Χειροβομβίδα κρότου-λάμψης στα πόδια μας έριξε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με την «πρόταση» για επιστροφή στις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου και -κυρίως- με την επιμονή ότι σοβαρομιλούσε. Πανικοβληθήκαμε άπαντες και ειδικά όσοι δεν θέλουν να ακούσουν για ενιαίο κράτος -κι ας έλεγαν τάχα πως τους ενοχλούν οι εγγυήσεις και ο στρατός. Ένα αλαλάζον πλήθος τρέχει να… σωθεί από τα δακρυγόνα κι ο Αναστασιάδης καρτερά να συνταξιοδοτηθεί. Ολόκληρες αναλύσεις γράψαμε γιατί δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο ’60, σάμπως και μπορούμε να προχωρήσουμε σε οτιδήποτε. Λογύδρια και εξυπνάδες δημοσιεύσαμε για να πούμε τον πόνο μας, αισθανόμενοι (κατά τα φαινόμενα) πως ο Αναστασιάδης είναι ο Μακάριος και κρατά στο χέρι το στυλό των συμφωνιών.
Κι επέστρεψε αυτό το διαρκές μούδιασμα, ενίοτε εμποτισμένο με νευροσπαστικά ξεσπάσματα, που διακατέχει την κοινωνία ήδη από τη δεκαετία του ’60, μα κυρίως μετά την εισβολή. Ένα μούδιασμα ασθενές, που δεν βοηθά στην αναγκαία δημιουργία οράματος για την επόμενη μέρα. Επί της ουσίας, αυτά που βιώνουμε σήμερα είναι τα αποτελέσματα μιας κοινωνίας ουράς των ηγετών της, μιας κοινωνίας καταδικασμένης να σχολιάζει, να αντιδρά (διαδικτυακά συνήθως), να αγανακτά (εσωτερικά και ατομικά συνήθως) για τις αλλοπρόσαλλες εκλάμψεις των ηγετών της.
Την πρόταση, λοιπόν, του Αναστασιάδη για το ’60, όπως και παλιότερες προτάσεις όπως την αποκεντρωμένη ομοσπονδία, την παραμονή εποίκων, την εκ περιτροπής προεδρία και άλλα φαιδρά, θα ξεπερνούσε μια κοινωνία ζυμωμένη, μια κοινωνία με όραμα για μια άλλη Κύπρο, μια κοινωνία που δεν θα απορροφούσε «κληριδικές σχολές» ή «νέους ρεαλισμούς», «οδυνηρούς συμβιβασμούς» ή σκέτο «συμβιβασμούς» προκειμένου να ζήσει πειραματικά σε ένα σύγχρονο και μεσαιωνικό ταυτοχρόνως απαρτχάιντ. Τις προτάσεις του Αναστασιάδη, σάρκα από τη σάρκα της ηττημένης κυπριακής κοινωνίας, ή των προηγούμενων προέδρων, θα ξεπερνούσε μια κοινωνία που θα είχε δική της πρόταση και δεν θα χρειαζόταν να σχολιάσει καν το γιατί δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο ’60 – «Ψηλά τη κτίζεις τη φωλιά και θα σου φύγει ο κλώνος και θα σου φύγει το πουλί και θα σου μείνει ο πόνος».
Δυστυχώς, όμως, η κοινωνία -το πλήθος δηλαδή που ξεσπά διαδικτυακά- είναι κτισμένη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των ηγετών της. Του Αναστασιάδη, των κομματαρχών, των νεοφανών ψευδοπροφητών -από ακροδεξιά μέχρι αριστερά- των μεγαλοδικηγόρων, των αποστατών διανοουμένων, του ΔΗΣΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, του ΕΛΑΜ και όλων των σχηματισμών που δεν κατόρθωσαν -όλα αυτά τα χρόνια- να δημιουργήσουν ένα όραμα. Η κοινωνία, δυστυχώς, κατάφερε να εξελιχθεί σε μια μάζα ψηφοφόρων που τρέχει ξοπίσω από κοστουμαρισμένους κομπογιαννίτες, βιομήχανους του συμβιβασμού και οικειοποιείται τις θέσεις τους. Απορρόφησε και ιδεολογικοποίησε τη σαθρή Διζωνική Δικοινοτική Ομποσπονδία και πια αρέσκεται στο να… απαντά στον Αναστασιάδη και στις επιφωτίσεις του. Έτσι, θα καταφέρει να βρει «σωστό περιεχόμενο» στα δύο κράτη, όπως κατάφερε να βρει στη συνομοσπονδία, όπως κατάφερε να βρει (σωστό περιεχόμενο) στον ΔΗΣΥ, στο ΑΚΕΛ, σε κάποιο ΕΛΑΜ και στα άλλα κόμματα που δεν τολμούν να χαράξουν εναλλακτική πολιτική σε όλα και καρτερούν υπομονετικά την επόμενη αυθαιρεσία για να κάνουν συμπολίτευση ή αντιπολίτευση. Μια τέτοια κοινωνία θα μοιάζει εσαεί σαν τον «πρωτάρη», πολύ πιο «αληθινή» από τον τεράστιο Ντάστιν Χόφμαν, μα με το ίδιο χαζό ύφος και την ίδια περιττή απορία: «Κυρία Ρόμπινσον, προσπαθείτε να με αποπλανήσετε, έτσι δεν είναι;».
alekos@phileleftheros.com