ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ, στις 19/02/2021
Αν οι Τούρκοι σοβινιστές είναι εχθροί σου, δεν μπορείς να είσαι φίλος των Ελλήνων σοβινιστών. Αν οι Τούρκοι σοβινιστές σε θάβουν στα έγκατα της γης και οι Έλληνες σοβινιστές σε ανεβάζουν στα ουράνια. Ή αν συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Βλέπουν με υποψία την ανθρωπιστική και ειρηνόφιλη προσωπικότητά σου. Αν και κύκλοι που δεν είναι σοβινιστικοί δεν σε καταλαβαίνουν και σε διαβάλλουν με χίλιες δυο συκοφαντίες. Τότε δεν σου απομένει κανένα μέρος να βρεις καταφύγιο.
Είσαι μόνος. Και θα υπομένεις αυτή τη μοναξιά. Δεν θα πτοηθείς. Θα λες αυτό που έχεις να πεις με θάρρος χωρίς να διστάζεις ξέροντας ότι δεν θα αρέσει σε κανέναν. Ναι κύριε Όργουελ. Δημοσιογραφία είναι να γράφεις πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γραφτούν. Έχεις δίκιο. Αλλά νομίζω ότι αυτή δεν είναι μία ρήση που είπες μόνο για τις εξουσίες. Συμπεριλαμβάνονται και οι υπόλοιποι σε αυτό. Μήπως μόνο όσοι κατέχουν εξουσία περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου; Η κατάσταση είναι η ίδια και μέσα στα κόμματα. Και εκείνα δεν ανέχονται τις αντίθετες απόψεις. Προβαίνουν και εκείνα στον ίδιο περιορισμό. Στις τηλεοράσεις τους και στις εφημερίδες τους διώχνουν όσους έρθουν σε αντίθεση με τα ίδια. Δεν είναι μόνο το τυραννικό κράτος που ζητά υποταγή. Απαιτούν και τα κόμματα υποταγή. Το κράτος θέλει να είναι και ο λαός εχθρός όσων είναι ο ίδιος εχθρός και καταβάλλει κάθε προσπάθεια γι’ αυτό. Και το κόμμα θέλει να είναι εχθροί και των οπαδών του εκείνοι που είναι εχθροί του ιδίου. Οι επικεφαλής του κράτους χωρίζουν την κοινωνία στα δυο: Στους προδότες και στους πατριώτες. Και το κόμμα τη χωρίζει στα δυο: Σε εκείνους που είναι δικοί μας και σε εκείνους που δεν είναι δικοί μας. Δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά μεταξύ τους. Οι πολίτες βρίσκονται κάτω από διπλό ζυγό. Και του κράτους. Και του κόμματος.
Δεν θέλω να ξεφύγω από το θέμα. Αλλά αν πρέπει να συνοψίσω σε συντομία τα πιο πάνω έχω να πω το εξής: Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος άμα δεν σπάσει αυτές τις δύο αλυσίδες. Τι λέγαμε; Αν οι Τούρκοι σοβινιστές είναι εχθροί σου, δεν μπορείς να είσαι φίλος των Ελλήνων σοβινιστών. Αν οι Έλληνες σοβινιστές είναι εχθροί σου, δεν μπορείς να είσαι φίλος των Τούρκων σοβινιστών. Αν είσαι, τότε σε κοιτάνε με υποψία. Δεν μπορεί να είναι φίλος μου κανένας Τούρκος, ο οποίος δακρύζει για τη σφαγή στη Μαράθα, αλλά αρνείται τη σφαγή στο Παλαίκυθρο. Δεν μπορεί να είναι φίλος μου και κανένας Έλληνας, ο οποίος δακρύζει για τη σφαγή στην Άσσια, αλλά αρνείται τη σφαγή στην Τόχνη. Δεν μπορεί να είναι φίλος μου κανένας που ακούει μόνο τη μία πλευρά και κωφεύει στην άλλη. Αν με πετροβολούν μόλις γράψω για τα εγκλήματά τους στην Κερύνεια εκείνοι που με χειροκροτούν όταν γράφω για το έγκλημα στην Κοφίνου, δεν θέλω καθόλου χειροκρότημα από εκείνους γι’ αυτό. Δεν είναι φίλοι μου όσοι κάνουν κακό στους άλλους, έστω και αν δεν έχουν κάνει κακό σε εμένα και μάλιστα έστω και αν μου συμπεριφέρονται πολύ καλά. Ο πιο σεβαστός στρατιώτης για εμένα σε έναν πόλεμο είναι ο νεκρός στρατιώτης. Διότι δεν μπορεί πια να σκοτώσει κανέναν. Δεν είναι φίλος μου κανείς που παινεύει τον Γρίβα και τον Ντενκτάς. Δεν είναι φίλοι μου εκείνοι που δεν βλέπουν ως αδελφούς όσους ανήκουν σε άλλη φυλή και θρησκεία και δεν τους δέχονται ως ανθρώπους όπως οι ίδιοι. Δεν είναι φίλοι μου οι οπαδοί του Ταγίπ στην Τουρκία, του Τραμπ στην Αμερική, του Πούτιν στη Ρωσία και του Αλίγιεφ στο Αζερμπαϊτζάν. Δεν είναι φίλοι μου όσοι κάνουν τα στραβά μάτια στις θηριωδίες των Σαουδάραβων βασιλέων και των πριγκίπων που διοικούν τον κόσμο με το χρήμα τους.
Σκέφτηκα πολύ να μην αποδεχτώ το βραβείο του Ευρωπαίου πολίτη που μου απένειμε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί; Δεν ενέκρινα καθόλου τις πολιτικές της Ευρώπης, ειδικά στη Μέση Ανατολή. Είχαν παραχαϊδέψει πολύ τους αιμοβόρους τζιχαντιστές και είχαν κάνει τα στραβά μάτια στην εξάπλωσή τους. Τα γεγονότα στη Λιβύη και στη Συρία είναι μια πλήρης ντροπή για την Ευρώπη. Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι είχαν κλείσει τις πόρτες στους καημένους τους πρόσφυγες και δεν τους έβαζαν μέσα. Γι’ αυτό είχαν συμφωνήσει με τον φασίστα δικτάτορα Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία. Θα εμπόδιζε να φτάσουν οι πρόσφυγες στην πόρτα τους από την Τουρκία. Τον κρατούσαν σαν μαντρόσκυλο έναντι των προσφύγων. Και του έδιναν χρήματα. Έπεσαν στις θάλασσές μας και πνίγηκαν χιλιάδες άνθρωποι που έφευγαν από τον πόλεμο με σαπιοκάραβα και ήθελαν να καταφύγουν σε αυτούς. Τα μανιασμένα κύματα κατάπιαν τα παιδιά. Έγιναν τροφή για τα ψάρια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία δεν θεωρούνταν καθόλου σημαντικά εκ μέρους της Ευρώπης. Δεν δίσταζαν να χαϊδέψουν τον Ταγίπ Ερντογάν στην πλάτη κάθε τόσο. Μέσα σε αυτή την κατάσταση μήπως δεν θα ήταν πιο κατάλληλη η απόρριψη του βραβείου;
Δεν είμαι από εκείνους που λένε φίδι που δεν με αγγίζει να ζήσει χίλια χρόνια. Εδώ στην πατρίδα μας πρέπει να λέμε τις αλήθειες και τις πραγματικότητες όποιες και αν είναι. Οι σοβινιστές των δύο πλευρών είναι στο ίδιο στρατόπεδο. Πρέπει να είναι στο ίδιο στρατόπεδο και εκείνοι που τάσσονται εναντίον τους. Πρέπει να είναι Κύπριοι. Πρέπει να είναι κοινές οι λύπες και οι χαρές. Ο ένας δεν πρέπει να θεωρεί απελευθέρωση κάτι που ο άλλος βλέπει ως κατοχή. Αν θα μας καταριούνται μόλις αναφερθούμε στη Μαράθα εκείνοι που μας χειροκροτούν μόλις μιλήσουμε για κατοχή, δεν θέλω αυτό το χειροκρότημα. Αν θα μας χειροκροτούν όταν υπενθυμίζουμε την Τόχνη εκείνοι που μας θεωρούν προδότες της πατρίδας, να μην μας χειροκροτούν!