«Δεν γνωρίζω». «Δεν ξέρω». «Δεν θυμάμαι». «Δεν έχω υπόψη μου». Αυτό ήταν το κυρίαρχο πνεύμα στη χθεσινή πολυαναμενόμενη κατάθεση του Προέδρου Αναστασιάδη στην ερευνητική επιτροπή για το σκάνδαλο των «χρυσών» διαβατηρίων. Το αποτέλεσμα αποκαρδιωτικό. Για την έρευνα, αφού με τη νοοτροπία του «εγώ εν τζιαι» δεν φωτίζεται το σκάνδαλο το οποίο διέσυρε την Κύπρο διεθνώς. Αλλά και για το κράτος, τη διακυβέρνησή του και την επισφράγιση για τους πολίτες ότι ο τόπος βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο. Ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί οι απατεώνες, που καιροφυλακτούν, να οργιάσουν σε κάποιο άλλο πρόγραμμα. Ανά πάσα στιγμή, μπορεί ο τόπος να βουλιάξει ξανά.
Ρωτήθηκε ο κύριος Αναστασιάδης αν ο Συλλούρης εμφανιζόταν στο εξωτερικό ως εκπρόσωπός του με στόχο την προώθηση των πολιτογραφήσεων. Απάντησε με ένα εκκωφαντικό «δεν θυμούμαι αλλά δεν αποκλείεται».
Ρωτήθηκε αν ο ίδιος ή υπουργοί του είχαν αυτοεξαιρεθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο από εγκρίσεις αιτήσεων στις οποίες είχαν προσωπικό συμφέρον ή ενδιαφέρον. Απάντησε με το απογοητευτικό «η διαδικασία και η συνοπτική έκθεση που σας έχω ενεχειρίσει δεν αναφέρεται ποτέ ποιος είναι ο πάροχος, ούτε ο κατασκευαστής. Άρα δεν ήταν δυνατόν να αυτοεξαιρεθεί ο όποιος υπουργός αφού δεν είναι δυνατό να γνωρίζει τους παρόχους και τους ντιβέλοπερ και αν υπήρχε συσχετισμός». Με δυο λόγια, δεν γνώριζαν ποιου την αίτηση ενέκριναν. Μπακαλίστικος τρόπος, όπως τον περιέγραψε ο Χάσικος με το περιβόητο «τικ-τικ τζιαι επέρναν».
Ρωτήθηκε αν υπήρχε γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας το 2015 που κατέγραφε ότι τα κριτήρια που εφάρμοζαν στο πρόγραμμα πολιτογραφήσεων συγκρουόταν με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και επομένως, η Κύπρος θα είχε πρόβλημα. Απάντησε με το τραγικό «δεν έχω υπόψη μου». Του υπέδειξαν ότι υπάρχουν επιστολές της Νομικής Υπηρεσίας (σ.σ. πρόκειται σύμφωνα με πληροφορίες της στήλης για αλληλολογραφία με το υπουργείο Εσωτερικών). Παρέμεινε στο τραγικό «δεν γνωρίζω αυτή την επιστολή».
Ρωτήθηκε αν υπήρξαν αντιδράσεις από την ΕΕ. Απάντησε με αναληθή τρόπο ότι «πρώτη φορά που υπήρξε έντονη αντίδραση ήταν μετά τον Απρίλιο του 2020». Οι υπουργοί του, όμως, στις καταθέσεις τους μιλούσαν για αντιδράσεις πολύ νωρίτερα. Ειδικά ο Χάσικος περιέγραψε και τον επιπόλαιο τρόπο με τον οποίο προσπαθούσε να πείσει την ΕΕ να κάνει τα στραβά μάτια. Πότε λέγοντας τους να αντέξουν να βγούμε από το μνημόνιο και πότε επικαλούμενος το Κυπριακό. Τον Πρόεδρο τον αφήνει εκτεθειμένο και ο Επίτροπος Μαργαρίτης Σχοινάς σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Καθημερινή», όπου υποδεικνύει ότι επί Γιούνκερ η Κομισιόν είχε αντιληφθεί ότι η Κύπρος τους ξεγέλασε.
Τι να λέμε, όμως, για τα σοβαρά, που έκαναν το πρόγραμμα των διαβατηρίων αιτία να γίνουμε ρεντίκολο, όταν στα πιο απλά, ένας Πρόεδρος απαντά με τρόπο που βιάζει βάναυσα τη νοημοσύνη των πολιτών; Τον ρώτησαν αν ο γαμπρός του Γιάννης Μισιρλής είναι μέλος του ΔΣ της Μαρίνας Αγίας Νάπας. Απάντησε με το εξοργιστικό «δεν το γνώριζα». Και συνέχισε το δούλεμα διερωτώμενος τι σημασία έχει αυτό. Βεβαίως, το γεγονός ότι αλλοδαπά στελέχη της εταιρείας της Μαρίνας εξασφάλισαν διαβατήρια και ο γαμπρός του Προέδρου είναι μέλος του ΔΣ για τον κύριο Αναστασιάδη δεν λέει κάτι…
Μέσα σε όλο αυτό το ανελέητο σφυροκόπημα της νοημοσύνης με τα αλλεπάλληλα «δεν γνωρίζω», «δεν ξέρω», «δεν θυμάμαι», «δεν έχω υπόψη μου», ο κύριος Αναστασιάδης επέλεξε να κορυφώσει την οργή των πολιτών και με προκλητικό χιούμορ. Λέγοντας σε κάποια στιγμή: «Ούτε ξέρω πού είναι οι τράπεζες των Σεϋχελλών».
Αν στο παιγνίδι της πρόκλησης προστεθεί και το παραμύθι με τον Σαουδάραβα φίλο του, ο οποίος μετέφερε την οικογένεια Αναστασιάδη με το αεροπλάνο του στις Σεϋχέλλες, τότε η οργή των πολιτών δικαίως κορυφώνεται. Πώς να αντέξει κάθε σώφρων πολίτης αυτού του τόπου τόσο εμπαιγμό; Πώς να αντέξει έναν Πρόεδρο, ο οποίος προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται το μέγιστο ολίσθημα για κάθε πολιτικό (πόσο μάλλον για τον Πρόεδρο) που αποδέχεται δώρο ταξίδια από αλλοδαπό μεγιστάνα ο οποίος έλαβε διαβατήρια για όλο του το σόι; Πώς να αντέξει ότι αυτός ο Πρόεδρος έβαλε τους υπουργούς του να υπογράψουν Χάρτα Δεοντολογίας, που τους απαγορεύει να λάβουν δώρο έστω και άνω των 150 ευρώ, ενώ εκείνος την κουρέλιασε;
Από τη μια οι πολίτες γίνονται μάρτυρες μιας μπακαλίστικης διακυβέρνησης με ένα σωρό «δεν γνωρίζω», «δεν ξέρω», «δεν θυμάμαι», «δεν έχω υπόψη μου» και γελοίες παραδοχές του τύπου «τικ-τικ τζιαι επέρναν». Από την άλλη, διαπιστώνουν ότι γίνονται θύματα βάναυσης υποτίμησης της νοημοσύνης τους. Από θλιβερούς πρωταγωνιστές ενός εγκληματικού διασυρμού της πατρίδας μας. Που δεν διαθέτουν ίχνος τόλμης για να αναλάβουν εμπράκτως (και όχι με ανέξοδες φραστικές αερολογίες) την πολιτική ευθύνη. Πώς, λοιπόν, οι πολίτες να μην τρέμουν για το μέλλον αυτού του τόπου;
Όταν επιβεβαιώνεται πλειστάκις και αδιαμφισβήτητα ότι η αξιοπιστία της ηγεσίας ενός κράτους έχει πιάσει πάτο, τότε η επιλογή είναι μονόδρομος!