Διαφθορά: Ένας ογκόλιθος που συνθλίβει τα πάντα

Της Τώνιας Σταυρινού, 30 Ιανουαρίου 2021

Η διαφθορά είναι μια πρακτική που τραυματίζει την ίδια τη δημοκρατία. Συνιστά προδοσία στη σχέση πολιτών και εξουσίας, όπως η απιστία σε ένα γάμο. Όταν γίνεται κατ’ εξακολούθηση και μπαλώνεται με ψέματα ή στημένα ξεσπάσματα «οργής», όπως αυτό που παρακολουθήσαμε από τον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στο διάγγελμά του, κλονίζει κάτι πολύ βαθύτερο από το ήθος των ανθρώπων που πολιτεύονται. 

Η χειρότερη πτυχή της, κατά τη γνώμη μας, είναι η εμπέδωση στους πολίτες μιας βεβαιότητας ότι η διαφθορά είναι μια αυτονόητη πτυχή της πολιτικής πραγματικότητας. Εκπαιδεύει την κοινωνία ότι ο αθέμιτος πλουτισμός είναι νομοτέλεια και ως τέτοιος αδύνατο να χωριστεί από τις πολιτικές πράξεις. Οδηγεί στην πεποίθηση ότι το κομματικό σύστημα είναι ενιαίο και αδιαίρετο με τη διαφθορά. Πώς το είπε κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας; «Είναι ένα φαινόμενο που ταλανίζει την Κυπριακή Δημοκρατία από εγκαθιδρύσεως της ή και του συνόλου των χωρών από αρχαιοτάτων χρόνων».

Στην Κύπρο έχουμε τόσο βαθιά ενστερνιστεί το δόγμα «όλοι κλέβουν» που δεν έχουμε τη διάθεση ούτε τη δύναμη πια να αντιδράσουμε. Μας ξαφνιάζει κάθε φορά που ακούμε για πολιτικούς στο εξωτερικό που παραιτούνται για λόγους ευθιξίας και αναλαμβάνουν τις ευθύνες για τα λάθη τους. Γιατί το σύστημα που μας κυβερνά έχει κατεβάσει τα αντανακλαστικά μας απέναντι στην αδικία, την ανηθικότητα και την παρανομία σε τέτοιο βαθμό που τα ακούμε ατάραχοι όταν συμβαίνουν.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε αδιάφοροι. Απλά μας έχουν οδηγήσει να υποταχθούμε στο αίσθημα της ματαίωσης και της αδυναμίας απέναντι σε ένα πανίσχυρο σύστημα που συνθλίβει το κίνητρο και την ελπίδα μας για το μέλλον. Ένα αίσθημα θυματοποίησης μέσα στο οποίο πνιγόμαστε αλλά νιώθουμε ότι δεν θα βρούμε ποτέ το δίκιο μας. Κι αυτή είναι η χειρότερη παρακαταθήκη του κομματικού συστήματος στους πολίτες αυτού του τόπου.

Τα κόμματα έχουν πετύχει να βρίσκονται εσαεί στην εξουσία διαιρώντας τους πολίτες σε δυο κατηγορίες: τους ευνοούμενους που απολαμβάνουν διορισμούς, προαγωγές, ωφελήματα, εφάπαξ αφυπηρετήσεων και διπλές συντάξεις και τους παρίες που πληρώνουν δυσανάλογα το κόστος από τις συνέπειες των πολιτικών αποφάσεων. Από το 2013 μέχρι σήμερα οι επιπτώσεις στην οικονομία δεν μοιράζονται αναλογικά, αλλά συσσωρεύονται στους ώμους των κομματικά μη προνομιούχων.

Με αυτές τις δύο «κάστες» πολιτών τα κόμματα εξασφαλίζουν την πολιτική τους μακροζωία και τη διαιώνιση της παντοδυναμίας τους. Η πρώτη τροφοδοτεί το σύστημα με πιστούς ψηφοφόρους, πρόθυμους να φιλήσουν το χέρι που τους ταΐζει, με ελεγχόμενες αντιδράσεις πάντα ανάλογα με το «χρώμα» του κάθε σκανδάλου -αν δηλαδή είναι «δικό» τους ή «των άλλων». Και αυτό θεωρούν ότι τους δίνει τη δύναμη να αγνοούν τη δεύτερη κατηγορία.

Τους πολίτες που αποτελούν την πλειοψηφία και αντιμετωπίζουν τα σοβαρότερα προβλήματα επιβίωσης, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα με τη δυσαρέσκεια και την οργή τους στην κάλπη. Πιστεύοντας ότι θα είναι εσαεί πιασμένοι σε αυτό τον ιστό που έχουν στήσει, αισθάνονται ήσυχοι ότι δεν έχουν να φοβηθούν καμία ανατροπή από τους πολίτες που έχουν οι ίδιοι μετατρέψει σε οργισμένο όχλο. Ειλικρινά ελπίζουμε να έχουν λάθος.

tonia.stavrinou@phileleftheros.com