Εκεί έξω είναι μια γενιά που αν το «εδώ» στην κυπριακή γράφεται με ε ή αι (δαμέ ή δαμαί) της είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Κυρίως όμως, για τη γενιά αυτή, το 1974 μοιάζει ως μια μακρινή ημερομηνία. Γεννημένοι όσοι την απαρτίζουν, δυο και τρείς δεκαετίες μετά την τουρκική εισβολή, κοιτάζουν τα γεγονότα του 1974 ως ένα ιστορικό γεγονός. Δεν έχουν βιώματα, δεν έχουν μνήμες και κυρίως ανατράφηκαν σε ένα πλαίσιο όπου το 1974 ήταν μία παρένθεση. Όσο μεγάλωναν, όλα ήταν τροχοδρομημένα προς την κατεύθυνση της επιτυχίας, του πλούτου, της καταξίωσης. Και κάθε Ιούλη κι Αύγουστο, θυμόμασταν την τουρκική εισβολή και κατοχή.
Μέχρι τα παιδιά της γενιάς αυτής να μπουσουλήσουν, τα οδοφράγματα ήταν ανοιχτά κι οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν για να επισκεφθούν τα σπίτια τους, για να γνωρίσουν το άλλο μισό του νησιού, για να παίξουν στα καζίνο, για να αγοράσουν βενζίνη, για να γνωριστούν μεταξύ τους, για… για…
Στα μάτια τους, οι φωτογραφίες με τους αιχμαλώτους που επιστρέφουν, με τους πρόσφυγες στα τσαντήρια, με τις γυναίκες που περιμένουν τους αγνοούμενους, έχουν την ίδια περίπου πρόσληψη όπως και οι φωτογραφίες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την καταδίωξη των Εβραίων. Για τη γενιά αυτή, ο βορράς και ο νότος, είναι ότι κι η ανατολή κι η δύση. Δεν είναι παρά γεωγραφικός προσδιορισμός, λένε, και δυστυχώς το εννοούν.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, έχουμε ξεμακρύνει από τα γεγονότα που κρατούν τον τόπο μας διαιρεμένο και οι αλήθειες έχουν ξεθωριάσει. Θύτες και θύματα έχουν περίπου εξισωθεί και τα αφηγήματα για το πώς και το γιατί έχουν πληθύνει. Για τη νέα γενιά, για μια μεγάλη μερίδα της, το παρελθόν ανήκει στην ιστορία και σημασία έχει το μέλλον. Και το μέλλον ανήκει κυρίως σ’ αυτούς.
Η γενιά αυτή προσπαθεί να αρθρώσει λόγο και πολλοί ανακαλύπτουν πως μιλάνε άλλη γλώσσα. Στην ουσία όμως παίζουμε με τις λέξεις. Όπως εξάλλου πάντα παίζαμε επιστρατεύοντας τα εισαγωγικά για να περιβάλουμε τις λέξεις και βάζοντας το ψευδό μπροστά.
Είτε «κυβέρνηση του νότου» είτε «κυβέρνηση στο νότο» είπανε στη διαμαρτυρία του Σαββάτου, το ίδιο και το αυτό είναι. Στην πράξη αυτό που έχει σημασία είναι ότι η νέα γενιά, μια μεγάλη μερίδα της, είναι στους δρόμους και φωνάζει αποδίδοντας ευθύνες στη δική μας πλευρά και συνδέοντας τη διαφθορά με τη μη επίτευξη λύσης.
Άμα δεν έχουμε πειστεί οι ίδιοι για το δίκαιο μας, πώς θα πείσουμε τους ξένους; Για αυτό πάντως δεν φταίνε οι νέοι.
chrystalla@phileleftheros.com