Άρχισαν οι υποψήφιοι να κάνουν τις προεκλογικές τους εκστρατείες, με επικέντρωση (περισσότερο από ποτέ) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο καθένας έχει 2-3 σελίδες, 2-3 προφίλ, στο Facebook, στο Twitter, στο Instagram και αλλού και προσπαθεί να πείσει τους τηλεθεατές (ναι, τηλεθεατές και όχι πολίτες) να τον ψηφίσουν.
Κυριαρχεί, όπως σε κάθε εκλογική διαδικασία, ο εγωκεντρισμός, ο ατομικισμός (όπως τον θέλει η παγκοσμιοποίηση) και κανένας συνδυασμός δεν πείθει πως θα παλέψει συλλογικά για το καλό του λαού και του τόπου. Ο κάθε υποψήφιος τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση πως θα αγωνιστεί μαζί με τους πολίτες, μα επί της ουσίας δοκιμάζει την απήχηση που έχει ο ίδιος, το εγώ του.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τίποτα δεν προμηνύει κάποια αλλαγή και κερδισμένοι θα βγουν πάλι οι κομματάρχες. Οι υποψήφιοι θα μείνουν με τις πόζες τους και οι πολίτες (ο κάθε πολίτης ξεχωριστά) με την πλάνη ότι ψήφισαν τους καλύτερους από κάθε κόμμα. Δυστυχώς, απουσιάζει ξανά η δημοκρατική διαδικασία και τα προβλήματα του τόπου θυσιάζονται στον βωμό της άγριας προεκλογικής εκστρατείας. Με μαθηματική ακρίβεια, σε κάποια χρόνια θα έχουμε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους (ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ) και θα ψηφίζει μόνο το 20%-25% των πολιτών. Αυτό είναι δημοκρατία;
Όπως κι αν την πούν, στα δεδομένα της Κύπρου, “ομοσπονδία” δέν σημαίνει διοικητικό σύστημα βασισμένο σε γεωγραφικές περιφέρειες. Πρόκειται για την “αρχέγονη” ιδέα του διαχωρισμού με βάση εθνοτικά/θρησκευτικά κριτήρια, ένα είδος apartheid. To «αποκεντρωμένη ομοσπονδία» αποτελέι απλά μιά νέα …εποικοδομητική ασάφεια!!