Όσα έγιναν το Σάββατο στη Λευκωσία είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε παραιτήσεις. Στην Αστυνομία, στην Κυβέρνηση, ακόμα και στη Βουλή, αν είχαμε πολιτικούς με ήθος και έγνοια για τη δημοκρατία. Πρωτίστως, ο Αρχηγός της Αστυνομίας και η υπουργός Δικαιοσύνης. Ήταν, αναντίλεκτα, μια επιχείρηση καταστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν προστατεύτηκε ούτε η δημόσια υγεία, ούτε τα διατάγματα περί λοιμοκαθάρσεως. Με εντολές άνωθεν, τα μέλη της Αστυνομίας χρησιμοποίησαν βία εναντίον άοπλων πολιτών, ανεξαρτήτου ιδεολογίας και πολιτικής κατεύθυνσης, δίνοντας ακόμα μια χαρακιά στην υπό αμφισβήτηση δημοκρατία μας.
Οι εικόνες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο καταδεικνύουν απερίφραστα πως οι αστυνομικοί δεν συγκεντρώθηκαν για να προστατέψουν την κοινωνική ειρήνη, μα για να καταστείλουν τη διαδήλωση. Ο τρόπος με τον οποίο στήθηκαν, τα χτυπήματα στο ψαχνό, οι επιθέσεις με την αντιοχλαγωγική πιστόλα νερού, οι συλλήψεις, οι τραυματισμοί, δείχνουν ένα σώμα σε πανικό και έναν εκ των προτέρων σχεδιασμό για χρήση βίας, που δεν έχει να κάνει με όσα ισχύουν για την πανδημία. Είναι γνωστό τοις πάσι, άλλωστε, πως δεν λέει κάπου στο σύνταγμα πως «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» και γι’ αυτό είναι σύνταγμα δημοκρατίας, που πρέπει πια να προστατέψουν οι ίδιοι οι πολίτες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Κύπρο. Στις 12 Ιουλίου 2011, μια μέρα μετά την τραγωδία στο Μαρί, ενώ έβραζε το περί δικαίου αίσθημα του λαού και ενώ δεν υπήρχαν δεδομένα που επέτρεπαν στην ηγεσία της Αστυνομίας να ετοιμαστεί για πόλεμο, η μεγαλύτερη συγκέντρωση πολιτών μετά τις αντικατοχικές διαδηλώσεις της δεκαετίας του 1990, διαλύθηκε από επεισόδια που προκάλεσαν τα όργανα της τάξης. Ακόμα κι αν το ξεχνούν ανυπόφορα όσοι ήταν τότε υποστηρικτές της εξουσίας Χριστόφια και αναζητούσαν υπόγεια κίνητρα εντός των αντιδρούντων, τα τεθωρακισμένα, τα δακρυγόνα, τα ρόπαλα και οι ασπίδες έγιναν όπλα εναντίον άοπλων πολιτών, παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων, εξαιτίας του παραλογισμού της τότε ηγεσίας που έβλεπε φαντάσματα με πραξικοπηματίες και άλλους που τάχα ήθελαν να πλήξουν τον κομμουνιστή πρόεδρο.
Ούτε τότε έπεσαν κεφάλια. Αντιθέτως, αρκετοί (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ψευδοδιανοούμενοι) ήταν εκείνοι που χαρακτήρισαν 15-20 χιλιάδες πολίτες «εθνικιστές» ή «Ελαμίτες», ακόμα και αν το ίδιο το ΕΛΑΜ έφθασε στον χώρο κατόπιν… εορτής και δεν μπόρεσε ποτέ να χρωματίσει τις εκδηλώσεις. Υπήρχε δε και μια αρρωστημένη αντίληψη στον ακελικό χώρο πως «ξένα κέντρα» δημιουργούσαν τα γεγονότα για να ρίξουν τον πρόεδρο Χριστόφια, από ανθρώπους που δεν μπόρεσαν ποτέ να αρθρώσουν έναν σοβαρό αντίλογο, έστω για την τιμή της Αριστεράς. Και όλα εξελίχθηκαν κάπως έτσι, στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας, για να οδηγηθούμε στον Αναστασιάδη, στη 13η Φεβρουαρίου 2021 και στα γεγονότα της Στασίνου.
Η ατιμωρησία, η σιωπή, ακόμα και οι λαλίστατοι «ψευδοπροφήτες» που το 2011 επικροτούσαν τη ΜΜΑΔ και τον φασισμό –«το 2011 έγινε επίθεση στο προεδρικό» έγραφε ένας για να επιβεβαιώσει την ανοχή στην αστυνομική βία και τη «διαφορά» ανάμεσα στις δύο καταστολές– τροφοδότησαν τη διαρκή αλαζονική συμπεριφορά των κρατούντων: Η ίδια και απαράλλαχτη Αστυνομία είχε εντολές να ασκήσει βία, να καταχραστεί εξουσία, να επιτεθεί εις βάρος των πολιτών και να τους απαγορεύσει το αναφαίρετο δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Η απάντηση πρέπει να είναι παλλαϊκή και έντονη, όσο έντονη είναι η εικόνα της κοπελιάς που δέχθηκε τη βίαιη επίθεση από το όχημα «Αίαντας». Μόνο έτσι θα ξεκαθαριστεί πως η μάχη είναι για τη δημοκρατία, την ελευθερία, την κοινωνία και όχι για κάποια κομματική φαντασίωση.