Το ίδιο βράδυ υπάρχει φέτος και μια σκοπιά της αυγής στον νότο. Οι Ελληνοκύπριοι Βαρωσιώτες θα μαζευτούν στη Δερύνεια. Δεν θα κοιμηθούν μέχρι το πρωί. Θα φυλάξουν σκοπιά για το Βαρώσι. Θα διαμαρτυρηθούν και για την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος θα έρθει στο νησί για να συμμετάσχει στους εορτασμούς στις 20 Ιουλίου. Ουσιαστικά δεν απέμεινε και πολλή διάθεση στον Ερντογάν να κουνηθεί από τη θέση του. Μήπως είναι έξυπνο να ξεκινήσει τώρα και να έρθει σε αυτές τις ζέστες. Να ανέβει στο τζιπ και να χαιρετίσει τον λαό. Και να πάει και στο Βαρώσι να εκφωνήσει λόγο. Πού να ξέρω, σίγουρα αξίζει για την Κύπρο κατά την άποψή του! Παρακολούθησα την επίσκεψή του στο Αζερμπαϊτζάν. Την προσγείωσή του στο αεροδρόμιο του Μπακού. Κατέβαινε δύσκολα από τη σκάλα του αεροπλάνου. Η σύζυγός του τον κρατούσε από το χέρι σαν παιδί για να μην πέσει. Αφότου κατέβηκε από το αεροπλάνο, τρίκλιζε δεξιά αριστερά καθώς περνούσε από την πίστα χαιρετισμού των Αζέρων στρατιωτών. Όσοι δεν γνώριζαν ότι δεν πίνει ποτό, θα μπορούσαν να πουν ότι ήταν μεθυσμένος.
«Πάρε τον έναν και χτύπα τον πάνω στον άλλον», είπε ένας φίλος μόλις άκουσε ότι αυτή τη φορά γίνεται και στον νότο σκοπιά της αυγής στις 19 Ιουλίου. Δηλαδή είναι ίδιες και οι δύο πλευρές. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, λέει. «Γίνεται να είναι οι ίδιοι», είπα, «ο ένας υποδέχεται ως απελευθερωτές τους κατακτητές της πατρίδας του, ο άλλος διαμαρτύρεται για τον κατακτητή». Δύο ακριβώς αντίθετοι πόλοι. Δύο αντίθετες εκδηλώσεις μεταξύ τους. Φυσικά, ούτε η μία ούτε η άλλη θα ωφελήσει. Τι να κάνουν όμως οι καημένοι οι Κύπριοι. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο. Κάνουν τα στραβά μάτια σε όσα συμβαίνουν σε αυτό το νησί και εκείνοι που λένε ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στον κόσμο. Μόνο σε όσα συμβαίνουν εδώ; Κάνουν τα στραβά μάτια σε όσα συμβαίνουν στο Ιράκ. Στη Συρία. Στη Λιβύη. Στην Υεμένη. Και σε άλλα πολλά μέρη. Δεν είναι δικό τους ντέρτι το ντέρτι και εκείνων που είναι σε χειρότερη κατάσταση από εμάς. Ιδού, αυτός είναι ο κόσμος. Κόσμος συμφερόντων. Ένας κόσμος στον οποίο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ο ισχυρός συνθλίβει τον αδύνατο. Πόσο αφελείς ήταν τα αδέλφια μας οι Ελληνοκύπριοι το 1974. Είχαν νομίσει ότι θα ξεσήκωνε τους πάντες η στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στο νησί. Δηλαδή ο κόσμος θα ενωνόταν και θα έδιωχνε από το νησί τον κατοχικό τουρκικό στρατό. Όμως, κοιτάξτε, είναι εδώ 47 χρόνια. Πριν 47 χρόνια κανείς δεν μπορούσε να υπολογίσει ότι αυτή η κατοχή θα διαρκούσε τόσο πολύ. Όμως, πριν περάσει πολύς καιρός προστέθηκε και μια πολιτική κατοχή στη στρατιωτική κατοχή. Η Τουρκία άρχισε να μεταφέρει εδώ και τον πληθυσμό της. Και σε αυτό δεν είπε τίποτα κανένας στον κόσμο. Κανείς δεν της είπε σταμάτα τι κάνεις. Ύστερα έδωσε τίτλους ιδιοκτησίας για τα εδάφη που κατέκτησε στον πληθυσμό που μετέφερε. Μήπως είπε κανείς τίποτα; Κράτησε κλειστό 29 χρόνια το νησί που μοίρασε. Κανείς δεν την πίεσε για 29 χρόνια λέγοντάς της άνοιξε τις πόρτες. Ξέρετε, όλα αυτά έγιναν με τη στήριξη κυρίως της Αμερικής και της Αγγλίας. Δεν ύψωσε μιαν σοβαρή φωνή και η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας είμαστε μέλος. Το αντιλαμβάνεστε; Είναι ευρωπαϊκό έδαφος και η κατεχόμενη περιοχή. Αλλά βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας. Ακόμα και για το Βαρώσι, δεν υπάρχει καμία κίνηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Μόλις δεν είδε κάποιαν σοβαρή αντίδραση διεθνώς η Τουρκία προχώρησε πιο πολύ την υπόθεση μετά από 47 χρόνια. Τι συζητάμε τώρα; Τα δύο κράτη! Άλλο; Την προσάρτηση.
Πού να βάλουμε εκείνους που συναντιούνται στην αυγή; Η αυγή είναι επικίνδυνη ώρα. Την αυγή απαγχονίζουν ανθρώπους. Την αυγή εκτελούν. Την αυγή κατακτούν μιαν χώρα. Την αυγή έρχονται ξαφνικά. Άλλη είναι η αυγή των τυράννων. Άλλη η αυγή των θυμάτων…