Του Γιώργου Καλλινίκου, 28 Μαίου 2021
Εξαρχής ξεκαθαρίζεται ότι αυτό το άρθρο δεν έχει νόημα να διαβαστεί από κανέναν ψηφοφόρο ο οποίος συνειδητά έχει επιλέξει να ψηφίσει την Κυριακή το κόμμα που παραδοσιακά ψηφίζει. Αυτό δεν μας αφορά και φυσικά είναι απόλυτα σεβαστή μια τέτοια επιλογή από τον καθένα. Το άρθρο αφορά μόνο τους αγανακτισμένους ψηφοφόρους των παραδοσιακών κομμάτων, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να μην τα ψηφίσουν αυτή τη φορά. Αφορά τον κάθε οργισμένο εξαιτίας της πολιτικής κατάντιας του τόπου πολίτη ο οποίος προσανατολίζεται στην αποχή. Για να προβληματιστούν.
Από το 1981 μέχρι το 2016, η αποχή στις βουλευτικές εκλογές γιγαντώθηκε: 1981 – 4,25%, 1985 – 5,38%, 1991 – 7%, 1996 – 7,06%, 2001 – 8,25%, 2006 – 11%, 2011 – 21,3%, 2016 – 33,26%. Σε αυτά τα 35 χρόνια, το γιγάντωμα της αποχής συνοδεύτηκε με το δυσθεώρητο γιγάντωμα της καταστροφής του τόπου. Το γιγάντωμα της αποχής ήταν ανάλογο της οργής και της απέχθειας εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Εξόφθαλμα, όμως, δεν μπόρεσε να λειτουργήσει σαν τροχοπέδη στην πολιτική ασυδοσία. Συνέχισε σαν αδηφάγο τέρας να ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του, μετατρέποντας τη μικρή αλλά τόσο λατρεμένη πατρίδα μας σε απέραντο ερείπιο.
Ατελείωτα σκάνδαλα, διαφθορά, διαπλοκή, αφόρητη μπόχα από τους πολιτικούς υπονόμους, δολοφονία οραμάτων και στο τέλος ο απόλυτος διασυρμός της Κύπρου μας με την κορύφωση του αίσχους λόγω των περιβόητων «χρυσών» διαβατηρίων. Όλα αυτά μεγιστοποιήθηκαν τα χρόνια κατά τα οποία οι οργισμένοι πολίτες πολλαπλασιάζονταν αλλά η συντριπτική πλειονότητά τους επέλεγε την αποχή.
Το 2016, συνολικά 180.644 ψηφοφόροι κατέφυγαν στην αποχή. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών, οραματίζεται αλλαγή νοοτροπίας στο πολιτικό σκηνικό. Εστίαση των πολιτικών στον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Επικέντρωση των κομμάτων στο δημόσιο συμφέρον με πράξεις και όχι λόγια. Αναζήτηση εκσυγχρονισμού. Επάνοδο σπουδαίων ηθικών αξιών, που έχουν χαθεί, όπως η εντιμότητα, ο σεβασμός, η ισονομία, η ισοπολιτεία. Να δημιουργηθεί επιτέλους ένα κράτος δικαίου, αφού η Δικαιοσύνη κυνηγά μόνο τους μικρούς και αδύναμους και κλείνει τα μάτια στους κατέχοντες την εξουσία και τους ημέτερους.
Ποθούν να δουν τον πολιτικό λόγο να αποκτά επιτέλους βαρύτητα. Να αποκτήσει ξανά ο όρος «δεσμεύομαι» την υπόσταση που του αρμόζει όταν εκφράζεται δια των χειλέων πολιτικών ηγετών. Να μπει επιτέλους φραγμός στα εξωφρενικά οφίκια διαφόρων πολιτικών αξιωματούχων και στις παράλογες υπέρογκες απολαβές τους. Να γίνει επιτέλους κατορθωτό να εισαχθεί στο λεξικό των πολιτικών και των κομμάτων ο όρος «αξιοκρατία» τον οποίο διέγραψαν προ δεκαετιών.
Ο μεγάλος στόχος είναι να μπορέσουν οι πολίτες, ανεξαρτήτως εισοδηματικής τάξης, να δουν το φως της ελπίδας να αναδύεται ξανά. Αυτό το φως το οποίο έσβησε προ πολλών ετών. Κυβερνήσεις πάνε κι έρχονται, όμως, ο τόπος συνεχίζει να βουλιάζει ολοένα και βαθύτερα στο βούρκο στον οποίο τον εγκλώβισαν διαχρονικά οι πολιτικοί.
Το μέγα ερώτημα για όλα τα ανωτέρω είναι πώς μπορεί να επιτευχθούν. Αν σε κάτι συμφωνούμε οι πλείστοι είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης τη φέρουν τα κόμματα τα οποία παραδοσιακά κυβερνούν. Δοκιμάστηκαν. Απέτυχαν. Κάποιοι ξαναδοκιμάστηκαν. Τα έκαναν χειρότερα. Είδαν ψηφοφόρους να τους γυρίζουν την πλάτη. Είδαν την αποχή να εκτοξεύεται στα ύψη. Διεμήνυσαν ότι δήθεν είχαν πάρει τα μηνύματα.
Έπεα πτερόεντα! Ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη να κοιτάξουν με ειλικρίνεια τον καθρέφτη και να κάνουν πραγματική αυτοκριτική. Να αντικρίσουν κατάματα την ντροπή τους. Να υποχρεωθούν πραγματικά να αρχίσουν να αλλάζουν. Ποτέ οι ψηφοφόροι δεν τους ανάγκασαν να πονέσουν. Τα «χτυπήματά» ήταν χάδια. Τους επέτρεπαν ακόμη και υπό συνθήκες κρίσεως να κρατάνε την εξουσία. Συνεχίζοντας τη διολίσθηση. Παρασύροντας μαζί τους και την πατρίδα μας.
Αυτή η εικόνα δεν θα αλλάξει ποτέ αν δεν πονέσουν. Αν δεν νιώσουν ότι πραγματικά η εξουσία θα φύγει από τα χέρια τους. Πώς λοιπόν θα τους προκληθεί αυτός ο πόνος; Μόνο αν δουν μεγάλη μείωση ποσοστών. Μόνο αν καταμετρήσουν σημαντικές απώλειες εδρών. Όχι μια και δυο αλλά πολύ περισσότερες.
Αν οι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι επιλέξουν την αποχή, απλώς, θα κάνουν μια τρύπα στο νερό. Πρέπει και ο τελευταίος ψηφοφόρος να αντιληφθεί ότι η αποχή εξυπηρετεί τα μεγάλα κόμματα. Όσο περισσότεροι ψηφοφόροι στραφούν σε μικρά ή νέα κόμματα, τόσο περισσότερο θα μειώνεται η αναλογία ψήφων των μεγάλων κομμάτων στο σύνολο των εγκύρων ψηφοδελτίων. Τόσο περισσότερο θα αυξηθούν οι πιθανότητες απώλειας εδρών τους.
Αν από το 33,26% της αποχής το 2016, οι μισοί ψηφοφόροι στραφούν σε μικρά ή νέα κόμματα, αυτά θα αυξήσουν τις έδρες τους. Έτσι θα αλλάξει σημαντικά το ισοζύγιο δυνάμεων στη Βουλή. Οι μεγάλοι θα μικρύνουν αρκετά και θα δουν μεσαία και μικρά κόμματα να σμικρύνουν την απόσταση τους. Κατ’ αυτό τον τρόπο, θα είναι εξαιρετικά πιο δύσκολο να παίζουν ύπουλα παιγνίδια ή να συνεχίσουν την πολιτική της ασυδοσίας.
Η ουσία είναι ότι αυτή τη φορά οι οργισμένοι πολίτες έχουν επιλογές. Υπάρχουν αξιόλογα μικρά κόμματα (όπως οι Οικολόγοι του εντιμότατου κυρίου Θεοπέμπτου και άλλοι). Υπάρχουν νέα κόμματα όπως η Αλλαγή Γενιάς και άλλα, που διαθέτουν αξιόλογα στελέχη και εμφανίζονται έτοιμοι να πολεμήσουν την μπόχα. Υπάρχουν και ανεξάρτητοι υποψήφιοι (π.χ. Βαγγέλης Πουργουρίδης και άλλοι). Κάποιοι αναρωτιούνται μήπως οι νέοι βγουν ίδιοι ή και χειρότεροι των παλιών κομμάτων. Μπορεί. Όμως, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το όφελος από τον πόνο που θα προκληθεί στα μεγάλα κόμματα ώστε να υποχρεωθούν να αρχίσουν να αλλάζουν είναι πολλαπλάσιο της μικρής ζημιάς από το ενδεχόμενο να εμφανιστούν νέοι κακοί βουλευτές.
Η συνέχιση της ίδια πορείας τόσων χρόνων είναι επιβεβαιωμένο πλέον ότι δεν θα επιφέρει την παραμικρή αλλαγή. Η αλλαγή του ισοζυγίου δυνάμεων στη Βουλή είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξει ελπίδα…