ξανά διαπραγματεύσεις για την ομοσπονδία δεν θα γίνουν». Τελεία και παύλα, που λένε. Μετά ήρθε κι ο αντιπρόεδρος τους, ο Φουάτ Οκτάι, κι έδωσε κι αυτός το μήνυμα: «Η Ελλάδα και η ελληνοκυπριακή πλευρά πρέπει να ξεχάσουν ότι το Βαρώσι θα τύχει παζαρέματος. Τελείωσε αυτό. Περαστικά σας». Αντιπρόεδρος κοτζάμ Τουρκίας λέει στα θύματα του «περαστικά σας», ως να νίκησε σε κανένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Και η Ευρώπη του ανοίγει την πόρτα να περάσει να γίνει Ευρωπαίος. Αλλά κι εμείς του ανοίγουμε την πόρτα διάπλατα, διότι εμείς ως γνωστό αναζητούμε το είδος της ομοσπονδίας που μας ταιριάζει.
Και μην ταράζεστε, τόσα είδη ομοσπονδιών υπάρχουν στον κόσμο, πρέπει να υπάρχει και μια που να ταιριάζει στην περίπτωση μας. Αν προσπαθήσουμε αρκετά θα τη βρούμε. Λίγο ομοσπονδία, λίγο συνομοσπονδία, λίγο δύο κυρίαρχα κρατίδια ίσου καθεστώτος, λίγο κράτος και λίγο παρακράτος. Θα κάνουμε διάλογο και θα το βρούμε, πού θα πάει!
Εδώ στην Κύπρο, όπως είπε ο Φουάτ Οκτάι, υπάρχουν δυο γείτονες, η «τδβκ» και οι Ε/κ. «Τα προβλήματα μπορούμε να τα λύσουμε αμοιβαία, συνομιλώντας. Κάτι άλλο εκτός από αυτό δυσκολεύει τη λύση». Το βλέπεις άπιστε Θωμά; Θα τα λύσουμε τα προβλήματα συνομιλώντας, λέει ο άνθρωπος. Μπερδεύτηκα, όμως. Το Βαρώσι δεν είναι για παζάρεμα, λέει αυτός, δύο κράτη «είτε δέχεστε είτε όχι», λέει ο άλλος, ξανά διαπραγματεύσεις για την ομοσπονδία δεν θα γίνουν, λέει ο άλλος.
Ε, πώς θα λύσουμε αμοιβαία τα προβλήματα συνομιλώντας, κύριε Οκτάι; Για ποιο ζήτημα θα συνομιλήσουμε; Για τις εγγυήσεις μίλησε την ίδια μέρα και ο υπουργός Άμυνας, Χουλούσι Ακάρ, από το Αζερμπαϊτζάν: «Δεν έχουμε εγκαταλείψει τα δικαιώματά μας ως εγγυήτρια δύναμη και δεν θα τα εγκαταλείψουμε».
Εμείς, όμως, δεν καταλαβαίνουμε γρι, ε; Σαν να πήραμε με φόρα μια κατηφόρα και αδυνατούμε να δούμε γύρω μας, δεν μας επιτρέπει η ταχύτητα της κούρσας μας. Σαν μαθητευόμενοι του σκι που κατεβαίνουν δεμένοι στα πέδιλα τους και βλέπουν μόνο άσπρα γύρω τους. Μέχρι να σταματήσουν σε κάποιον πεύκο και γίνουν όλα μαύρα. Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι συνομιλητές μας ξέρουν μόνο ένα είδος διαλόγου. Αυτού που επιβάλλει το δικό τους και μόνο ζητούμενο. Είτε δέχεστε είτε όχι.
Ποιο είναι αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά. Άπαντες. Ακόμα κι εκείνοι που κυλούν στην κατηφόρα με τα πέδιλα του σκι. Είναι ένας διάλογος που θα οδηγεί στη νομιμοποίηση του ελέγχου όλης της Κύπρου από την Τουρκία. Τίποτε λιγότερο δεν το θεωρούν διαπραγματεύσιμο. Αν δεν δημιουργηθούν οι συνθήκες για να αλλάξει αυτό, για να διασφαλιστεί δηλαδή ότι αυτό που θα διαπραγματευθούμε θα είναι η απαλλαγή της Κύπρου από την κατοχή, οποιαδήποτε παρουσία μας σε διάλογο, τυπικό ή άτυπο, θα είναι ως να αποδεχόμαστε αυτό τον τουρκικό στόχο και συνομιλούμε για να βρούμε ποιο είδος ομηρία μας ταιριάζει.
Ουδέποτε απορρίψαμε τις συνομιλίες οι Ελληνοκύπριοι. Ουδέποτε επιλέξαμε άλλη οδό για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Και τώρα δεν απορρίπτουμε την άτυπη πενταμερή από τη στιγμή που τη συγκαλεί ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά, να τον ρωτήσουμε πριν πάμε: Τι θα διαπραγματευθούμε εμείς όταν οι συνομιλητές μας ξεκαθαρίζουν τόσο απόλυτα και απειλητικά τι θα διαπραγματευθούν και είναι εκτός πλαισίου ψηφισμάτων και δικαίου; Όταν ο ίδιος ετοιμάζει εκθέσεις που ευνοούν τις παράλογες απαιτήσεις τους; Ποιο κοινό έδαφος αναζητεί;
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να ζητήσουμε από τους φίλους και συμμάχους μας – όλο για τους φίλους μας μιλούν οι ηγέτες μας – τους Αμερικάνους, τους Γάλλους, τους Κινέζους, τους Ρώσους (τέσσερα από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας), να καλέσουν τον Γενικό Γραμματέα να διαπραγματευθεί αυτός με τους Τούρκους. Να ξεκαθαρίσει αυτός πρώτα το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης.
Διότι, όπως έλεγε ο Νίκος Αναστασιάδης (10/11/2013) «αν δεν γίνονται από τουρκικής πλευράς αποδεκτά τα αυτονόητα, η δική μας συμμετοχή σε έναν διάλογο θα εκλαμβανόταν και ως αποδοχή των απαράδεκτων αξιώσεων των όσων χωρίς περιστροφές μιλούν για συνομοσπονδία»…