Είχε πολλά η βδομάδα που πέρασε. Το ξέραμε πως κεντρικό θέμα θα ήταν οι διεργασίες για την ανάδειξη Προέδρου της Βουλής και οι αναζητήσεις αναμενόμενων ή απρόσμενων συνεργασιών, των ίδιων πολιτικών δυνάμεων που σπαράσσονταν στους πέντε μήνες του προεκλογικού «αγώνα». Και με τόσα που καταλόγιζαν στους υπόλοιπους; Γνωστή η απάντηση πως «έτσι είναι οι πολιτικοί». Σίγουρα δεν είναι έτσι που πρέπει να γίνεται πολιτική! Από όλους εσάς που διαβάζετε τώρα τούτη τη στήλη, ο γράφων μειονεκτεί γιατί ακόμα και με χαλάρωση στην καθορισμένη προθεσμία υποβολής του κειμένου ούτε ο πρώτος γύρος δεν θα είχε ακόμα αρχίσει. Όπως και να εξελίχθηκε η διαδικασία, ας ευχηθούμε καλό ξεκίνημα στον νέο Πρόεδρο της Βουλής και μακάρι να θέλει και να μπορέσει να ανεβάσει το κύρος του Σώματος. Πάλι καλά που βρέθηκε, για λίγους έστω μήνες στη θέση αυτή, ο Αδάμος Αδάμου…
Η βδομάδα είχε και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Ανάμικτα τα συναισθήματα ανάμεσα στους πολίτες. Ο καθένας είχε τους λόγους του για να περάσει ή να μην περάσει στη δική του «απέναντι πλευρά». Δεν είναι απορριπτικοί όλοι όσοι δεν πάνε στα κατεχόμενα. Ούτε είναι υπέρ της λύσης όλοι όσοι πάνε. Για κάποιους η παραμένουσα κατάσταση είναι και η συμφερότερη. Για εκείνο τον οδηγό που, με πολλή περηφάνια κι αυτοπεποίθηση για την ορθότητα της άποψής του, η προμήθεια φτηνότερης βενζίνης ως λόγος «ελεύθερης διακίνησης» θα παύσει να υπάρχει όταν λυθεί το Κυπριακό. Εκτός κι αν η «λύση» είναι τα δυο κράτη, οπότε δεν αποκλείεται να περνάς τα «σύνορα» για να κερδίσεις δέκα ή δεκαπέντε ευρώ κάθε φορά. Όπως ανάμεσα Σλοβενία και Ιταλία. Λέτε να συμφέρει; Τι λες επ’ αυτού, εσύ, άγνωστε οδηγέ; Και οι νυχτερινοί επισκέπτες ειδικών ενδιαφερόντων; Καζίνο δεν είχαμε και σας φτιάξαμε, όλα τα άλλα τα έχουμε κι «απ’ εδώ». Πόσο πια σας τιμώρησε ένας κορωνοϊός;
Ευτυχώς που δεν ήταν όλοι για τέτοιους λόγους διαβάτες (εποχούμενοι ή μη) της κατοχικής γραμμής… Πολλοί ήταν εκείνοι που πορεύτηκαν για καλό σκοπό. Να δούνε φίλους, να μιλήσουν για τη λύση που δεν έρχεται (και δεν θα ΄ρθει μόνη της), για την απογοήτευση που αισθανθήκαμε όλοι, εκείνοι που κάτι περίμεναν, μα κι εκείνοι που, διαβάζοντας τις (μη) εξελίξεις των βδομάδων που προηγήθηκαν, δεν περίμεναν οτιδήποτε θετικό. Κάποιοι σίγουρα θα κουβέντιασαν με τους «απέναντι» συμπατριώτες μας πώς θα πάμε ένα βήμα προς τον στόχο που καθορίζουν μερικές μόνο από τις πολλές αποφάσεις του ΟΗΕ. Και το ευρωπαϊκό κεκτημένο; Ε, «μην τα θέλουμε όλα δικά μας»… Πάντως είναι περίεργο (αλλά κι αυτό αναφαίρετο δικαίωμα!) ορισμένοι να περιγράφουν το αίσθημα ελευθερίας με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων «που έκλεισε η Κυπριακή Κυβέρνηση». Φαίνεται πως αρκετοί δεν σκέφτονται πως την ελευθερία (αν αυτό είναι το ζητούμενο) θα την αισθανθούμε και θα ΄ναι πραγματική μόνο όταν καταργηθούν τα οδοφράγματα και οι παράγοντες στους οποίους οφείλουν την ύπαρξή τους… Πάντως πολύ λιγότεροι ήταν εκείνοι που βρήκαν χρόνο να συναντηθούν με τους (όχι πολλούς) Τουρκοκύπριους που παλεύουν, με κίνδυνο της άνεσής τους ή ακόμα και ζωής τους, ενάντια στην κατοχή. «Ανάποδα», κάποιοι Τουρκοκύπριοι θα πορεύτηκαν στις επαρχιακές διοικήσεις για απόκτηση διαβατηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας, μια διαδικασία που έμεινε στη μέση ή δεν πρόλαβε να ξεκινήσει. Στο μεταξύ δεν μάθαμε αν ο τοποτηρητής του σουλτάνου και οι συν αυτώ (και οι προηγούμενοι) «αξιωματούχοι» του καθεστώτος επέστρεψαν τα διαβατήρια που πήραν ως Κύπριοι πολίτες την ώρα που, σχιζοφρενικά, με κάθε τρόπο λοιδορούν την ιδιότητά τους που το κάθε διαβατήριο τεκμηριώνει.
Mιλώντας για διαβατήρια, μας βρήκε το μαντάτο από Βρυξέλλες και τα νέα νομικά βήματα που λαμβάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη βάση αιτιολογημένης γνώμης ενάντια στην Κύπρο και (δεν έχουμε αποκλειστικότητα) τη Μάλτα. Είμαστε συνηθισμένοι να μην εφαρμόζουμε αποφάσεις κυπριακών δικαστηρίων, η Ευρώπη όμως έχει άλλες συνήθειες. Ακούσαμε, λέει, τις συστάσεις της του περασμένου Οκτώβρη και δεν παραλάβαμε άλλες αιτήσεις (κι έμειναν οι ποικίλοι ατζέντηδες υποαπασχολούμενοι), αλλά συνεχίσαμε να μελετούμε τις εκκρεμούσες αιτήσεις, με την ίδια προβληματική μεθοδολογία και διαδικασία. Μαθημένοι είμαστε από τις χρηματικές ποινές αλλά, να το ξέρετε, εμείς τις πληρώνουμε. Πάντως το θέμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την Κυπριακή Δημοκρατία και από μια άλλη άποψη. Μας τιμωρεί η Ευρώπη γιατί πωλούμε παρανόμως την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη. Θα δεχόταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως Ευρωπαίους πολίτες όσες δεκάδες χιλιάδες εποίκους πιέζεται να αποδεκτεί η Κύπρος για χάρη μιας κάποιας λύσης; Αν δεν το σκέφτηκαν ακόμα, θα ήταν ένας ακόμα λόγος εμείς να το σκεφτούμε καλύτερα και να δράσουμε κατάλληλα.
Η άλλη είδηση από Βρυξέλλες αναφέρεται στο προσχέδιο κοινής δήλωσης Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ που θα προκύψει αυτές τις μέρες. Είναι αποφασισμένοι, λέει, να εργαστούν για μια βιώσιμη διευθέτηση στην Ανατολική Μεσόγειο με βάση τον διάλογο (που δεν έγινε ουσιαστικά ποτέ), την καλή πίστη (που δεν είδαμε) και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασας. Καλά, με το Δίκαιο της Στεριάς τι θα γίνει; Kατοχή, δημογραφική αλλαγή, καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλοίωση των τοπωνυμίων, καταπάτηση δικαιωμάτων. Προσέχτε όμως, «μην τα θέλουμε όλα δικά μας»! O τοποτηρητής Τατάρ ανοίγει παραλίες στο Βαρώσι. Χρυσή Ακτή, Γλώσσα… Και πού είσαι ακόμα! Πάντα κάτι βρίσκεται για τους μερακλήδες του Κατακλυσμού… Πάντως μάς στέλλουν μήνυμα πως «οι Ελληνοκύπριοι δεν πρέπει να ανησυχούν». Ποιoς είπε πως ανησυχούμε;
* Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Ξεκινώντας από μια πρόσφατη «εικόνα» του ΠΙΝ, επέστρεψα στις λέξεις. Είναι κι αυτές χρήσιμες…
ktsimillis@cytanet.com.cy