Το ανάπηρο δικαίωμα της ψήφου

«Είμαι νεαρή γυναίκα με αναπηρία και αισθάνομαι εξοστρακισμένη από την κοινωνία. Ζω απομονωμένη τα τελευταία χρόνια και επιβιώνω με επιδόματα αφού δεν μπορώ να εργαστώ. Θέλω να ψηφίσω στις εκλογές αλλά το κράτος με έχει αποκλείσει από τη διαδικασία παραβιάζοντας το συνταγματικό μου δικαίωμα». Το μήνυμα της αναγνώστριας ήρθε πριν από μερικές μέρες.

Τα άτομα με αναπηρίες και χρόνιες εκφυλιστικές παθήσεις δεν έχουν πρόσβαση στις βουλευτικές εκλογές, παρόλο που πολλοί υποψήφιοι έχουν επενδύσει στα δικαιώματά τους για να προωθήσουν το «κοινωνικά ευαίσθητο» και «ανθρώπινο» προφίλ τους.
«Οι υποψήφιοι μιλούν για τα δικαιώματα των ΑμεΑ αλλά χωρίς καμία ενσυναίσθηση. Χωρίς να υπολογίσουν ότι έχουμε συνταγματικά δικαιώματα. Φαίνεται είμαστε πολύ μικρή ομάδα για να θεωρηθούμε υπολογίσιμη εκλογική δύναμη», γράφει η αναγνώστρια.

«Είμαστε πολίτες δεύτερης, μη σου πω και τρίτης, κατηγορίας αφού η βουλή μετά από ψήφισμα ενέκρινε κινητές κάλπες για τα κρούσματα κορωνοϊού, αλλά όσα τηλεφωνήματα και αν έχουμε κάνει ως ΑμεΑ για να μας δοθούν διευκολύνσεις πρόσβασης στις εκλογές κατέληξαν σε ειρωνικές και προσβλητικές απαντήσεις, όπως “πάρτε τηλέφωνο κανέναν υποψήφιο να έρθει να σας πάρει”.»

Η πολιτική των επιδομάτων τρέφει συνεχώς την κουλτούρα της φιλανθρωπίας απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρίες. Μιας αφ’ υψηλού διαχείρισης του βιοπορισμού τους χωρίς να αγγίζει τις πολλαπλές συναισθηματικές και ανθρώπινες ανάγκες της κοινωνικοποίησης, της εκπαίδευσης, της εργασίας, της πολιτικής ζωής και της συμμετοχής.

Στη συνείδηση της κοινωνίας έχει καλλιεργηθεί η πεποίθηση ότι αν δεν εργάζεσαι δεν είναι «χρήσιμος» πολίτης. Αξίζεις τη λύπηση αλλά δεν έχεις ισότιμα δικαιώματα. Το κράτος προωθεί συστηματικά αυτή την αντίληψη, η οποία οδηγεί κατευθείαν στην περιθωριοποίηση και τον εξοστρακισμό.

«Είχα δουλειά, είχα ζωή, είχα φίλους … Με την αναπηρία άρχισαν ένας-ένας να χάνονται και σήμερα είμαι εντελώς μόνη. Λαμβάνω μία επιδότηση ενοικίου από το κράτος και μία επιταγή για να επιβιώσω. Ο άνθρωπος όμως δεν χρειάζεται μόνο στέγη και τροφή. Όταν ζει αποκλεισμένος από την κοινωνία, αλλά και το ίδιο το κράτος, μιλάμε για μισή ζωή».

Το κομμάτι της ένταξης, της αξιοπρέπειας, της στήριξης της εργασίας, την ισότιμης εκπαίδευσης και της συμμετοχής σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες, δεν αποτελούν στοιχεία μεγαλοψυχίας αλλά υποχρεωτικές πρόνοιες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.