Εδώ κι έναν χρόνο που συζούμε με τον κορωνοϊό, οι κυβερνήσεις ανά το παγκόσμιο ισορροπούν ανάμεσα στην προστασία του κοινού (κυρίως την προστασία των ανεπαρκών συστημάτων Υγείας τους από την κατάρρευση) και τη βιωσιμότητα της οικονομίας.
Κοινή συνισταμένη, η οποία υπαγορεύει τις σχετικές πολιτικές αποφάσεις περισσότερο και από τις εισηγήσεις των επιστημόνων, είναι το πώς θα καλύψουν τα νώτα τους σε περίπτωση αποτυχίας.
Επειδή ο πολύς κόσμος πιστεύει ευκολότερα φήμες για κινδύνους παρά τους πολιτικούς –η εμπιστοσύνη του στους αναξιόπιστους κυβερνώντες είναι εδώ και καιρό αγαθό εν ανεπαρκεία–, είναι ευκολότερο γι’ αυτούς να πάνε με το ρεύμα αντί να επιχειρήσουν να πληροφορήσουν υπεύθυνα το κοινό.
Το ρεύμα δυσπιστίας γύρω από το εμβόλιο της AstraZeneca περί μη επαρκούς αποτελεσματικότητας, αλλά και η αναστολή της χορηγίας του μετά τις αναφορές για πιθανή σχέση του με περιστατικά θρομβώσεων, έχουν κύρια αιτία τους, πέρα από τη διαμάχη των φαρμακευτικών, αυτή την κυβερνητική δυσλειτουργία. Με αποτέλεσμα, όπως διαπίστωσε η Επίτροπος Στέλλα Κυριακίδου, να μείνουν αζήτητα στα ψυγεία σε πολλά κράτη 40-100% ποσότητες εμβολίων που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές.
Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι είναι το ένα και τι το άλλο εμβόλιο. Υπάρχει μια γενικότερη δυσπιστία («άσε να το κάνουν πρώτα οι άλλοι και βλέπουμε», λένε) κυρίως λόγω της ταχύτητας που αναπτύχθηκαν. Όμως η έρευνα δεν ξεκίνησε από το μηδέν, αφού υπήρχε ήδη η κατάλληλη τεχνογνωσία για τους κορωνοϊούς MERS και SARS, και τα εμβόλια κατά της Covid-19 βασίστηκαν σε δεκαετίες έρευνας. Λένε πολλοί, «ποιος ξέρει τι μπορεί να προκαλέσει στον οργανισμό μας το εμβόλιο», ή «δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο».
Στην πραγματικότητα, οι επιστήμονες γνωρίζουν πολύ καλά τι ΔΕΝ μπορεί να προκαλέσει ένα εμβόλιο, όπως π.χ. να αλλοιώσει το DNA μας. Πυρετός και κάποια άλλα συμπτώματα είναι συνήθη και αναμενόμενα για όλα. Συγκριτικά, τα περισσότερα φάρμακα που παίρνουν ανεπιφύλακτα οι ίδιοι άνθρωποι που φοβούνται να εμβολιαστούν, έχουν ολόκληρη λίστα με πιθανές παρενέργειες, κάποιες σοβαρότατες ή και θανάσιμες.
Σε τι διαφέρει το εμβόλιο της Οξφόρδης; Ο βιοπαθολόγος Γκίκας Μαγιορκίνης εξηγεί ότι η AstraZeneca χρησιμοποιεί έναν αδρανή αδενοϊό όπως είναι αυτός του κρυολογήματος, ως όχημα μεταφοράς πρωτεΐνης σαν αυτή του SARS-CoV-2 στα κύτταρα, που θα ενεργοποιήσει την ανοσολογική απόκριση. Αντιθέτως, τα άλλα εμβόλια (Pfizer, Moderna) μεταφέρουν RNA για να προκαλέσουν τη σύνθεση της πρωτεΐνης που υπάρχει στον συγκεκριμένο ιό, ώστε το ανοσοποιητικό να αναπτύξει φυσική άμυνα. Όσον αφορά τις θρομβώσεις, ο καθηγητής Ηλίας Μόσιαλος λέει πως η καταγραφή όλων των γεγονότων που παρατηρούνται μετά τους εμβολιασμούς είναι υποχρεωτική, όχι επειδή αυτά τα περιστατικά συμβαίνουν οπωσδήποτε εξαιτίας των εμβολιασμών, αλλά για να διερευνηθεί εάν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια.
Οι περιπτώσεις που δηλώθηκαν είναι πολύ λιγότερες από όσες παρατηρούνται συνήθως στον πληθυσμό, οι περισσότερες σε μεγαλύτερες ηλικίες (0,006 αντί 1–2 στις 1.000), γι’ αυτό και ο ΕΜΑ εντέλει αποφάσισε ότι είναι ασφαλές. Επομένως, ακόμα και εάν υπάρχει οποιαδήποτε σχέση μεταξύ του εμβολίου και της πήξης του αίματος, ο κίνδυνος πρακτικά είναι μηδαμινός. Αν σταματήσει η χορήγηση του εμβολίου, λέει ο καθηγητής, θα πάψουν τα περιστατικά θρομβώσεων στον γενικό πληθυσμό; Προφανώς όχι. Επιπλέον, ασθενείς που νοσούν βαριά διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο πήξης του αίματος λόγω της λοίμωξης, από την οποία θα τους προστατεύσει το εμβόλιο.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: Πότε η κυβέρνηση θα κάνει επιτέλους τη δουλειά της, μακριά από πολιτικά παιχνίδια και τον αγώνα κυριαρχίας ανάμεσα στις φαρμακευτικές, πληροφορώντας με στοιχεία τους πολίτες μέσω των επιστημόνων, ώστε καθένας μας να είναι σε θέση να αποφασίσει στη βάση πραγματικών δεδομένων και όχι στο τι λέει κάθε άσχετος ή φερέφωνο κάποιας εταιρείας; Εδώ φαίνεται και η διαφορά κίτρινου και έγκυρου Τύπου.
chrarv@phileleftheros.com