Ακούνε τον Τατάρ και τον Τσαβούσογλου να δίνουν από κοινού ρεσιτάλ αδιαλλαξίας κι αντί να τους απαντήσουν, σκέφτονται με ποιο τρόπο θα μας πείσουν να δεχτούμε αυτά που λένε και με ποιες αμπελοφιλοσοφίες θα αυτοδικαιωθούν για τις πολιτικές τους. Τις καταστροφικές πολιτικές που οδήγησαν στα αδιέξοδα που βιώνουμε σήμερα. «Μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά, η Τουρκία δυστυχώς απενοχοποιήθηκε», έλεγε χτες ο Άντρος Κυπριανού στο κομματικό του συνέδριο. «Τέσσερα χρόνια μετά, το αφήγημα του κ. Αναστασιάδη για το τι έγινε στο Κραν Μοντανά δυστυχώς πείθει μόνο όσους θέλουν να πείθονται στην Κύπρο. Στο εξωτερικό σχεδόν κανένα. Το αφήγημα αυτό ξεδοντιάστηκε από πολλούς εντός και εκτός Κύπρου». Λες και το πρόβλημα του τόπου είναι ο Αναστασιάδης. Λες κι έχουμε να κάνουμε με μια Τουρκία που επιθυμεί διακαώς να αποσύρει τον κατοχικό στρατό της, να δώσει στους Κύπριους την ανεξαρτησία και την κυριαρχία τους, και την εμποδίζει ο Αναστασιάδης και το αφήγημά του.
Αυτό προσπαθούν να πείσουν όλο τον κόσμο, μέσα κι έξω από την Κύπρο, εδώ και τέσσερα χρόνια. Όχι μόνο ο Άντρος Κυπριανού -ίσως αυτός προσπαθεί ακόμα να εκπροσωπήσει και τους υπόλοιπους- αλλά κι ένας συρφετός τυχάρπαστων πολιτικάντηδων, αμόρφωτων κονδυλοφόρων, χρηματοδοτούμενων MGO, ακαδημαϊκών της κακιάς ώρας, που δυο φορές εξέλεξαν τον Αναστασιάδη στην προεδρία -ναι, αυτοί τον εξέλεξαν- και τώρα διεκδικούν καθημερινά το βραβείο της ανοικτής παλάμης για τις ουτοπικές φιλοσοφίες που θέλουν να συνεχίσουν να πλασάρουν στον κόσμο, για να μην χάσουν τον ρόλο που τους έδωσαν οι πρεσβείες και οι σύγχρονες στοές ξεπλύματος εγκεφάλων, που ως γνωστό αντικατέστησαν τις ξεπερασμένες μασονικές στοές.
«Μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα (…) η προκλητικότητα της εντάθηκε. Προχώρησε σε παράνομες δραστηριότητες στην ΑΟΖ και έκνομες μεθοδεύσεις στην Αμμόχωστο», λέει εκ μέρους όλων αυτών ο κ. Κυπριανού. Ο συνδυασμός των αναφορών λέει το πασιφανές: Ότι η προκλητικότητα και οι παράνομες δραστηριότητες της Τουρκίας δεν οφείλονται στην επεκτατική πολιτική της, δεν οφείλονται στο ότι θέλει να θέσει υπό τον έλεγχό της και την εσαεί ομηρία της όλη την Κύπρο, αλλά οφείλονται στο ότι ο Αναστασιάδης «αλληθώριζε προς λύση δύο κρατών» και απέρριψε τη λύση ομοσπονδίας που του πρόσφεραν στο πιάτο στο Κραν Μοντάνα. Αλλά, όλοι ξέρουν ότι ακόμα και κατά την πρώτη διαπραγμάτευση της Ελβετίας, το 2016, ούτε μέρα δεν σταμάτησε «η προκλητικότητα», ούτε μέρα δεν σταμάτησαν οι παράνομες δραστηριότητες στην ΑΟΖ, αλλά και στο έδαφος.
Όλοι ξέρουν ότι όποιος κι αν ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο λόγος που κατέρρεαν οι εκάστοτε συνομιλίες ή οδηγούνταν σε αδιέξοδο, ήταν διότι ουδείς Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής, ούτε καν ο πιο «λύση χθες», θα μπορούσε να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις. Θα ήταν εσχάτη προδοσία να τις δεχόταν. Τι θέλουν να μας πουν, λοιπόν, όλοι αυτοί που ανέφερα πιο πάνω, μαζί και ο Άντρος Κυπριανού, μαζί και όσοι εκ του κυβερνώντος κόμματος, μιλούν παρασκηνιακά όπως τον Άντρο. Ότι αυτοί τα δέχονται όλα; Ότι υιοθετούν το τουρκικό αφήγημα για να μην υιοθετήσουν το αφήγημα Αναστασιάδη;
Ας δεχτούμε, όμως, ότι ο Αναστασιάδης έχει τους λόγους του να λέει… αφηγήματα. Τι είπε προχτές ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ο διαπραγματευτής, κι έκαναν όλοι πως πρώτη φορά τ΄ ακούνε; Ότι «η πραγματική και η τελική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς» δεν είναι τα δύο χωριστά κράτη «αλλά δύο οντότητες, οι οποίες θέτουν από κοινού κάποιες συγκεκριμένες αρμοδιότητες και ιδιαίτερα θέματα εξωτερικής εκπροσώπησης και εκπροσώπησης στην ΕΕ, ούτως ώστε αφενός να έχουν την ανεξαρτησία τους, και αφετέρου να μπορεί η Τουρκία να ελέγχει και το σύνολο της Κύπρου και να έχει και χέρι και λόγο στα της ΕΕ». Επιδιώκουν «ένα μόρφωμα», είπε, «το οποίο όταν θα καταρρεύσει -διότι θα καταρρεύσει – θα μας αφήσει όλους ξεκρέμαστους». Αυτό έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Κι όσοι κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν, η ιστορία θα γράψει: το κρίμα στο λαιμό τους.