Η μεγαλύτερη αναπηρία από όλες

05 Δεκεμβρίου 2020, 10:20 πμ

Με την επίκληση της αγάπης άλλος ένας παγκύπριος έρανος ολοκληρώθηκε φέτος για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η κουλτούρα της λύπησης και η προσφορά εισφοράς που πηγάζει από την ανάγκη να απαλύνουμε το δυσάρεστο συναίσθημα του οίκτου, καλλιεργείται συστηματικά στην κοινωνία μας με πολλαπλούς τρόπους.

Πρωτίστως, καλλιεργείται από το ίδιο το κράτος. Η κρίση του κορωνοϊού αποκαλύπτει για άλλη μια φορά τη λειψή κοινωνική πρόνοια, την τεράστια έλλειψη δομών και υπηρεσιών για τους πολίτες, τις απάνθρωπες νοοτροπίες απέναντι στους ηλικιωμένους, την αντιμετώπιση των παιδιών ως αριθμών που γεμίζουν μια τάξη, αλλά και απέναντι σε ομάδες εργαζομένων που καταδικάστηκαν με ευκολία στην ανεργία και την χρεωκοπία.

Τα αποσπασματικά και αψυχολόγητα μέτρα της Κυβέρνησης είναι ενδεικτικά για το πώς αντιμετωπίζεται το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης, το δικαίωμα της ισότιμης πρόσβασης, το δικαίωμα της εκπαίδευσης, το δικαίωμα της υγείας. Η εμπέδωση της άποψης ότι ο κορωνοϊός σκοτώνει μόνο ηλικιωμένους και «ευπαθείς ομάδες» που «θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς» είναι ενδεικτική της υπολογιστικής, λογιστικής αντίληψης της ανθρώπινης ζωής και της αξίας της.

Ως κοινωνία έχουμε εκπαιδευτεί να ανταποκρινόμαστε σε εράνους αλλά όχι να αλλάζουμε στάσεις ζωής που θα αντανακλώνται στις καθημερινές επιλογές μας. Και προπαντός, δεν έχουμε μάθει να απαιτούμε από το κράτος και τους αξιωματούχους που ψηφίζουμε και πληρώνουμε, να εκπληρώσουν τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους. Προσεγγίζουμε τους πολιτειακούς άρχοντες με μια παρόμοια λογική «εράνου» μιας προσωπικής εξυπηρέτησης και όχι ως τους υπηρέτες των θεσμών και των θέσεων που κατέχουν με αντίστοιχες υποχρεώσεις.

Γιατί είναι άλλο πράγμα η ευαισθησία και άλλο η ανάληψη ευθύνης. Ικανοποιώντας το συναίσθημα δεν το μετατρέπεις σε πολιτική πράξη και συνειδητή επιλογή. Και φυσικά γι’ αυτό φυσικά δεν φταίνε μόνο οι ραδιομαραθώνιοι αλλά αποτελεί ένα βαθύτερο σύμπτωμα μιας ευρύτερης παιδείας. Αρκεί να δούμε τον κώδικα αξιών που καλλιεργεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Ο υπέρτατος στόχος είναι η επιτυχία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, με πιστοποιητικά αριστείας για την απομνημόνευση πληροφοριών, αδιαφορώντας για την καλλιέργεια ανθρώπινων αρετών. Και η αδυναμία της παιδείας να διαπλάσει ανθρώπους με ηθικές αξίες και κατ’ επέκταση κοινωνική συνείδηση είναι η μεγαλύτερη αναπηρία από όλες.

Τώνια Σταυρινού