Άκου αγαπητέ μου φίλε

ΑΠΟ: ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ, 22/01/2021

Έτσι είναι πάντα αυτές οι δουλειές, αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα. Μπελαλίδικες. Πολύ μπελαλίδικες. Σώνει και καλά θα γράφεις πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γράφονται. Έβαλες το χέρι σου μέσα στην κυψέλη με τις μέλισσες. Όμως, πάντα μου έλεγες «θα σε σκοτώσουν»! Τώρα τι να σου πω; Πες στον Πάρη και την Κατερίνα. Απόψε να σου τραγουδήσουν ένα τραγούδι που μιλάει στην ψυχή με εκείνες τις γλυκές φωνές τους. Αυτήν τη χειμωνιάτικη νύκτα. Δίπλα στη σόμπα. Κοίτα τη βροχή που πέφτει έξω από το παράθυρο. Κοίτα τη χώρα σου. Και μελαγχόλησε. Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσει κανείς σαν άνθρωπος σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο;

Είσαι δημοσιογράφος. Όμως κάποιοι δεν ξέρουν. Ας μην ξέρουν. Τι φουρτούνες, τι τυφώνες περνούν μέσα σε εκείνο το ποιητικό πνεύμα. Οι στίχοι ξεχύνονται στο χαρτί όταν όλη η πόλη κοιμάται. Στον πάνω όροφο ενός σπιτιού που βλέπει προς τον Πενταδάκτυλο. Εγώ σου απαγγέλλω ένα ποίημα από τον Πούσκιν. Εσύ μου απαγγέλλεις ένα ποίημα από τον Καβάφη. Ένα τραγούδι από τον Θεοδωράκη. Ένα τραγούδι από τον Καζαντζίδη. Ένας δρόμος οδηγεί στην Καρπασία. Ένας δρόμος στην Πάφο. Μένει μια φωτογραφία μας στις κορφές της Τέρρα. Με όνειρα το πνεύμα του ποιητή. Με αλήθειες το πνεύμα του δημοσιογράφου.

Δεν μας αφήνουν τούτα τα πολιτικά σκάνδαλα να χωθούμε στον λυρισμό. Να γράψουμε το έπος του έρωτα. Να φτιάξουμε βραχιόλια από γιασεμί και στεφάνια από τριαντάφυλλα. Να μην βρίσουμε στο φεγγαρόφωτο. Να ονειρευτούμε. Μου φαίνεται ότι δεν έμεινε χώρος για τα γλυκά όνειρα σε αυτόν τον τόπο. Ο ουρανός «βρυχάται», αστράφτει και βροντά. Μια φωνή μου ψιθυρίζει στο αφτί: «Υπάρχει ένας αγνοούμενος κάτω από τα πράσινα χόρτα που πατάς»! Δεν κατάλαβες αγαπητέ μου φίλε γιατί τα χόρτα είναι τόσο πυκνά πλέον; Το χώμα τράφηκε με αίμα και κόκκαλα. Γράψε Ανδρέα, γράψε. Να γίνουν στίχοι για τραγούδια. Γράψε προσθέτοντας τις λευκές νύκτες του Λένινγκραντ στις δικές μας θεοσκότεινες νύκτες. Άσε τον ποταμό Νέβα. Γράψε για τον ποταμό Κανλί Ντερέ.

Είσαι δημοσιογράφος. Σώνει και καλά θα γράφεις πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γράφονται. Σώνει και καλά θα βρίσκεις τον μπελά σου. Θα χτυπάς γροθιά στο μαχαίρι. Σώνει και καλά θα ανασκαλίζεις, θα ρίχνεις πέτρες μέσα στα βρομόνερα, έστω και αν αυτά σε πιτσιλίσουν. Ξέρεις όμως κι εσύ όπως και εγώ. Το μεγαλύτερο νεκροταφείο σε αυτόν τον κόσμο είναι το νεκροταφείο εκείνων που λένε την αλήθεια και φωνάζουν το σωστό. Μπορεί να υπάρχει ροζέτα στο στήθος όσων κείτονται σε εκείνο το νεκροταφείο. Μπορεί να δείχνουν τον δρόμο στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Αλλά δεν γίνεται δεδικασμένο στο δικαστήριο. Ο εισαγγελέας επιμένει ξέροντας ότι λες την αλήθεια: «Απόδειξέ το!» Θέλει αποδεικτικά στοιχεία. Θέλει μάρτυρες. Οι εισαγγελείς έχουν ψευδομάρτυρες. Εσύ δεν έχεις!

Ρωτούν γιατί έγινες δημοσιογράφος. «Για να γράφω αυτά που δεν γράφετε εσείς», τους λέω. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είμαι μέλος οργανώσεων δημοσιογράφων. Τι δουλειά έχω ανάμεσα σε εκείνους που δεν γράφουν τα πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γράφονται; Θυμήσου Ανδρέα, θυμήσου. Ένα βράδυ μοιραστήκαμε μαζί σου ένα βραβείο Ειρήνης. Σε ρώτησα: «Γιατί έδωσαν αυτό το βραβείο σε εμάς τους δύο;» Μου είπες: «Επειδή δεν βρήκαν κανέναν άλλο να του το δώσουν»! Δύο άτομα σε μια μοτοσυκλέτα. Γυρίσαμε την κατεχόμενη περιοχή πριν από 42 χρόνια. Καθώς σε ξεπροβόδιζα από το οδόφραγμα για τον νότο εκείνη την ημέρα, ένιωσα στα βάθη της ψυχής μου τη διαίρεση και τον κατακερματισμό της πατρίδας μας. Σε κοίταζα από πίσω καθώς προχωρούσες. Οι αστυνομικοί δεν αντιλήφθηκαν τι ένιωθα. Να σε ξεπροβοδίζουν στην πατρίδα σου. Τι παράξενο πράγμα, Ανδρέα. Μπορώ να κουνήσω το χέρι αποχαιρετώντας έναν ταξιδιώτη τον οποίο ξεπροβοδίζω από ένα λιμάνι, εσένα πώς να σε αποχαιρετήσω.

Δεν βρίσκονται εύκολα άνθρωποι που θέτουν πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπειά τους σε αυτόν τον κόσμο. Σε ευχαριστώ που απέδειξες στον κυπριακό λαό ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σε αυτό το νησί. Το μάθημα που έδωσες δεν είναι μόνο μάθημα δημοσιογραφίας. Είναι μάθημα αξιοπρέπειας. Νομίζω ότι πιο πολύ αυτό χρειαζόμαστε. Μόνο η αξιοπρέπειά μας θα μας σώσει, αν θα μας σώσει κάτι. Άντε, ανέβα τώρα σε εκείνο τον όροφο. Μεσάνυχτα. Γράψε ό,τι είναι να γράψεις. Για πείσμα των αρνητών!