Του Παύλου Νεοφύτου, στις 06 Μαρτίου 2021
Όσοι τυχαίνει να είναι από νωρίς το πρωί στο πόδι, προτού βγει ο ήλιος, και οδηγούν για να πάνε στις δουλειές τους, είναι γεγονός ότι δεν έχουν επιλογές ζωντανών εκπομπών στο ραδιόφωνο. Σχεδόν όλα είναι νεκρά, ακόμη και τα δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο του με προϋπολογισμό €32 εκατ. ΡΙΚ… Μοναδικό αποκούμπι οι μεταμεσονύκτιες εκπομπές του Τρίτου Προγράμματος του κρατικού ραδιοφώνου, με τα γνωστά «καλημέρα» σε φίλους και γνωστούς, τις αφιερώσεις, τα ποιήματα κτλ. Ανάμεσα σε όλα αυτά ξεχωρίζουν ορισμένα «διαμάντια». Τις προάλλες, η φωνή του παραγωγού απότομα ξεσηκώθηκε. «Όπα, έχουμε γραμμή από τα κατεχόμενα!», είπε. «Έλα το Ριζοκάρπασο!», απάντησε όπως συνηθίζει η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Με το χαρακτηριστικό της μπρίο, περηφάνια και δυναμισμό. Ήταν ο Ανδρέας Κοτσιεκκάς από το Ριζοκάρπασο. Για ακόμη ένα πρωινό να μας θυμίσει πως σήμερα σε αυτό το νησί, που φαίνεται να το απασχολούν πρωτίστως η πανδημία, τα «χρυσά» διαβατήρια και η διαφθορά, υπάρχουν οι εγκλωβισμένοι. Στη συνέχεια ο τόνος της φωνής του έπεσε, αφού μας ενημέρωνε ότι εκείνη την ημέρα θα κηδεύανε μία ηλικιωμένη Ριζοκαρπασίτισσα. «Ένας-ένας φεύγουν οι παλιοί Ριζοκαρπασίτες», είπε με παράπονο ο Κοτσιεκκάς. «Για το Κυπριακό» – το οποίο συχνά τον απασχολεί στις παρεμβάσεις του – «άστα…», πρόσθεσε…
Αυτές τις μέρες, που γίνεται λόγος για έντονη διπλωματική κινητικότητα ενόψει της άτυπης διάσκεψης για το Κυπριακό στις 27-29 Απριλίου στη Γενεύη, έρχεται πάλι στο μυαλό μου η φωνή του Κοτσιεκκά και ορθώνει ένα συλλογισμό: Όλοι εκείνοι που στην ελληνοκυπριακή πλευρά εργάζονται, αλλά και έχουν άποψη, για το Κυπριακό, επηρεάζοντας σε κάποιο βαθμό την τύχη του, τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα για αυτή τη φωνή; Εκτός από ασάφειες και παλινδρομήσεις, όπως εύστοχα έχει εντάξει διαχρονικά την πολιτική μας στο Κυπριακό, ο Άριστος Μιχαηλίδης, τι άλλο έχουν προσφέρει δίπλα στους τόσους αγώνες της;
Δίπλα στο ψηλό δέντρο αυτής της φωνής, χρόνια φυτρώνουν λειχήνες, που τις θρέφουν πολιτικές σκοπιμότητες, εμμονές, δοκησισοφίες, ματαιοδοξίες, ψηφοθηρικά συνθήματα, φλυαρίες, διχαστικές τοποθετήσεις, εντυπωσιασμοί, πειράματα, ακροβατισμοί, ασυναρτησίες πολιτικών δεινοσαύρων, κυνήγι του «υπάρχειν»…
Εκεί στην Καρπασία, ανέκαθεν ήταν άλλος κόσμος, απέναντι του οποίου οι σκαπανείς του Κυπριακού φάνηκαν μέχρι σήμερα τόσο λίγοι. Πιστεύω ότι εδώ αξίζει (γιατί ο λόγος των καθημερινών ανθρώπων είναι άξιος εμπιστοσύνης) να παραθέσω τα λόγια ενός από τους τελευταίους μαχαιροποιούς της Λαπήθου, του μακαριστού Χριστάκη Χαρίτου Ζαραπατάκη, ο οποίος το 2014, στο Χάνι του Ιμπραήμ στην Πάφο, σε μία συνέντευξη για το κυπριακό μαχαίρι μού τόνισε: «Επήαινα ώς το Ριζοκάρπασον, Γιαλούσα, τζ’ έπαιρνα δρεπάνια τζι’ εκάμναν τα γιάομαν. Το λοιπόν, που το καφενείον, τζιαμαί στην Γιαλούσαν, που έβαλλα τα δρεπάνια, λαλεί μου ένας: ‘Να μου αφήκεις αύριο δρεπάνια τζιαι να πάεις μετά εις την Αγίαν Τριάδαν τζι εννά κάμεις δουλειάν πολλήν’. Επήα. Επούλησα ούλλα τα δρεπάνια. Λαλούν μου: ‘15 άλλα άτομα θέλουμεν δρεπάνια για τα σιτάρκα’ – εδουλεύκασιν πολλά με το σιτάριν τότε – τζι έστειλά τους 15 δρεπάνια με το λεωφορείον που έρκετουν εις την Λευκωσίαν. Τζι’ έγραψα τζι έστειλά τους μήνυμαν ότι θα περάσω την τάδε ημέραν να με πλερώσουσιν, προτού να πάω στον Απόστολον Αντρέαν. Τζι ήταν ούλλοι τζιαμαί στο καφενείον τζι επεριμέναν με, κύριε μου! Άλλος κόσμος τζεικάτω. Ελάλεν σου κάτι, τζι ήταν πραγματικό».
Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι που για χρόνια η ελληνοκυπριακή πλευρά παρουσιάζεται ανάξια της αγάπης τους. Κύριοι, όλοι εσείς που δουλεύετε (ή έστω, παριστάνετε ότι δουλεύετε) είτε θορυβωδώς είτε αθόρυβα, για το Κυπριακό, ξυπνήστε σας παρακαλώ ένα πρωί νωρίς και ακούστε τη φωνή του Κοτσιεκκά.
pavlos.neophytou@phileleftheros.com