26 Ιουνίου 2021 Το σκηνικό είναι πάντα το ίδιο. Πριν από μία σημαντική ευρωπαϊκή σύνοδο που θα εξετάσει την πρόοδο της Τουρκίας -στο Κυπριακό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις προκλήσεις- παρακολουθούμε το ίδιο θεατρικό δρώμενο, με τους ίδιους διαλόγους και τα ίδια σκηνικά, φθαρμένα πια από την πολλή χρήση.
Η Άγκυρα ζητά δύο κράτη στην Κύπρο, προέκτεινε την κατοχή στην Αμμόχωστο, απειλεί ανυποψίαστους ψαράδες θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, επιχειρεί ηγετική εμφάνιση με δηλώσεις για «τουρκική μειονότητα» στην Κομοτηνή, δολοφονεί και φυλακίζει Κούρδους και Τούρκους αντιφρονούντες του φασιστικού καθεστώτος, χρησιμοποιεί πρόσφυγες και μετανάστες σαν σφαίρες εναντίον της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης, σουλατσάρει με τα πλοία της στο Αιγαίο και κάνει γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ…
Το θεατρικό δρώμενο ξεκινάει με τους πρωταγωνιστές να συνοφρυώνονται και να δηλώνουν σοβαρά ότι «δεν θα γίνει ανεκτό από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς». Οι Ευρωπαίοι εταίροι «προειδοποιούν αυστηρά» και παρακολουθούμε ξανά τις ίδιες χλιαρές ερμηνείες, αχρείαστους μονόλογους, ανύπαρκτη πρωτοτυπία στο σενάριο και το έργο κορυφώνεται στην εκάστοτε ευρωπαϊκή σύνοδο όπου η Τουρκία έχει φροντίσει να κάνει μισό βήμα αποκλιμάκωσης και να μπει στις Βρυξέλλες να «θερίσει» καρπούς.
Το θέμα είναι εμείς, Ελλάδα και Κύπρος, γιατί εξακολουθούμε να φεύγουμε πάντα «ικανοποιημένοι» από αυτή την παράσταση και να επιστρέφουμε στη βάση μας χειροκροτώντας για την κάθε δήλωση συμπερασμάτων που απλά υπερθεματίζει τα αυτονόητα; Γιατί προσποιούμαστε ότι μας έπεισε κάθε φορά το διπλωματικό μαγείρεμα και οι πισώπλατες μαχαιριές των εταίρων που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μην καταλήξουν σε φιάσκο;
Γιατί πανηγυρίζουμε τον κατευνασμό της τουρκικής επιθετικότητας με χάδια στο σβέρκο και γιατί κάθε φορά αρκούμαστε με γενικόλογες διαβεβαιώσεις και φραστικές καταδίκες; Πέρα από το να αποκρούει τα χειρότερα -δηλαδή ανακοινωθέντα που υιοθετούν τις «ευαισθησίες» της Τουρκίας- τι κάνει η διπλωματία μας για να δημιουργεί προϋποθέσεις ουσιαστικών αποφάσεων, αντί να δίνει παράταση στα τετελεσμένα;
Μια εθνική στρατηγική με ξεκάθαρους στόχους και ενιαίους χειρισμούς είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αν μη τι άλλο, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ποιοι είναι οι στόχοι: θέλουμε να ξαναρχίσουν οι συνομιλίες ή προτιμάμε να μην παρακαθήσουμε σε διάλογο με τα δύο κράτη στο τραπέζι; Η διζωνική ομοσπονδία είναι το Άγιο Δισκοπότηρο του Κυπριακού ή μήπως πρέπει να ετοιμάσουμε κάποια άλλη ατζέντα που θα τεθεί όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν; Τι επιδιώκεται στο Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και πώς αντιδρούν η Ελλάδα και η Κύπρος σε κάθε νέα πρόκληση;
Έχει ή δεν έχει όπλα η πολιτική ηγεσία -πέρα από το όμορφο και βολικό της χαμόγελο- μπροστά στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Το «περίμενε και θα δούμε», «άσ’ το να συμβεί και αποφασίζουμε», μετά τα τετελεσμένα της Αμμοχώστου, τις δηλώσεις Τσαβούσογλου στη Θράκη, τα «δύο κράτη» του Τατάρ και τα τουρκικά πλοία να διαφεντεύουν το Αιγαίο, δεν είναι εξωτερική πολιτική. Είναι παράδοση της βάρκας στον τουρκικό άνεμο που φυσάει μανιασμένα.