Όλα αυ
τά που ζούμε είναι σαν την άμπωτη και την πλημμυρίδα. Τα νερά πότε αποτραβιούνται και πότε επιστρέφουν. Πότε ξημερώνει. Πότε νυχτώνει. Κοιτάς τη μέρα που τελειώνει όπως κοιτάς έναν κατά συρροήν δολοφόνο. Κοιτάς την πατρίδα σου από την κορυφή ενός βουνού. Μέσα σου υπάρχουν δύο πατρίδες. Μια Κύπρος που βρίσκεται μέσα σου. Και μια που βρίσκεται έξω σου. Ένας παράδεισος εντός σου. Μια κόλαση εκτός σου. Ύστερα κοιτάς εκείνους που μαζεύουν φράουλες στον Λιμνίτη. Αγοράζεις ένα χωριάτικο ψωμί, ένα χωριάτικο χαλλούμι από τον χωρικό που βρίσκεται στον δρόμο. Ξέρω πως θα μας χωρίσει ο θάνατος. Φύγε από το κεφάλι μου Κύπρος. Δεν είμαι όπως εσύ.
Δεν έχω εγγραφεί σε καμία υπόγεια οργάνωση. Δεν ξέρω να εκφωνώ ομιλίες για την πατρίδα, το έθνος, τη σημαία. Είμαι μουσουτζιάρης. Δεν τρώω πούλλες. Σου υποβάλλω συνεχώς ερωτήσεις που δεν σου αρέσουν καθόλου. Σωπαίνεις. Σώνει και καλά θα πάρεις στον τάφο σου όσα ξέρεις. Κοίτα εμένα όμως. Κοίτα καλά τα μάτια μου. Εγώ δεν είμαι απ’ αυτούς που είπε εκείνος ο Άγγλος κυβερνήτης. Μην ψάχνεις σε εμένα υποταγή σε εκείνες τις διαταγές. Αν μου πεις πυροβόλησε τους κρατούμενους που τους άναψες τσιγάρο δεν θα πυροβολήσω. Αν θα με πυροβολήσεις, πυροβόλησέ με. Εσύ βάζεις το χέρι σου στο βιβλίο, στο όπλο και στη σημαία. Εγώ δεν το βάζω. Πλέον δεν σε ρωτάω τίποτα. Αν θα ρωτήσεις εσύ, ρώτα. Απόψε θα σου διηγηθώ όλα όσα ξέρω. Μπορώ μάλιστα να σου απαριθμήσω έναν προς έναν τους δράστες όλων των δολοφονιών που θεωρείς ανεξιχνίαστες. Και δεν θα σου πω ότι δεν το άκουσες από εμένα. Ούτε θα σου πω μόνο μετά που θα πεθάνω να τα γράψεις.
Με ρωτάς αν είμαι ευτυχισμένος; Ναι, είμαι ευτυχισμένος. Όμως, δεν είσαι εσύ ο λόγος γι’ αυτό. Είμαι ευτυχισμένος διότι δεν σκέφτομαι καθόλου αν είμαι ευτυχισμένος. Φύγε από το κεφάλι μου Κύπρος. Δεν είμαι όπως εσύ. Δεν ξέρω να κλέβω. Δεν μου περνάει να κάνω ληστείες. Οι πιο δυστυχισμένες μου μέρες είναι οι εθνικές γιορτές. Όπου δω μιαν απαγόρευση θέλω να την παραβιάσω. Όπου δω ένα ταμπού θέλω να το γκρεμίσω. Μου τη δίνουν στα νεύρα τα οδοφράγματα. Μου τη δίνουν στα νεύρα οι αναμνήσεις τις οποίες διηγούνται κομπάζοντας οι διοικητές που εγκατέλειψαν πρώτοι το χωριό κατά την επίθεση που δέχονταν. Εκείνοι που σωπαίνουν, αν και λένε δεν θα σωπάσουμε. Εκείνοι που μεταχειρίζονται σαν αξιοσέβαστους τους ανθρώπους που μας ήπιαν το αίμα. Εκείνοι που κτίζουν προεδρικά μέγαρα την ώρα που δεν υπάρχει αϊράνι για να πιει κανείς. Εκείνοι που τρέχουν σε σκοπιά της αυγής. Εκείνοι που βάφουν σημαία πάνω στα βουνά. Εκείνοι που μιλούν για εισαγωγές, εξαγωγές και σχέδια ανάπτυξης κάθε μέρα. Δεν άφησαν τίποτε άλλο σε εμένα εκτός από όρεξη να επαινώ τους τρελούς.
Όχι, δεν θα κοπάσει καθόλου αυτός ο πόνος, αυτή η οδύνη. Πάντα θα ζεις την άμπωτη και την πλημμυρίδα. Θα πεις και σήμερα βράδιασε. Θα πεις να χαθεί αυτός ο κόσμος. Ύστερα θα σηκωθείς και θα πας στη χρυσή αμμουδιά στην Καρπασία. Θα υπάρξουν μέρες που δεν θέλεις να ακούσεις καθόλου ειδήσεις, που κλείνεις τις αντένες για να μην ακούς απολύτως τίποτα. Ξαφνικά θα δολοφονηθεί ένα νεαρό κορίτσι με έξι σφαίρες στη Σμύρνη. Μια μέρα θα καταλάβεις και εσύ ότι το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από ένας κατά συρροήν δολοφόνος. Θα κοιτάξεις το πρόγευμά της που δεν μπόρεσε να φάει. Θα κλάψεις. Η ζωή. Και η τυραννία αυτή είναι. Εκείνοι που διαπράττουν μιαν δολοφονία δεν σκοτώνουν μόνο ένα άτομο, σκοτώνουν ολόκληρη την κοινωνία. Απαγχονίζουν έναν επαναστάτη και έχουν απαγχονίσει ολόκληρη την κοινωνία! Μια πληγή που διαρκεί μια ζωή και δεν κλείνει ποτέ. Θα λυπηθείς σε αυτό το νησάκι στη μέση της Μεσογείου για τους καλούς και ωραίους ανθρώπους τους οποίους δεν είδες έστω και μία φορά στη ζωή σου. Αλλά εσύ Κύπρος. Υπάρχεις εσύ. Άνοιξες ένα τέτοιο ντέρτι πάνω στο κεφάλι μας που συνεχίζεται και πάει από γενιά σε γενιά. Νησί των κατακτήσεων! Δεν μπόρεσες ποτέ να απαλλαχθείς από τους κατακτητές. Αν αγάπησες πολύ τους κατακτητές σου, εγώ δεν είμαι όπως εσύ Κύπρος. Δεν με άφησες να γράψω κανένα άλλο άρθρο εκτός από το δικό σου ντέρτι. Όμως όλοι γίνονται γραμματικοί εδώ, δεν γίνονται συγγραφείς. Έκλεισα την πόρτα. Μείνε έξω. Είσαι μια κόλαση που βρίσκεται εκτός μου. Άσε με να μείνω μόνος με τον παράδεισο που βρίσκεται εντός μου…