Ένας νέος εμφύλιος βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα σε εμβολιασμένους και μη. Τις τελευταίες βδομάδες με τα κρούσματα να εκτοξεύονται, τη μετάλλαξη να σκορπίζει ξανά πανικό και τα μέτρα να έχουν χαλαρώσει, αφήνοντας τη νεολαία να γεμίζει ασφυκτικά κλαμπ και παραλίες για να βγάλει τη χασούρα του χειμώνα, αναδύεται ένα κλίμα που δανείζεται πολλά από το κλίμα φασιστικών καθεστώτων.
Είναι εκπληκτικό πώς τους τελευταίους μήνες έχουμε ξεχειλώσει τις έννοιες προσωπικά δεδομένα, ελεύθερη βούληση, ιατρικό απόρρητο, ισονομία και ισοπολιτεία και, το χειρότερο, πώς κάποιοι δημοσιογράφοι έχουν κυλήσει πρόθυμα σε ρητορική που υποκινεί το μίσος και καλλιεργεί την ιδέα ότι όποιος δεν εμβολιάζεται είναι «εχθρός», στρέφοντας τους μισούς πολίτες εναντίον των άλλων μισών.
Χθες, στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ, η δημοσιογράφος αποκάλεσε «κακομαθημένους, αππωμένους και αμπάλατους» τους πολίτες που δεν εμβολιάζονται και είπε σε μαγαζάτορα χώρου εστίασης ο οποίος δήλωσε ότι θα δέχεται μόνο εμβολιασμένους ότι η ιδέα του είναι έξυπνη και πολύ σωστή. Αναρωτιόμαστε πώς θα φαινόταν στη δημοσιογράφο η ιδέα να φοράνε αστέρι στο πέτο οι ανεμβολίαστοι ή να μαρκάρονται με μπογιά οι είσοδοι των σπιτιών τους.
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Πολίτη» τη Δευτέρα 28 Ιουνίου ήταν «Παίζουν με τις ζωές μας αρνούμενοι εμβολιασμό». Και λέμε ευτυχώς που δεν ζούμε στην εποχή του Μακαρθισμού για να υπάρχουν λίστες με ονόματα ανεμβολίαστων, μιας και πολύ φοβόμαστε ότι κάποιοι συνάδελφοι θα ήταν πολύ πρόθυμοι να τις δημοσιεύσουν. Άσχετο, αλλά κάποτε η ίδια εφημερίδα, χρησιμοποιώντας ανάλογες μεθόδους, προσπαθούσε να εκβιάσει το δημόσιο αίσθημα με τίτλους που προέβλεπαν τη συντέλεια του κόσμου αν δεν υπογράφαμε το Σχέδιο Ανάν.
Η δυσφορία των πολιτών που εμβολιάστηκαν είναι απόλυτα κατανοητή. Οι ίδιοι έκαναν μια επιλογή που ισοδυναμεί με ανάληψη ευθύνης απέναντι στην κοινωνία. Είναι εύλογο λοιπόν να αισθάνονται δυσαρέσκεια απέναντι στους υπόλοιπους που παραμένουν επιφυλακτικοί για τον εμβολιασμό ή, ακόμη χειρότερα, δεν εμβολιάζονται γιατί υποκύπτουν σε θεωρίες συνωμοσίας του Facebook.
Στον ενάμιση χρόνο της πανδημίας, όμως, η επίσημη πληροφόρηση δεν υπήρξε πάντα συνεπής και αξιόπιστη, πέφτοντας σε αντιφάσεις και αποτυχαίνοντας να προστατεύσει την ανθρώπινη ζωή μετατρέποντας τους πολίτες σε πειραματόζωα (βλέπε AstraZeneca και θάνατοι από θρομβώσεις). Ο σκεπτικισμός λοιπόν δεν είναι αδικαιολόγητος (με εξαίρεση τους βαρεμένους που βλέπουν μικροτσίπ στο εμβόλιο και μαρκάρισμα του αντίχριστου), αλλά είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των επίσημων φορέων να παρέχουν αντικειμενική, ψύχραιμη και τεκμηριωμένη ενημέρωση.
Αντ’ αυτού, βλέπουμε τον Αναστασιάδη με σηκωμένο φρύδι να απειλεί και να εκβιάζει σαν γυμνασιάρχης σε σχολείο του ‘60, βλέπουμε πρωτοφανή μέτρα που διαχωρίζουν τους πολίτες με ένα άτυπο καθεστώς απαρτχάιντ, προσφέροντας κίνητρα εμβολιασμού στο πνεύμα προσφοράς σε παζάρι, υποτιμώντας τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια των πολιτών τους οποίους απέτυχαν να πείσουν.
Μεγάλο μέρος των πολιτών που αρνείται ακόμη να εμβολιαστεί το κάνει από αντίδραση στον εκβιαστικό και προσβλητικό τρόπο που του ζητείται να το κάνει. Θα πει βεβαίως κανείς: τι είναι πιο σημαντικό, να θωρακίσεις την υγεία σου και των συμπολιτών σου ή να πηγαίνεις κόντρα σε ένα σύστημα που σε απειλεί αντί να σε ενημερώνει και προσπαθεί με παραβιάσεις ελευθεριών να σε νουθετήσει; Κάθε άνθρωπος έχει έναν προσωπικό κώδικα αξιών με βάση τον οποίο διαμορφώνει άποψη. Κι αυτό -παρόλο που επιλέγουμε να το «ξεχνάμε»- είναι δικαίωμά του.