Τα υ
ψηλά ποσοστά αναποφάσιστων ή αποχής που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις λίγο πριν τις εκλογές, νομίζετε ότι ανησυχούν τα κόμματα; Θα έπρεπε, αν όντως τους ενδιαφέρει η απήχησή τους στον κόσμο – όμως όχι· αντιθέτως, τους χαροποιεί και τους ανακουφίζει: Γνωρίζουν πως αν ψηφίσει μόνο ο «σκληρός πυρήνας» των οπαδών τους, αυτοί που θεωρούν ότι τους ανήκουν και τους ακολουθούν βρέξει – χιονίσει, δεν χρειάζονται τίποτα άλλο. Όσο μεγαλύτερη η αποχή, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να κρατήσουν τα ποσοστά τους, ενώ τους είναι αδιάφορο αν ένα 25-30%, όσον αφορά τα δύο «μεγάλα» κόμματα, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι ένα 15-20% του εκλογικού κόμματος.
Είναι γεγονός, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις, ότι έχει μειωθεί δραστικά κάθε πιστή –και εύπιστη– κομματική αγέλη, μετά από δυο θητείες διακυβέρνησης από τον ΔΗΣΥ και αντιπολίτευσης (λέμε και κανένα αστείο να περνά η ώρα) από το ΑΚΕΛ, ή της ανυπαρξίας και των εσωτερικών προβλημάτων στο ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ και άλλα μικρότερα κόμματα. Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι οι αγανακτισμένοι με τα σκάνδαλα και τη διαχείρισή τους δεν έχουν ουσιαστική επιλογή: Η πολιτική γκάμα που τους προσφέρεται για να διαλέξουν τους εκπροσώπους τους στη νέα Βουλή, είναι σε γενικές γραμμές μια μερίδα από το ίδιο μπαγιάτικο και ξαναζεσταμένο φαγητό, με μερικές αδιάφορες έως κωμικές επί το πλείστον προσθήκες, ίσα-ίσα για να δίνεται η εντύπωση ανοίγματος στην κοινωνία. Πώς είπατε; Υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι; Τότε ας μην έμπαιναν κάτω από τη σημαία ανυπόληπτων κομμάτων και αρχηγών.
Τι θα κάνει, επομένως, εκείνος ο πολίτης που δεν υποφέρει άλλο τον Αναστασιάδη και δεν θέλει να ψηφίσει μια ακόμα Βουλή που θα τον στηρίζει ώσπου να φύγει, ενώ από την άλλη δεν αντέχει το ΑΚΕΛ του Άντρου Κυπριανού –ή μάλλον τον Άντρο Κυπριανού του ΑΚΕΛ– και ομοίως τον Νικόλα Παπαδόπουλο του ΔΗΚΟ ή τον Μαρίνο Σιζόπουλο της ΕΔΕΚ, τους οποίους αναφέρω ενδεικτικά για να πάρετε μια ιδέα του συλλογισμού μου; Κατά τη γνώμη μου, δεν θα ψηφίσει καν, με το αποτέλεσμα να είναι κάπως σαν ένα… rapid test αντισωμάτων, το οποίο θα είναι χρήσιμο στους μελλοντικούς μνηστήρες της προεδρικής καρέκλας: Τα κόμματα θα έχουν μια ένδειξη πώς να προσαρμόσουν την τακτική τους (επί της ουσίας; μπα…) – ο Αβέρωφ ήδη αποδομεί με το γάντι την απερχόμενη κυβέρνηση της ανυποληψίας, μήπως δεν τον πάρει κι αυτόν το ποτάμι.
Οι βουλευτικές εκλογές, ωστόσο, δεν είναι μόνο μια πρόβα για την προεδρική καρέκλα. Πρακτικά, είναι ξεκαθάρισμα κομματικών λογαριασμών, μιας και οι κύριοι αντίπαλοι ενός επαγγελματία πολιτικού είναι στο δικό του κόμμα. Από την άλλη, θα είχαμε ακόμα μια ευκαιρία να γελάσουμε λιγάκι με τους υποψήφιους αν δεν είχαμε μπουχτίσει τόσο, δεν είχαμε νευριάσει και δεν είχαμε απελπιστεί από τα τόσα σοβαρά που μας απασχολούν. Λόγου χάρη, πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι η οικονομία θα ξαναγίνει όπως ήταν – όχι πριν την κρίση, ούτε καν πριν την πανδημία; Κάποιος από αυτούς που ευθύνονται για τα προβλήματά μας μπορεί να έχει κάτι καινούργιο να προτείνει; Πόσο σας εμπνέει π.χ. ο Αβέρωφ, με το ύφος και στυλ ομιλίας σαν κακή μίμηση της μπάντας των Kraftwerk του ’70-κάτι (…we-are-the-robots…), ο πληκτικός σε βαθμό παρενέργειας εμβολίου Άντρος, ο απών Νικόλας ή ο κατάπια-το-μπαστούνι Σιζόπουλος, για να μείνω μόνο σ’ αυτούς;
Απελπισία – έτσι δεν είναι; Προεκλογικός με ψευτοεξυπνάδες τύπου «Μάκη». Δείτε και τις αφίσες τους: Γίνεται π.χ. να ποζάρεις με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, μια στάση που νομίζεις ότι σε δείχνει δυναμικό, ενώ στην πραγματικότητα αυτή η γλώσσα του σώματος δείχνει ανασφάλεια και άμυνα; Όσο για τα συνθήματα, βαριέμαι και να τα επαναλάβω: Δήθεν εμπνευσμένα, αλλά ανούσια, ανόητα, άσχετα, όλα τα στερητικά «α-» μαζί, το απόλυτο τίποτα. Πάντως, τα επιτελεία των κομμάτων ξαπολύθηκαν να κυνηγούν τους ψηφοφόρους πόρτα με πόρτα, τηλεφώνημα με τηλεφώνημα. Νομίζετε πως δεν αντιλαμβάνονται πόσο σας εκνευρίζουν; Πιθανώς ναι, όμως τους είναι αδιάφορο, αφού στόχος τους δεν είστε εσείς ακριβώς αλλά όσοι από την κομματική αγέλη ανοσοποιούνται σταδιακά. Κουράγιο, λίγες μέρες έμειναν…
chrarv@phileleftheros.com